O Bαγγέλης Λιόλιος ξεπήδησε σχεδόν από το πουθενά το 2021 και κούρσεψε τα γραφεία της ΕΟΚ με ένα και μοναδικό προσόν: δεν ήταν ο Βασιλακόπουλος. Οι έτεροι υποψήφιοι (Φασούλας, Παπανικολάου) είτε συνδέονταν μέσω ώσμωσης με το προηγούμενο καθεστώς είτε φορούσαν το δαχτυλίδι του απερχόμενου «Καίσαρα».
Ο Λιόλιος ήταν ένας σχεδόν ουρανοκατέβατος στο μπάσκετ επιχειρηματίας, με ελάχιστες συμπάθειες στον χώρο και με κάμποσες σκιές να συνοδεύουν το σύντομο αθλητικό του βιογραφικό. Το γκουβέρνο τον στήριξε προκειμένου να έχει ένα αρεστό πρόσωπο στο τιμόνι της ισχυρής –και παραδοσιακά δημοκρατικής– ομοσπονδίας μπάσκετ, ο Ολυμπιακός τον προώθησε με κάθε τρόπο για να αποσπάσει από τα «πράσινα» γάντια τον έλεγχο της διαιτησίας, πολλά σωματεία τον ψήφισαν για ποικίλους λόγους και η… πολυπόθητη αλλαγή συντελέστηκε, αφού ο Γιώργος Βασιλακόπουλος (και άλλοι «δεινόσαυροι» σαν κι αυτόν) εκπαραθυρώθηκε με φωτογραφικό και οριακά συνταγματικό νόμο του ανεκδιήγητου Αυγενάκη.
Ο… Βαγγελιός φόρεσε τα ίδια ρούχα αλλιώς, το Λιμάνι βαυκαλίζεται ότι πλέον ελέγχει το παρασκήνιο, αλλά το καθεστώς Λιόλιου αποδείχθηκε χειρότερο του προηγούμενου: ευνοιοκρατία, αναλγησία, κυνισμός, αυταρχισμός, παγερό βλέμμα, ήθη και έθιμα πρωτοφανή για τον χώρο. Οσοι είχαν σχέση με τη διοίκηση Βασιλακόπουλου περιθωριοποιήθηκαν στεγνά, ενώ ισχυρές συμβάσεις καταργήθηκαν εν μια νυκτί. «Σε όποιον δεν αρέσει, ας πάει στα δικαστήρια» είναι η μόνιμη επωδός, ήδη από τις μέρες της απόλυσης του Θανάση Σκουρτόπουλου.
Ακόμη και κινήσεις που δικαιώθηκαν εκ του αποτελέσματος, όπως η πρόσληψη του Βασίλη Σπανούλη στην εθνική αντρών, δρομολογήθηκαν με φωτιά και τσεκούρι. Ωστόσο, ο Λιόλιος δεν λέγεται Βασιλακόπουλος κι αυτό φαίνεται ότι μετράει πάνω απ’ όλα. Τώρα που η διοίκησή του πήρε χαρακτηριστικά καθεστωτικά, μοιάζει περίπου αδύνατο να εκθρονιστεί στις εκλογές της επόμενης Κυριακής. Ιδίως από αλλόκοτες, ετερόκλητες συμμαχίες.
