Πού να το ‘ξερε ο έρμος ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς, όταν έγραφε τον ύμνο της ΝΔ και έβαζε τις φράσεις «ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η θρησκεία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία»…
Πού να το ‘ξερε τότε, τη δεκαετία του ‘80, ότι το τρίπτυχο «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια» θα γινόταν κάποτε ο φερετζές για να κρύψεις από κάτω έναν ολόκληρο παιδοβιαστή.
Δεν τον αδικώ. Θα έπρεπε να είχε μαντικές ικανότητες για να φανταστεί ότι, κάποια στιγμή στο μέλλον, η ΝΔ θα ήταν ο συνδυασμός της παλιάς ακροδεξιάς και της σύγχρονης σημιτίλας – ό,τι πιο σάπιο δηλαδή έχει υπάρξει στην πολιτική ζωή του τόπου σε συσκευασία του ενός.
Η επίσημη μητσοτακική ΝΔ θυμίζει αυτόν που στο σπίτι γ@μωσταυρίζει τη γυναίκα και τα παιδιά του και μετά πηγαίνει στην εκκλησία για να προσευχηθεί.
Η υποκρισία της γραβάτας, του καλού οικογενειάρχη, του φιλήσυχου νοικοκυραίου (που άμα λάχει κλωτσάει μέχρι θανάτου τον Ζακ) – όλα τα χαρακτηριστικά (συν τον φανατικό εθνικισμό) στα οποία επένδυσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης προεκλογικά.
Φυσικά σε ένα πολιτικό κόμμα δεν είναι όλοι ανήθικοι. Φυσικά σε ένα άλλο πολιτικό κόμμα δεν είναι όλοι έντιμοι. Όμως η εικόνα που δίνει η μητσοτακική ΝΔ είναι πλέον αποκρουστική.
Έχετε δει ποτέ άλλοτε τέτοια μανία υπεράσπισης μίας δικαστικής απόφασης; Όχι φιλικής προς έναν παιδοβιαστή. Οποιασδήποτε δικαστικής απόφασης! Τι είναι αυτό που κάνει ένα κόμμα -από την υπουργό πολιτισμού του μέχρι την εκτελεστική του πτέρυγα, τους δημοσιογραφικούς του εντεταλμένους- να υπερασπίζεται με τόσο πάθος την απελευθέρωση Λιγνάδη;
Είναι τόσο θερμοί υπερασπιστές της δικαιοσύνης; Ποιοι; Αυτοί που προστατεύουν κάθε λαμόγιο από το να δικαστεί; Αυτοί που βάφτισαν το παγκόσμιο σκάνδαλο Νοβάρτις σκευωρία για να βγάλουν τους εαυτούς τους λάδι; Αυτοί που καταθέτουν ψεύτικα πόθεν έσχες για να κρύψουν τον χορό των δισ. στον οποίο συμμετέχουν;
Φοβάμαι ότι ο λόγος για τον οποίο η επίσημη ΝΔ υποστηρίζει τόσο παθιασμένα την απελευθέρωση Λιγνάδη, κόντρα σε μία ολόκληρη κοινωνία που δε θέλει βιαστές πλάι στα παιδιά της, είναι άλλος. Και είναι σοκαριστικός: Είναι πλέον τόσο αλλοτριωμένοι, που δεν μπορούν να διακρίνουν ανάμεσα στο δίκαιο και το άδικο. Είναι τόσο προσωπικά μπλεγμένοι στη διαφθορά, που νομίζουν ότι οι κανόνες της είναι οι κανόνες του μέσου ανθρώπου.
Τυφλωμένοι από το παρακράτος, τη λαμογιά, τη μίζα, νομίζουν ότι έχουν master, ενώ πρέπει να ξαναμάθουν το αλφάβητο της ανθρωπιάς από την αρχή.
