Όταν ο Μάκης Βορίδης καλούσε τον Μητσοτάκη να κάνει παρεμβάσεις στο κράτος και τους θεσμούς ώστε να μην ξαναέρθει η αριστερά στην εξουσία δεν ήταν, όπως πολλοί, ακόμα και προοδευτικοί, θεώρησαν τότε, ένας απλός ακροδεξιός που προσπαθούσε να δώσει το στίγμα του, να φωνάξει «είμαι και εγώ εδώ» και είμαι αναγκαίος έστω και γιατί προπηλακίζω τους «απέναντι».
Ήταν κάτι περισσότερο: ένας βασικός πυλώνας του μητσοτακισμού που ερχόταν και ο οποίος ήταν ήδη σε συμμαχία με την ακροδεξιά και σχεδίαζε ένα κράτος ημετέρων εχθρικό για όλους τους «άλλους».
Και δεν είναι τυχαίο ή συμπτωματικό ότι ο Μητσοτάκης του έδωσε το κρίσιμο για το κράτος και τις εκλογές χαρτοφυλάκιο των Εσωτερικών. Ο «μεταρρυθμισμός» του Μητσοτάκη άρχιζε και ταυτόχρονα τελείωνε στην αξιοποίηση των «μεταρρυθμιστών» που είχαν μείνει πολιτικά ορφανά από την «συνταξιοδότηση» του Σημίτη και στις παρεμβάσεις που θα θωράκιζαν την οικοδόμηση ενός καθεστώτος το οποίο θα λειτουργούσε εν κρυπτώ και θα εξοβέλιζε τον δημόσιο έλεγχο και τη διαφωνία.
Οι υποκλοπές είναι μια τυπική εκδήλωση της πολιτικής που σκιαγράφησε τότε ο Βορίδης και ταυτόχρονα –μαζί με τις απευθείας αναθέσεις, το ρεκόρ μετακλητών υπαλλήλων, το αστυνομικό κράτος και τη διαρκή στήριξη των λίγων σε βάρος των πολλών- η ουσία του μητσοτακικού «μεταρρυθμισμού»: το κράτος είναι λάφυρο και εργαλείο, μηχανή για κερδοφόρα πρότζεκτ και μηχανισμός επιβολής τους. Μια κάνουλα που βγάζει κέρδη για τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα και η εγγύηση ότι αυτό το σύστημα θα διατηρηθεί χωρίς αμφισβητήσεις και δημοψηφίσματα.
Αν ο Βορίδης είναι η μία όψη του μητσοτακισμού, η Ντόρα Μπακογιάννη είναι η άλλη. Γιατί κάποια πρέπει να λέει τσεκουράτα αυτό που δεν τολμάει να πει ούτε ο τσεκουράτος. Ότι όσα σκάνδαλα υποκλοπών και εάν υπάρξουν, όσο κοντά στον καταλογισμό ευθυνών και να βρεθούν οι Μητσοτάκηδες και οι παρατρεχάμενοί τους, πάντοτε θα υπάρχει μια έστω και αντισυνταγματική επίκληση του «απόρρητου» -μαζί με την αντιδημοκρατικότατη απειλή φυλάκισης όποιου σπάει την ομερτά- ώστε τα στόματα να παραμείνουν κλειστά.
Γιατί τα σάπια συστήματα πάνε πακέτο με τις σκουριασμένες απόψεις, τις παρωχημένες αντιλήψεις και τα σφαλισμένα χείλη. Και κάτι Πιερρακάκηδες δεν είναι παρά το προπέτασμα για να πουληθούν –με τη βοήθεια των ενσωματωμένων ΜΜΕ που κάνουν τους κράχτες- τα φύκια της ιδιοτέλειας και του εμφυλιοπολεμικού διχασμού σαν μεταξωτές κορδέλες.
