Μια προσωπική εξομολόγηση της Τζίνας Δαβιλά ψυχή και εκδόττρια του ιστότοπου iPorta.gr
«Δεν έχω αποδεχτεί ακόμη αυτό που περνώ. Είναι έξω από μένα. Από όλα μπορούσα να φανταστώ ότι θα νοσήσω, αλλά ποτέ από αυτό. Είναι λέξη από άλλο πλανήτη. Αυτό το πραγματάκι, λοιπόν, ήρθε και θρονιάστηκε στο στήθος μου, ξαφνικά. Το ανακάλυψα ανήμερα της Πεντηκοστής. Κυριακή μεσημέρι. Έκανα ένα ωραίο συγύρισμα στο σπίτι την προηγούμενη ημέρα που έφυγαν για διήμερο η κόρη μου με τον εγγονό μου, ο γιός μου ήταν ήδη στρατιώτης και θα έλειπε σε υπηρεσίες στη μονάδα του. Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι μετά από πολλά χρόνια το σπίτι επέστρεφε σχεδόν εκεί που ξεκίνησε: μόνοι στο σπίτι. Χωρίς άγχη, χωρίς υποχρεώσεις, όλα σε καλό ρολάρισμα. Και βρίσκω αυτό. Μου χάλασε η διάθεση, δεν υπήρχε άλλη σκέψη παρά τι ήταν αυτό το μεγάλο πραγματάκι στο στήθος μου. Δηλαδή δυο ήταν, αλλά το ένα ήταν περισσότερο ενοχλητικό. Μετά από λίγες ημέρες, αφού πια βρήκαμε και το ύφος του και το μέγεθός του και όλα τα αηδιαστικά που κουβαλούσε πάνω του, μου ήρθε στο νου ο συμβολισμός του. Ο θεόσταλτος συμβολισμός για να μου υπενθυμίσει ό,τι ήταν εν υπνώσει μέσα μου: «Τζινούλα, μάλλον σ’άγαπάει ο Θεός».»
Η πρώτη παράγραφος από το πρώτο κεφάλαιο της νουβέλας που γράφτηκε κάτω από πολύ ειδικές συνθήκες. Είναι τόσο εξομολογητική όσο και ο τίτλος της. «Εξομολόγηση σε Δέκα Πράξεις», εκδόσεις Φίλντισι. Και πολύ προσωπική. Όταν κάνουμε σχέδια κάποιος από ψηλά μας βλέπει και γελά. Ίσως γιατί το πεπρωμένο – όχι η μοίρα μας, τη μοίρα μας εμείς την καθορίζουμε βάσει του πεπρωμένου μας – το πεπρωμένο μας, λοιπόν, γράφει τη δική του ιστορία. Διότι πεπρωμένο είναι σαν το dna μας, γιατί είμαστε το άθροισμα των επιλογών μας. Τόσο ισχυρό όσο και αυτό.
