Ενάντια σε «Θεούς και δαίμονες» μέσα σε ένα κρατικό περιβάλλον που αποφασίζει και διατάσσει αδιαφορώντας για το θέατρο και τους ανθρώπους του, που παρ΄ όλα αυτά εργάζονται πάνω στη σκηνή, το θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ ελπίζει, δουλεύει πυρετωδώς με τα φουγάρα του να καπνίζουν, τις μηχανές του στο φούλ και αισιοδοξεί αναφωνώντας…
Ω! Τι ευτυχισμένες μέρες..
Το θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ επέλεξε αυτό το βαθιά υπαρξιακό και γι’ αυτό διαχρονικά επίκαιρο κείμενο του Σάμιουελ Μπέκετ για να ξεκινήσει την θεατρική περίοδο την χρονιά της πανδημίας.
Γραμμένες πριν από 60 χρόνια (1960) Οι Ευτυχισμένες μέρες μοιάζουν να γράφτηκαν σήμερα, για την εποχή της πανδημίας και κάθε πανδημίας.
Μέσα σε ένα ερημικό περιβάλλον μιας κατεστραμμένης γης, ο Σάμουελ Μπέκετ στέκεται πάνω από τις έρημες πόλεις και την έρημη ζωή μας (τα έρημα θέατρα) και ρίχνει το σαρκαστικό του βλέμμα μέσα από τα μάτια της Ουϊννυ και τον Ουϊλλυ.
Τα κακόμοιρα πλάσματα του, χωμένα μέχρι τον λαιμό στον τάφο, συνεχίζουν να ζουν, να μιλούν, να ασχολούνται με τις καθημερινές ασήμαντες ασχολίες τους και να ελπίζουν μέσα σε μία βασανιστική και αέναη… αναμονή. Ο λόγος τους σαρκαστικός και κωμικός φέρνει γέλια και δάκρυα, αφήνοντας μία πίκρα στο λαιμό. Το κείμενο του Μπέκετ ούτε λίγο ούτε πολύ γίνεται το μανιφέστο του απόλυτου σήμερα.
Ναι, θα γελάσουμε με τους προβληματισμούς της Ουϊννυ. Καθώς η ΝΙΚΟΛΕΤΑ ΒΛΑΒΙΑΝΟΥ βλέπει τον εαυτό της μέσα από τον καθρέφτη, αντικρίζουμε και μείς την μοναξιά μας. Καθώς ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΣΤΕΡΓΙΟΣ διαβάζει τις νεκρολογίες σε μια εφημερίδα του προηγούμενου αιώνα κάνουμε και ‘μεις έναν απολογισμό των δικών μας απωλειών και καθώς η ΝΙΚΟΛΕΤΑ ΒΛΑΒΙΑΝΟΎ μετράει και ελέγχει τα σάπια δόντια της αναγνωρίζουμε και μείς την δική μας φθορά και σαπίλα.
Ο πόθος των δύο προσώπων να συν-υπάρξουν, να συν-ομιλήσουν, να συν-εννοηθούν, να συν-κρατηθούν στη ζωή, αποδεικνύει πόσο απαραίτητο είναι το πρώτο συνθετικό «συν-» και πόσο ανάγκη έχει το άμοιρο ανθρώπινο ον να υπάρξει «μαζί».
Είναι ίσως η μόνη εποχή που τον πρώτο ρόλο δεν παίζουν τα ρήματα, τα ουσιαστικά η τα επίθετα, η έστω οι εγωιστικές αντωνυμίες, αλλά αυτά τα «επουσιώδη» επιρρήματα.
Οι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ του Μπέκετ έχουν μπει στην τελική ευθεία και θα είχαν ήδη ανέβει αν το στήσιμο ήταν συμβατικό.
Όμως η δράση στο αριστούργημα του Μπέκετ θα εγκατασταθεί στο χώρο των θεατών και οι θεατές θα καθίσουν στις αναπαυτικές θέσεις τους πάνω στη σκηνή σε αποστάσεις υγειονομικής ασφάλειας.
Το θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ πάντως αποφασισμένο να ανοίξει πάση θυσία, θα υποδεχτεί τους θεατές του στις 16 Οκτωβρίου με όλα τα πρωτόκολλα ενεργά και με θρησκευτική ευλάβεια σεβαστά. Θερμομέτρηση στην είσοδο, μάσκες σε όσους δεν έχουν, αντισηπτικά για χέρια και παπούτσια και θα δέχεται καθημερινά αυστηρά περιορισμένο αριθμό θεατών σύμφωνα με τις υγειονομικές υποδείξεις, να απολαύσουν τη Νικολέτα Βλαβιανού και τον Νίκο Καραστέργιο στους δύο Μπεκετικούς ήρωες.
Το layout του θεάτρου αντιστρέφεται λοιπόν. Άρα όλα αντιστρέφονται. Φωτιστικές, ηχητικές, και εγκαταστάσεις προβολής video στρέφονται στην αντίθετη κατεύθυνση για να φωτίσουν την Νικολέτα Βλαβιανού που θα είναι σκαρφαλωμένη στην 5η σειρά της πλατείας. Με αυτές τις αλλαγές το κοινό θα δεχτεί μια νέα θεατρική ματιά και εμπειρία.
Οι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ του Σάμουελ Μπέκετ παρουσιάζονται:
Σε καινούργια μετάφραση και διασκευή του ΝΙΚΟΥ ΚΑΜΤΣΗ που είναι και ο σκηνοθέτης.
Σκηνικό και κοστούμια Μίκας Πανάγου
Μουσική Κώστας Χαριτάτος
Σχεδιασμός φωτισμών Γιάννης Ζέρβας
Βοηθοί σκηνοθέτη Γιάννης Ζέρβας, Λαμπρινή Θάνου
Και στους ρόλους Νικολέτα Βλαβιανού και Νίκος Καραστέργιος.
Δημόσιες σχέσεις Canard qui Parle-Άντα Κουγιά.