Ο αποκλεισμός της χώρας μας από τη λεγόμενη «Διαδικασία του Βερολίνου» όσο κι αν η σημερινή ηγεσία του ΥΠΕΞ θέλει να το κρύψει είναι αποτέλεσμα μιας μακράς αλυσίδας λαθών και παραλείψεων σε πολύ κρίσιμες για το θέμα περιόδους σε συνδυασμό με την πάγια Γερμανική θέση να μην θέλει, σε αυτό το θέμα, την Ελλάδα στα πόδια της.
Μπορεί προ ημερών ο Έλληνας ΥΠΕΞ, μιλώντας στο 2ο Διεθνές Συνέδριο Πολιτισμικής Κληρονομιάς, που διοργάνωσε το Ινστιτούτο Εξωτερικών Υποθέσεων σε συνεργασία με το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, να δήλωσε ότι «Είμαστε εξαιρετικά δυσαρεστημένοι από το γεγονός ότι η Γερμανία, εμμένοντας εμμονικά σε μια τακτική, δεν μας κάλεσε και αυτή τη φορά στη συνάντηση για τη Λιβύη», για να λάβει την απάντηση της εκπροσώπου του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών Μαρίας Άντεμπαρ, ότι «Κάθε Διάσκεψη χρειάζεται μια βάση συμμετεχόντων και έναν κύκλο ο οποίος εγγυάται καλά αποτελέσματα, ο οποίος βεβαίως να είναι και όσο το δυνατόν πιο περιεκτικός.
Βάση για αυτή τη Διάσκεψη είναι όσοι συμμετείχαν στη Διάσκεψη του Βερολίνου του Ιανουαρίου του προηγούμενου έτους και οι συμμετέχοντες στην διαδικασία follow up που δημιουργήθηκε μετά», αλλά το κρίσιμο ερώτημα είναι αφενός γιατί, κατά τους Γερμανούς, η συμμετοχή της Ελλάδας δεν εγγυάται καλά αποτελέσματα και αφετέρου ποιος είναι εκείνος που καθορίζει το καλό ή το κακό αποτέλεσμα αν όχι το Διεθνές Δίκαιο;
Βέβαια ο κ. Δένδιας έσπευσε να γνωστοποιήσει, με δύο tweet, ότι συζήτησε το θέμα της Λιβύης με τον Ειδικό Απεσταλμένο του ΓΓ ΟΗΕ J.Kubis εκφράζοντας τη δυσαρέσκεια της Ελλάδας για την απόφαση της Γερμανίας για μη πρόσκληση ενώ είχε συνομιλήσει μαζί του και τηλεφωνικά στις 8 Μαρτίου, κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Κάιρο, για τις εξελίξεις στη Λιβύη. Απ, ό,τι φαίνεται όμως δεν κατάφερε να πείσει για την ανάγκη η χώρα μας να είναι παρούσα στην προσπάθεια εξεύρεσης λύσης στην πολύπαθη χώρα από τη στιγμή μάλιστα που θίγονται ζωτικά της συμφέροντα.
Σωρεία λαθών και υποβάθμισης του θέματος από το καλοκαίρι του 2019
Όπως έχει αποκαλυφθεί από τον Αύγουστο του 2019 η τότε αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Λιβύης είχε προβεί σε ρηματική διακοίνωση στην Αθήνα διαμαρτυρόμενη για τις Ελληνικές εξορυκτικές δραστηριότητας νοτιοδυτικά της Κρήτης όπως αυτές είχαν αποφασιστεί από τον υπουργό Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Ελλάδας της συγκυβέρνησης Σαμαρά, (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ), Γ. Μανιάτη.
Ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών μάλιστα, είχε συναντηθεί με τον Λίβυο ομόλογό του ένα μήνα μετά τη ρηματική διακοίνωση στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια της 74ης Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών αλλά η Ελληνική διπλωματία και η Ελληνική κυβέρνηση δεν έκαναν τίποτε προς την κατεύθυνση της οριοθέτησης ΑΟΖ με τη Λιβύη ζητώντας μόνο να μην προχωρήσει η χώρα αυτή σε αντίστοιχη Συμφωνία με την Τουρκία. Μέχρι τον Νοέμβριο του 2019 η Αθήνα έμεινε άπραγη.
Δεν επεδίωξε ούτε να συμμετάσχει στην προπαρασκευαστική για τη Διάσκεψη του Βερολίνου τον Σεπτέμβριο και Οκτώβριο του ίδιου έτους. Είδε όμως τον ίδιο μήνα τη Λιβύη να υπογράφει, παρά την υπόσχεσή της στην Ελλάδα, το μνημόνιο με την Τουρκία. Γι αυτό άλλωστε η Αθήνα προχώρησε στην απέλαση του τότε Λίβυου πρέσβη παραδεχόμενη ότι οφείλεται στην αθέτηση της υπόσχεσης μη υπογραφής μνημονίου με την Τουρκία.
Και πάλι η Αθήνα δεν αντέδρασε για να φτάσουμε και στην περίφημη δήλωση Δένδια τον περασμένο Μάρτιο στο Arab News ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να αρχίσει να σκάβει τον βυθό της Μεσογείου!
Επί της ουσίας ο Ν. Δένδιας διέπραξε τρία πολύ κρίσιμα λάθη για να βρίσκεται σήμερα εκτός των εξελίξεων και να αποφασίζουν τρίτες χώρες γι αυτήν χωρίς αυτήν:
• Πρώτον, δέχθηκε τη διαβεβαίωση του τότε Λίβυου ΥΠΕΞ ότι δεν θα υπογράψει μνημόνιο με την Τουρκία.
• Δεύτερον, δεν πίεσε ποτέ να συμμετάσχει στις προπαρασκευαστικές για τη «Διαδικασία του Βερολίνου».
• Και τρίτον, το κρίσιμο διάστημα Αυγούστου 2019 με τον Νοέμβριο του ίδιου έτους αδιαφόρησε και δεν προχώρησε σε συνομιλίες με την τότε αναγνωρισμένη κυβέρνησης της Λιβύης για ρύθμιση της ΑΟΖ.
Με απλά Ελληνικά και γνωρίζοντας τη βαθιά διείσδυση της Τουρκίας στο Λιβυκό εμφύλιο επέλεξε να παρακολουθεί τις εξελίξεις. Το δε κυβερνητικό επιχείρημα ότι και το 2015 η Ελλάδα δεν είχε προσκληθεί σε αντίστοιχες συζητήσεις για την επόμενη ημέρα στη Λιβύη καταρρίπτεται από την υπογραφή του τουρκολιβυκού μνημονίου το 2019 που εκ των πραγμάτων κατέστησε τη χώρα μας μέρος του προβλήματος.
Μέχρι τότε η Ελλάδα δεν είχε κανέναν λόγο να εμπλακεί στον εμφύλιο στην πολύπαθη χώρα πλην των γεωπολιτικών ανησυχιών που θα μπορούσε να είχε βυθισμένη στα μνημόνια και τη χρεοκοπία.
Το τουρκολυβικό μνημόνιο ήταν εκείνο που απαιτούσε την άμεση εμπλοκή της χώρας μας από τη στιγμή μάλιστα που η Λιβύη είχε χτυπήσει το σχετικό καμπανάκι από τον Αύγουστο του 2019.
