Η βία και η εγκληματικότητα αποτελούν θέμα της καθημερινής επικαιρότητας. Βία όλων των μορφών, έμφυλη και ρατσιστική, εγκλήματα που θυμίζουν ξεκαθάρισμα λογαριασμών, οργανωμένο έγκλημα με μπράβους και πληρωμένους δολοφόνους, συμβόλαια δολοφονίας δημοσιογράφων, ενδοοικογενειακή βία και κακοποίηση των γυναικών – όλων των μορφών– και ειδικά το μεγάλο θέμα που ακούει στο όνομα γυναικοκτονίες.
Αναμφισβήτητα ζούμε σε περίεργες εποχές, όπου δυστυχώς η ηθική, οι ανθρώπινες αξίες αλλά και η ανθρώπινη ζωή υποτιμούνται, και συγχρόνως βλέπουμε να αναβιώνουν στερεότυπα του παρελθόντος που λίγο λίγο τα ξεπερνούσαμε: η πατριαρχία και η αντρική κυριαρχία επιβάλλονται χωρίς έλεος στη γυναίκα. Σε κάθε γυναίκα – δεν είναι απαραίτητο να μιλάμε μόνο για γυναίκα κλεισμένη στο σπίτι και απομονωμένη. Ολα αυτά αφορούν και γυναίκες εργαζόμενες με καλό κοινωνικό, μορφωτικό και επαγγελματικό επίπεδο. Ολα αυτά αφορούν και «καλές οικογένειες» που «δεν είχαν δώσει δικαιώματα».
Παρατηρούμε να βγαίνουν στην επιφάνεια κακοποιητικές και χειριστικές σχέσεις, στις οποίες άντρες χρησιμοποιώντας τη θέση, την αναγνωρισιμότητα και εντέλει την εξουσία που νομίζουν ότι έχουν φέρονται ανήθικα, ανάρμοστα και χυδαία. Μαθαίνουμε για κακοποιητικές συμπεριφορές που τρομάζουν και συνειδητοποιούμε πλέον ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει ή είχε ξεφύγει από καιρό και τείνει πλέον να γίνει συνήθεια.
Οι 17 γυναικοκτονίες προκαλούν οργή και αποτροπιασμό, ενώ συγχρόνως όταν ακούμε τους λόγους και τις αιτίες που εκστομίζονται για να δικαιολογήσουν τις φρικαλεότητες τρομάζουμε ακόμη πιο πολύ.
Τρομάζουμε για τα αγόρια που μεγαλώνουν, για τους άντρες που κυκλοφορούν και με ευκολία αφαιρούν ζωή γιατί τους μίλησε άσχημα ή έκαψε το φαΐ ή φόρεσε κάτι ή… ή… ή…
Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι ως κοινωνία έχουμε σοβαρό πρόβλημα που από τη μία έχει να κάνει με την ανατροφή που δίνουμε στα αγόρια, αλλά από την άλλη είναι συνολικότερο σύμπτωμα της αντιμετώπισης, της αποδοχής και της μεταχείρισης της γυναίκας. Αρκεί λίγο να παρακολουθήσουμε πώς παρουσιάζουν και πού κατατάσσουν τις γυναίκες στις εκπομπές στην τηλεόραση και στις διαφημίσεις. Αρκεί να κοιτάξουμε τον κατακλυσμό εκπομπών ριάλιτι που υποτιμούν τη γυναίκα και καταπατούν δικαιώματα. Ολα αυτά δηλώνουν πώς θέλουν τη γυναίκα και επίσης είναι πολύ λυπηρό ότι υπάρχουν τόσες γυναίκες που αρέσκονται να κακοποιούνται και να εξευτελίζονται.
Μοιάζει σαν η χώρα να έχει παραδοθεί από τη μία στην ασυδοσία, την ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα, την παραβατικότητα και από την άλλη στην παρακμή και την κυριαρχία του υποκόσμου.
Τον υπόκοσμο και το λούμπεν που κουμαντάρουν ή επιδιώκουν να χειραγωγήσουν αυτήν τη χώρα. Πώς αλλιώς να το χαρακτηρίσουμε όταν τύποι όπως ο Φουρθιώτης εκβιάζουν ξεδιάντροπα ή όταν η Σταμάτη μπουκάρει με φουσκωτούς σε θέατρα και σταματά ή επιδιώκει να σταματήσει παραστάσεις; Να μην ξεχνάμε, όμως, και τους ακροδεξιούς, τους αυτοαποκαλούμενους «Θεματοφύλακες του συντάγματος». Ενα ακραία επικίνδυνο κομμάτι της κοινωνίας, που ανάλογα με την εποχή και τη συγκυρία βάζει και διαφορετικό προσωπείο. Τους είδαμε στη συμφωνία των Πρεσπών με περικεφαλαίες καβάλα σε άλογα, τους είδαμε έξω από εκκλησίες, έξω από σχολεία και έφτασαν μέχρι να φορέσουν χειροπέδες σε γυμνασιάρχη. Καταστάσεις που ξεφεύγουν και μια κυβέρνηση-θεατή, που από κει που έταζε κανονικότητα και πάταξη της εγκληματικότητας έχει μετατρέψει τη χώρα σε άντρο ανομίας και παραβατικότητας.
Οδεύουμε στην απόλυτη παρακμή, την ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα, αναδύεται μια υποκουλτούρα κιτς, σεξισμού, ρατσισμού και κυριαρχούν το νταηλίκι και η ψευτομαγκιά. Φαίνεται να έχουν χαθεί το μέτρο και η ηθική.
Ας μην απορούμε και ας μην ξαφνιαζόμαστε που φτάσαμε ως εδώ, γιατί ως κοινωνία ανεχόμαστε και δεν αντιδρούμε σε αυτή την κατρακύλα και σε απαράδεκτες, υποτιμητικές νοοτροπίες.
