Το βράδυ της Πέμπτης το κατάμεστο κλειστό της Λάρισας υπενθύμισε αυτό που οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουμε καλά: η εθνική μπάσκετ παραμένει «επίσημη αγαπημένη», ικανή να γεμίσει γήπεδα με κοινό που κοντεύουμε να ξεχάσουμε ότι υπάρχει.
Οι συμμορίες που λυμαίνονται ανεξέλεγκτες τις κερκίδες του χειμώνα διώχνουν τους αγνούς φιλάθλους, οι οποίοι εμφανίζονται δειλά δειλά όποτε οσμίζονται υγεία και ξενοιασιά (π.χ. στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004). Εκτός των άλλων, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εθνικής μπάσκετ φροντίζει να την περιχαρακώσει απέναντι στα εθνικιστικά στοιχεία που συχνά λερώνουν τη «γαλανόλευκη» κερκίδα του ποδοσφαίρου.
Οι αθλητές είναι οι πρώτοι που σπεύδουν για βαθιές εισπνοές.
Ο Κώστας Σλούκας ξεκίνησε από την Αθήνα για να συμπαρασταθεί στους συνοδοιπόρους του (σε ματσάκι όπου η νίκη ήταν σχεδόν βέβαιη), οι Ντόρσεϊ – Μποχωρίδης παραμέρισαν γελώντας τις κοκορομαχίες των «αιώνιων ντέρμπι», ο μπουχτισμένος από το υβρεολόγιο των τελικών Ιωάννης Παπαπέτρου ανακάλυψε ξανά τη χαρά του μπάσκετ και όλοι έφυγαν από τη Λάρισα με πλατύ χαμόγελο από αυτί σε αυτί.
Το πρόγραμμα του Αυγούστου περιέχει για την εθνική τέσσερα βαρβάτα φιλικά εν Αθήναις (ξεκινώντας από το crash test της 9ης Αυγούστου με την Ισπανία), αλλά και μία επίσημη τιτανομαχία με τη Σερβία του Νίκολα Γιόκιτς λίγες μέρες πριν από το τζάμπολ του Ευρωμπάσκετ.
Με την παρουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο σχεδόν βέβαιη, το «Νίκος Γκάλης» θα γνωρίσει πιένες και τα εισιτήρια θα ξεπεράσουν τις 50 χιλιάδες, σε πείσμα της ρακέτας και του αντηλιακού.
Οπως πάντοτε, τον Αύγουστο θα δούμε στο ΟΑΚΑ άτομα που όλο τον χειμώνα απέχουν συστηματικά από τα γήπεδα της Μπάσκετ Λιγκ.
Ο μόνος που θα κινδυνεύσει τότε με ξυλοδαρμό και πατσαβούριασμα είναι αυτός που θα μπάσει το οπαδικό χτικιό στα στεγανά αποδυτήρια της εθνικής ομάδας.
