Πλώρη για τον πρωθυπουργικό θώκο έχει βάλει ο Κιρ Στάρμερ και κατορθώνει να πείθει τους πλούσιους δωρητές να βάζουν το χέρι στην τσέπη για να στηρίξουν το κόμμα του
Ο Κιρ Στάρμερ δεν χάνει ευκαιρία να δηλώσει ότι ο ρεαλισμός κι όχι η επανάσταση είναι ο δρόμος προς την εξουσία. Κάθε φορά που γίνεται ένας εσωτερικός αγώνας των Εργατικών ο Στάρμερ κάνει αυτό που θέλει. Ο,τι μπορεί να του λείπει σε πολιτικό χάρισμα το έχει αναπληρώσει με την ικανότητά του να φτιάχνει το κόμμα όπως επιθυμεί. Δεν έχει φατρίες στις οποίες πιστεύει ότι πρέπει να υποκύψει, με πιο τρανό παράδειγμα την απαγόρευση στον Τζέρεμι Κόρμπιν να κατέβει ξανά υποψήφιος με το Εργατικό Κόμμα, προκαλώντας σφοδρές αντιδράσεις από την κορμπινική πτέρυγα του κόμματος.
Οι κραυγές της εργατικής Αριστεράς θεωρούνται χρήσιμες από την ομάδα του Στάρμερ ως «απόδειξη» ότι το κόμμα είναι έτοιμο «να αλλάξει τη χώρα ως κυβέρνηση στηριζόμενη στον βράχο της οικονομικής ευθύνης». Ωστόσο, ο λόγος που ο Στάρμερ μπορεί να είναι σίγουρος για να προβαίνει σε τέτοιες δηλώσεις είναι η χρηματοοικονομική σταθερότητα που απολαμβάνουν τώρα οι Εργατικοί.
Εμπιστοσύνη
Πριν από δύο χρόνια το κόμμα του είχε ελάχιστα χρήματα στα αποθεματικά του. Οι Εργατικοί ήταν σχεδόν χρεοκοπημένοι από νομικές αμοιβές της εποχής του Κόρμπιν και χρέη από περίεργα γεγονότα όπως το φεστιβάλ Labor Live. Οταν ανέλαβε ο Στάρμερ 100.000 μέλη υπέρ του Κόρμπιν αποχώρησαν επίσης από το κόμμα, παίρνοντας μαζί τις συνδρομές τους.
Ως ηγέτης ο Τζέρεμι Κόρμπιν χρηματοδότησε το κόμμα μέσω του αυξανόμενου αριθμού μελών και ενός στενού δεσμού με τα συνδικάτα. Οι ιδιώτες δωρητές ήταν δύσκολο να βρεθούν – ο αριθμός των ατόμων που έδωσαν εξαψήφια ποσά έπεσε σε λιγότερους από δέκα.
Ο προκάτοχός του Εντ Μίλιμπαντ τα πήγε ελαφρώς καλύτερα, αλλά οι μεγαλύτερες δωρεές του προέρχονταν ακόμη από τα συνδικάτα. Οποιος είχε αρκετά χρήματα για να προσφέρει φοβόταν ότι θα τον παρασύρει η νεομπλερική παλίρροια.
Η απόφαση του Στάρμερ να πάρει τον δρόμο προς την εξουσία σημαίνει μετακίνηση των Εργατικών προς τα δεξιά, επομένως χρειάζεται το οικονομικό σχέδιο που θα τα υποστηρίζει. Αυτό σημαίνει επιστροφή στο μοντέλο Μπλερ: βασιζόμενοι σε εκατομμυριούχους που στηρίζονται στους Εργατικούς.
Αποφασιστική διαφορά
Το σταθερό προβάδισμα του κόμματος στις δημοσκοπήσεις έχει αποδειχθεί σημείο καμπής. Οταν μια νίκη των Εργατικών φαίνεται αναπόφευκτη όσοι αναζητούν αξιοπρεπείς δεσμούς με τη μελλοντική κυβέρνηση ανοίγουν τα μπλοκ των επιταγών τους. Το περασμένο έτος έγινε μια σημαντική ανακάλυψη: το 2022 ήταν ο πρώτος χρόνος από τότε που άρχισαν να κρατούνται αρχεία κατά τον οποίο το Εργατικό Κόμμα έλαβε περισσότερες δωρεές από ιδιώτες χορηγούς και επιχειρήσεις (6,4 εκατ. στερλίνες) παρά από τα συνδικάτα (5,1 εκατ. στερλίνες). Ηταν επίσης το υψηλότερο ποσό που έχει συγκεντρώσει το κόμμα από ιδιωτικές πηγές μόνο σε ένα έτος από το 2008.
