Ένας φίλος που ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ μόνο για τον Αλέξη Τσίπρα (τι πρωτότυπο!), μου είπε την απίστευτη ατάκα: «Ανακουφίστηκα που έφυγε. Νιώθω σαν να πήρε εξιτήριο από νοσοκομείο».
Αυτό τελικά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ένα νοσοκομείο, για να μην πάμε στη χρήση της ιστορικής φράσης του Κωνσταντίνου Καραμανλή περί «απέραντου φρενοκομείου».
Το κλουβί με τις τρελές άνοιξε με το που έφυγε ο Αλέξης Τσίπρας και βγήκαν μπροστά οι «στελεχάρες». Καθένας και μία άποψη. Καθένας και μία πλατφόρμα. Κι ένα μπαϊράκι. Και όλοι ξέρουν τι έφταιξε. Και όλοι ξεχνούν έναν παράγοντα: Την ατέλειωτη μιντιακή προπαγάνδα. Γιατί την ξεχνούν; Μα, γιατί αν τη θυμηθούν, δε θα τους ξανακαλέσουν τα κανάλια. Τόσο λέοντες! Τόσο… Κουταλιανοί.
Φυσικά, υπάρχουν εξαιρέσεις. Άνθρωποι σοβαροί, ολιγόλογοι, προσεκτικοί, οι οποίοι όμως αυτή τη στιγμή αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα του χάους.
Από τις πραγματικά έντιμες αναρτήσεις που έχω διαβάσει, αυτή του Γιάννη Ραγκούση, ο οποίος δεν έκανε τον ξερόλα και δεν προέβη σε δημόσιο κομματικό χαρακίρι. Γιατί ο Ραγκούσης, καλώς ή κακώς, προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ, που ήταν ένα οργανωμένο κόμμα, κι όχι μια μπάντα στην οποία κάθε όργανο βαράει τις δικές του νότες ανεξαρτήτως του τι παίζουν οι άλλοι.
Πώς ο Τσίπρας κατάφερε να είναι ένας πετυχημένος πρωθυπουργός με τέτοιο κόμμα; Απλό: Δεν κυβέρνησε με το κόμμα του αλλά με το υπουργικό συμβούλιο που ο ίδιος επέλεξε. Το κόμμα του δεν το άλλαξε και αυτή είναι η μεγάλη του αποτυχία.
Αλλά από αυτά που βλέπουμε μετά την αποχώρησή του, γεννιέται πλέον το ερώτημα: Θα μπορούσε να αλλάξει ένα τέτοιο κόμμα; Ένα συνονθύλευμα γκρουπούσκουλων που απλώς κρύφτηκαν πίσω από τη λάμψη ενός πολιτικού αστέρα; Αλλάζει ένας τέτοιος οργανισμός ή σε βουλιάζει μαζί του; Έγινε το δεύτερο.
Αυτά που συμβαίνουν μετά την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι στάσεις και συμπεριφορές που δε συναντώνται σε ενήλικα κόμματα. Και μην ακούσω το επιχείρημα «εμείς στην Αριστερά τα συζητάμε όλα». Το να μετατρέπεται ένα κόμμα σε μεσημεριανάδικο, το να πέφτει μέχρι και ξύλο από «τον άντρα τον πολλά βαρύ», δεν είναι Αριστερά. Είναι ένα κόμμα – πρόβλημα.
Κι αντί να καταλάβουν οι πιο έμπειροι και πιο ώριμοι το οριακό του πράγματος, συζητούν να πάνε την εκλογή νέου προέδρου τον Νοέμβριο, μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Παρατείνοντας το φρενοκομείο για 5 μήνες. Μα γιατί δεν πάτε την εκλογή νέου ηγέτη μετά τις ευρωεκλογές, να έχετε περισσότερο χρόνο για… ζύμωση; Να μην έχει μείνει ως τότε ούτε ένας ψηφοφόρος!
Βάσει της σημερινής εικόνας του ΣΥΡΙΖΑ πάντως, το πλέον αντιπροσωπευτικό πρόσωπο για να ηγηθεί είναι ο Βίτσας. Ο άνθρωπος που έχει ένα πρόβλημα για κάθε λύση και μία άστοχη δήλωση για κάθε θέμα. Στο κομματικό φρενοκομείο ταιριάζει γάντι.
Γι’ αυτό, η δική μου πρόταση είναι Βίτσας for President! Γκόρτσος, Γκόρτσος! Η μαγκούρα στη Βουλή! Άσε που με τον Βίτσα ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει για πρώτη φορά στην ιστορία του άπλετο χρόνο παρουσίας στα κανάλια. Διότι άλλο που δε θέλουν…
