Την Τετάρτη, ο πρωθυπουργός έκανε μια δήλωση που αν είχε λίγο φιλότιμο, σήμερα, θα ζητούσε συγγνώμη για την απρέπεια του. Θα μου πείτε, εδώ δεν έχει ζητήσει συγνώμη από τον ελληνικό λαό για τους χιλιάδες νεκρούς της πανδημίας…
Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη ο Αη-Στράτης αποτελεί τοπόσημο διχασμού και δοκιμασίας και όχι, τόπο εξορίας των κουμουνιστών. Χιλιάδες άνθρωποι απομονώθηκαν, χωρίς την θέληση τους, στο νησί του Αιγαίου, εξαιτίας των πολιτικών τους πεποιθήσεων, εξαιτίας όλων αυτών που πίστευαν και όλων εκείνων που δεν προσκύνησαν ποτέ. Από το 1920 έως το 1962 ο Αη-Στράτης αιμορραγούσε και μαζί με αυτόν και η Ελλάδα. Είναι ιστορική διαστρέβλωση από τον πρωθυπουργό όχι, μόνο να μην αναγνωρίζει τις θυσίες και τους αγώνες των ανθρώπων που βασανίστηκαν εκεί, αλλά να προσπαθεί να εξομαλύνει μια σκοτεινή εποχή, όπου οι πολιτικοί του πρόγονοι έπαιξαν τον δικό τους ρόλο. Μα κανείς δεν βρέθηκε να τον προφυλάξει από αυτή την γκάφα; Τέτοια πώρωση από το κόμμα της Δεξιάς;
ΟΙ 3.000 ψυχές του Αη-Στράτη δεν περιμένουν τον Μητσοτάκη να τις δικαιώσει κι ούτε το έχουν ανάγκη. Η δήλωση του είναι ντροπή και θυμός και θλίψη μα περισσότερο και πάνω από όλα μαρτυράει πόσο επικίνδυνος και λίγος στέκεται απέναντι στην αλήθεια και την αξιοπρέπεια αυτού του τόπου, εκείνος που κόμπαζε στο κοινοβούλιο πως υπήρξε «πολιτικός κρατούμενος στο Παρίσι» και γελούσαν μέχρι και τα έδρανα μαζί του. Μα όσο κι αν αγωνιά να «γλυκάνει» το παρελθόν, που σίγουρα δεν τον τοποθετεί στην πλευρά όσων αγωνίστηκαν για ιδανικά και ελευθερία το μόνο που θα καταφέρνει είναι να εκτίθεται πολιτικά κα ιστορικά… Χαίρε Μητσοτάκη… οι αγωνιστές σε αγνοούν.
«Λουλίτσα μου, τέσσερις καρτούλες σου σήμερα μα γιατί, κοριτσάκι μου, ανησυχείς και ανυπομονείς; Κάποτε θα σμίξουμε και θα φιληθούμε. Και τώρα, τάχα μη δεν είμαστε κοντά; Δεν θα νικηθεί η λευτεριά στον Αϊ-Στράτη, να το πεις σε όλους να το μάθουν. Εδώ είναι ο αγώνας… ».
Αυτό είναι ένα απόσπασμα από τα «δελτάρια» που έστελνε ο Γιάννης Ρίτσος, στην αδερφή του Λούλα, όταν ήταν εξόριστος στον Αη-Στράτη. Δελτάρια τα έλεγαν, γιατί ήταν στο μέγεθος μιας καρτ-ποστάλ. Συνολικά ο ποιητή της «Ρωμιοσύνης» είχε γράψει πεντακόσια γράμματα, τα οποία τα βρήκε όλα μαζί δεμένα και φυλαγμένα η κόρη της Λούλας και ανιψιά του ποιητή, Δέσποινα Γλέζου, λίγο καιρό μετά τον θάνατο της μητέρας της. Αν και γνώριζε αμυδρά την ύπαρξή τους, το περιεχόμενό τους τη συγκλόνισε. Στα δελτάρια περιγράφονται τα χρόνια στη Μακρόνησο και στον Αη-Στράτη, τα χρόνια της εξορίας, από τα μέσα του ’49 ως το ’52. Μαζί με τον Γιάννη Ρίτσο βρίσκονταν, εκεί, και ο Κώστας Βάρναλης, ο Μενέλαος Λουντέμης, ο Τάσος Λειβαδίτης, ο Μάνος Κατράκης, ο Δημήτρης Γλυνός, ο Θανάσης Βέγγος και συγχωρέστε με για όσους ξέχασα και για εκείνους που δε γνωρίζω, τους μικρούς και μεγάλους ήρωες μιας εποχής που συνεχώς μας σκουντάει σε κάθε δειλή και περήφανη στιγμή μας.