Οι νέοι δωρητές εμπίπτουν περίπου σε τρεις κατηγορίες, η πιο εντυπωσιακή από τις οποίες είναι οι αποστάτες υποστηρικτές των Τόρις. Οι Εργατικοί βρίσκονται σε… επίθεση γοητείας στους επιχειρηματίες εδώ και αρκετό καιρό. Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να ακούσουν τις επιχειρήσεις να διαμαρτύρονται ότι μια συντηρητική –υποτίθεται– κυβέρνηση τους άφησε με αυξανόμενο εταιρικό φόρο και συνολικά τον υψηλότερο γενικό φόρο στα χρονικά. Ετσι εύλογα αναρωτιούνται: πόσο χειρότερη να είναι μια κυβέρνηση Εργατικών;
Δωρητές ευρωπαϊστές
Ο διαχειριστής hedge fund Τζον Αρμιτατζ, ο οποίος προηγουμένως έδωσε πάνω από 3 εκατ. στερλίνες στους Τόρις, μεταπήδησε στον Στάρμερ με το σκεπτικό ότι οι Τόρις είναι σε «βαθιά σκατά» και μόνο η Κέμι Μπάντενοκ ως ηγέτιδα θα μπορούσε να τον κάνει να το ξανασκεφτεί. Ο Κασίμ Κουτάι ήταν δωρητής των Τόρις στην εποχή του Κάμερον, αλλά λέει ότι υποστηρίζει τον Στάρμερ, τον οποίο αποκαλεί «την πρώτη πραγματικά σοβαρή εναλλακτική λύση» εδώ και «πολύ καιρό».
Ακριβώς όπως το Brexit ήταν ο λόγος που οδήγησε τους ψηφοφόρους του Εργατικού Κόκκινου Τείχους στους Τόρις, είχε επίσης το αντίστροφο αποτέλεσμα για ορισμένους επιχειρηματίες που υποστήριζαν την παραμονή στην ΕΕ. Οι παλιοί δωρητές του Τόνι Μπλερ επιστρέφουν στους Εργατικούς. Το Ινστιτούτο Τόνι Μπλερ διαδραματίζει βασικό ρόλο στα παρασκήνια και είναι πιθανό να βοηθήσει στην παροχή προσωπικού σε περίπτωση που ο Στάρμερ αναλάβει την εξουσία.
Ο λόρδος Σέινσμπουρι έδωσε 2 εκατ. στερλίνες πέρυσι έπειτα από μια παύση στις δωρεές του κατά την εποχή του Κόρμπιν. Ο πρώην πρόεδρος της αλυσίδας σουπερμάρκετ ήταν μεγάλος δωρητής υπό τον Μπλερ και τον Μπράουν, αλλά άλλαξε στρατόπεδο στις εκστρατείες για παραμονή στην ΕΕ κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος.
Αλλοι μπλερικοί δωρητές που επιστρέφουν είναι ο λόρδος Λέβι και ο σερ Βίκτορ Μπλανκ, ο οποίος έδωσε 175.000 στερλίνες. Οι Λέβι και Μπλανκ είναι άλλοι δύο από τους δωρητές που έχουν ξεκάθαρη άποψη κατά του Brexit. Πριν από το δημοψήφισμα ο Μπλανκ – πρώην πρόεδρος της Lloyds TSB– περιέγραψε την προοπτική της αποχώρησης του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ ως «τρομερή».
Υπάρχει επίσης ο Αντονι Γουάτσον, πρώην στέλεχος της Nike και δωρητής της Stonewall, ο οποίος έχει περιγράψει τον εαυτό του ως «πολύ υπέρ της ΕΕ». Ο Γκάρι Λούμπνερ, επικεφαλής της παγκόσμιας ταινίας επισκευής τζαμιών οχημάτων Belron, έχει δώσει 500.000 στερλίνες στους Εργατικούς μέχρι στιγμής φέτος, με προτάσεις ότι σχεδιάζει να φτάσει τα 5 εκατ. στερλίνες συνολικά πριν από τις γενικές εκλογές του 2024.
