Η είδηση της κατάρρευσης αρχικά των SVB και Signature Bank, αλλά και της απορρόφησης της προβληματικής Credit Suisse από τη UBS, έρχεται να δημιουργήσει μια σειρά από αβεβαιότητες που έμοιαζαν αν όχι να είχαν λυθεί, τουλάχιστον να είχαν διευθετηθεί, με πρώτη την εκπορευόμενη από την ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ βεβαιότητα ότι η αύξηση των επιτοκίων θα μπορούσε να αποτελεί πανάκεια για την αναχαίτιση του πληθωρισμού. Από πλευράς της η ΕΚΤ επιχείρησε να καθησυχάσει, με πηγές της να σημειώνουν πως δεν υπάρχει εκτίμηση για κάποια άμεση επίπτωση στις τράπεζες της ευρωζώνης από τη γενικότερη αναταραχή των περασμένων εβδομάδων. Το μυστικό ωστόσο κρύβεται στο ενδεχόμενο επέκτασης του χρηματοπιστωτικού κινδύνου σε μεγαλύτερες, πιο συστημικές τράπεζες της άλλης πλευράς του Ατλαντικού.
Την εικόνα της εμμονής σε ιδεοληψίες τονίζουν αρκετοί που αντιδρούν στη διαφαινόμενη επιμονή του ευρωπαϊκού ιερατείου στην ανάγκη αύξησης των επιτοκίων κατά μισή ποσοστιαία μονάδα, καθώς οι υπεύθυνοι χάραξης νομισματικής πολιτικής αναμένουν ότι ο δομικός πληθωρισμός θα παραμείνει πολύ υψηλός τα επόμενα χρόνια. Ωστόσο ένα άλλο εξίσου ενδιαφέρον ζήτημα αφορά τη διαπίστωση πως η ευρωπαϊκή οικονομία εξακολουθεί να κοιτάζει τι κάνει η Ουάσινγκτον ώστε να αποφασίσει το είδος και το εύρος των δράσεών της, γεγονός που μαρτυρά την ασθενική επαφή της με τον κόσμο της επιχειρηματικής καινοτομίας και εμπεδώνει εκ νέου τη βραδυπορία της ζώνης των 27 ως προς την αντιμετώπιση των προκλήσεων σε παρόντα τόπο και χρόνο. Υπό αυτή την έννοια η προοπτική μιας νέας Lehman Brothers φαντάζει απείρως πιο τρομακτική για την ανατολική πλευρά του Ατλαντικού.
