Κώστας Αρβανίτης, δημοσιογράφος, ευρωβουλευτής ΣΥΡΙΖΑ
Η φίμωση της δημοσιογραφικής πολυφωνίας από την ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν αποτελεί πρόσφατο φαινόμενο.
Βιώσαμε την εξαγορά πλήθους εφημερίδων και το μονοπώλιο στη διανομή του Τύπου από τον γνωστό κουμπάρο, που εξασφαλίζουν την επικράτηση της στρατευμένης και μονόπλευρης δημοσιογραφίας που εξαίρει τα πεπραγμένα του «καλύτερου βιογραφικού της χώρας».
Βιώσαμε την παραπληροφόρηση και αποσιώπηση, από τα συστημικά ΜΜΕ, αποκαλύψεων που «καίνε» ή εμπλέκουν δεξιά στελέχη και πολιτικές .
Πλέον ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ευθεία και ανερυθρίαστη επίθεση της ΝΔ στα λίγα μέσα που δεν έχει καταφέρει να αλώσει.
Η παρέμβαση του Μαξίμου για τη διακοπή διαφημιστικών καταχωρήσεων στην εφημερίδα «Documento» συνιστά ωμή απόπειρα εξόντωσης της εφημερίδας και των εργαζομένων της, φίμωσης και τιμωρίας του Τύπου και, εν τέλει, προσβολής βασικών αρχών της Δημοκρατίας.
H σιωπή του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης είναι εκκωφαντική.
Εμείς όμως δεν πρέπει να σιωπήσουμε.
Είναι φανερό ότι το «Documento» ενοχλεί περισσότερο απ’ όσο μπορεί να ανεχθεί το σύστημα Μητσοτάκη.
Όσοι δημοκράτες παλεύουμε ενάντια στην καταπάτηση βασικών δικαιωμάτων, δεν μπορούμε παρά να απαιτήσουμε απαντήσεις από την κυβέρνηση και να το στηρίξουμε.
Δημήτρης Πουλικάκος
Hθοποιός, μουσικός
Φαίνεται, πως η κυβέρνηση του ΚαΚούλη αλλάζει (με Π.Ν.Π., assφαλλός!) τη γνωστή σε όλους ρήση: «Ακου, Βλέπε, Σώπα»! Το «Ακου, Βλέπε» αντικαθίσταται από το «Μην ακούς, μη βλέπεις»!… Το «Σώπα» παραμένει ως έχει!!!
OVER AND OUT Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΧΡΥΣΟΣ
Μάκης Τζίφρας
Νομικός
Συνιστά επέμβαση δημοσίας αρχής στην ελευθερία έκφρασης του Τύπου αν ο πρωθυπουργός, αισθανόμενος ότι θίγεται από δημοσιεύματα συγκεκριμένης εφημερίδας, αντί να καταφύγει δικαστικά για να κριθεί κατά πόσο δικαιολογημένα θίγεται ή όχι από αυτά, δηλαδή να κριθεί ποιος έχει δίκαιο, με την ισχύ και τα μέσα που διαθέτει εκ της θέσεώς του προτρέπει επιχειρηματίες να μη διαφημίζονται στη μη αρεστή σ’ αυτόν εφημερίδα που τον έθιξε; Καταρχάς, αν ένας πρωθυπουργός κάνει κάτι τέτοιο, ασφαλώς πρόκειται για «πλάγιο» τρόπο επέμβασης στην ελευθερία έκφρασης. «Πλάγιο» κι όχι «ευθύ» γιατί η παρέμβασή του γίνεται στον χώρο του συμβάλλεσθαι μεταξύ τρίτων ιδιωτών, ήτοι εφημερίδας και χορηγών διαφήμισης. Πάντως τούτο δεν επιτρέπεται σύμφωνα με τους νόμους, γιατί αποτελεί παραβίαση σεβασμού ήδη υφισταμένων περιουσιακών δικαιωμάτων της εφημερίδας, όταν αυτή ήδη διαφημίζει άλλες επιχειρήσεις, οπότε έχει πόρους εξ αυτής. Γιατί εν προκειμένω δεν υφίσταται λόγος δημοσίου συμφέροντος τον οποίο να μπορεί να επικαλεστεί η πολιτική ηγεσία ότι προασπίζει. Γιατί, επίσης, σε βάρος μόνο μίας εφημερίδας εκ περισσοτέρων υφιστάμενων η πολιτική ηγεσία παρεμβαίνει, οπότε υφίσταται αυτή μια δυσμενή διάκριση. Πλήττει όμως εξίσου μια τέτοια ενέργεια και τη μεταξύ τρίτων ελευθερία του συμβάλλεσθαι. Ελευθερία η οποία εξίσου προστατεύεται, ώστε να μπορούν όλοι να αναπτύσσονται ελεύθερα στο οικονομικό πεδίο εντός μιας κοινωνίας. Γιατί το θεμελιώδες ζήτημα και πρωταρχική ανάγκη όλων των επιχειρήσεων, όπως και των πολιτών, είναι η επιβίωσή των. Μια τέτοια ενέργεια λοιπόν είναι παράνομη, γιατί συνιστά λόγω των ανωτέρω παραβιάσεων προσβολή στην επιβίωση μιας εφημερίδας. Σε πολιτικό επίπεδο πάντως η ίδια αυτή ενέργεια συνιστά «αντίποινα» και γι’ αυτό ανεπίτρεπτη δεοντολογικά σε σχέση με την ελευθερία έκφρασης τεχνική πειθαναγκασμού. Γι’ αυτό και ως ενέργεια είναι πολιτικά καταδικαστέα.
