Τον πέτυχα κάπου στην Ισλανδία για τις ανάγκες των γυρισμάτων ενός βίντεο για το νέο άλμπουμ των Wolfheart που είναι στα σκαριά. Ο Βαγγέλης Καρζής συμπληρώνει ήδη πέντε χρόνια ως σταθερό μέλος της φινλανδικής melodic death metal μπάντας και λίγες ώρες πριν μπουν στο αεροπλάνο με προορισμό την Αθήνα μίλησε στο Documento για τον διπλό ρόλο που έχει στο συγκρότημα, για τα συχνά πηγαινέλα στη Φινλανδία και, φυσικά, για τη συναυλία της Κυριακής 14 Απριλίου στο An Club.
Ας ξεκινήσουμε με τα αυτονόητα. Πώς προέκυψε η συνεργασία σου με τους Wolfheart;
Πρέπει να πάμε αρκετά πίσω και στις πρώτες μέρες μου στους Rotting Christ. Παίξαμε σε ένα φεστιβάλ στο οποίο εμφανίζονταν και οι Wolfheart και ο Tuomas (σ.σ. κιθαρίστας και τραγουδιστής τους) είχε την περιέργεια να δει ποιος ήταν ο αντικαταστάτης του Γιώργου Μπόκου, με τον οποίο ο Tuomas είχε συνεργαστεί στο παρελθόν για την προπαραγωγή του δεύτερου δίσκου των Wolfheart. Απ’ ό,τι φαίνεται του άρεσε πολύ αυτό που είδε και άρχισε να ωριμάζει στο μυαλό του η ιδέα μιας συνεργασίας, η οποία τελικά ξεκίνησε το 2019. Νωρίτερα μάλιστα με είχε ζητήσει ως μπασίστα γιατί δεν ήξερε ότι έπαιζα και κιθάρα, αλλά είχα αρνηθεί. Μετά από κάνα χρόνο συζητήσαμε ξανά την προοπτική ένταξής μου στους Wolfheart ως κιθαρίστας πλέον, κάναμε μια τουρνέ 40 ημερών στην Ευρώπη που είναι ένα διάστημα αρκετό για να καταλάβεις αν κάποιος σου κάνει ως μουσικός και αν ταιριάζουν και τα χνώτα σας. Ήμουν ο έκτος που δοκίμαζαν για τη θέση του Mika (σ.σ. ο Mika Lammassaari ήταν κιθαρίστας των Wolfheart από την αρχή) που λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων δεν μπορούσε πλέον να λείπει συχνά σε περιοδείες. Όταν δε όλοι έλεγαν στον Tuomas ότι «αυτός είναι ο καλύτερος από όσους έχεις δοκιμάσει», τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους…
Δεν ανέλαβες όμως από την αρχή τον διπλό ρόλο που έχεις σήμερα, του κιθαρίστα και εκείνου που έχει επωμιστεί και τα καθαρά φωνητικά.
Όχι, γιατί τότε αφενός ο Lauri (σ.σ. ο μπασίστας των Wolfheart) έκανε ήδη τα δεύτερα καθαρά φωνητικά και αφετέρου εγώ είχα μόλις δύο μήνες για να μάθω το υλικό που μάλιστα ήταν και πολύ απαιτητικό. Μόλις τελείωσε η περιοδεία εκείνη και αποφασίσαμε ότι παραμένω στο συγκρότημα, το «Wolves of Karelia» (σ.σ. το προτελευταίο άλμπουμ των Wolfheart) ήταν ήδη έτοιμο κι εγώ απλά έγραψα τα σόλο και προχωρήσαμε. Όταν ξεκίνησα να τραγουδάω άλλαξε και ο τρόπος που δουλεύαμε τα κομμάτια.
Πόσο σημαντικό είναι για σένα το γεγονός ότι έχεις κι εσύ μερίδιο στο «King of the North» που από πολλούς έχεις χαρακτηριστεί ως το καλύτερο, το πιο μεστό, το πιο ώριμο μέχρι στιγμής των Wolfheart;
Πολύ σημαντικό γιατί με το πέρασμα των χρόνων με βοηθάει να καταλάβω ποια είναι η αξία μου μέσα στον χώρο που κινούμαι. Με χαροποιεί πολύ το γεγονός ότι όπου πηγαίνω γίνονται καλύτερα πράγματα και δεν νομίζω ότι είναι απλά η αίσθησή μου αυτή αφού έχω δει αυτό το μοτίβο να επαναλαμβάνεται. Το σίγουρο είναι ότι κάθε φορά που μπαίνω σε μια μπάντα φέρνω πάρα πολύ όρεξη και αυτό το εισπράττουν όλοι. Στους Wolfheart εν προκειμένω, ο Tuomas με αξιοποιεί για να μπορέσουμε να φέρουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Δεν με περιόρισε ποτέ, ούτε στα φωνητικά ούτε στα κιθαριστικά μέρη. Το έχω ακούσει κι εγώ αυτό που λες για το άλμπουμ και χαίρομαι πραγματικά που έχω συμβάλλει στο να ανακτήσουν οι Wolfheart τη θέση που είχαν πριν από τον κορονοϊό, ως ανερχόμενη μπάντα στο χώρο του μελωδικού death metal.
Η σχέση αυτή είναι αμφίδρομη; Αισθάνεσαι δηλαδή ότι οι Wolfheart σε βοηθούν να γίνεις κι εσύ καλύτερος;
Ναι γιατί ο δρόμος για να γίνεις καλύτερος και να ανέβει ταυτόχρονα και η μπάντα είναι αρκετά δύσκολος και μέσα από αυτή τη δυσκολία μαθαίνω κι εγώ ποια είναι η διαδικασία. Ήθελα τα σόλο στο άλμπουμ που θα διαδεχθεί το «King of the North» να είναι καλύτερα από του προηγούμενου, άρα έπρεπε να δώσω μεγαλύτερη βαρύτητα. Δουλεύω από πέρυσι πάνω σε αυτό άρα ανεβαίνει το επίπεδο.
Πόσο διαφέρει ο τρόπος δουλειάς με τους Wolfheart σε σχέση με την εγχώρια μπάντα σου, τους Full House Brew Crew;
Υπάρχει, ας πούμε, μια αντιστροφή στους ρόλους. Ό,τι κάνει ο Tuomas για τους Wolfheart κάνω εγώ εδώ για τους FHBC και αυτός είναι ο λόγος που έχουμε μια τόσο καλή συνεργασία. Ξέρω μέχρι πού να πάω, καταλαβαίνω τις ανησυχίες του, κατανοώ τις εντάσεις και τις ενστάσεις που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος ο οποίος έχει πάρει πάνω του τόσα πράγματα γιατί έχω βρεθεί κι εγώ στην ίδια θέση.
Στο «King of the North» σε ακούμε να τραγουδάς ακόμα πιο καθαρά και από τους FHBC. Σε κάποια σημεία τα φωνητικά είναι σχεδόν μελαγχολικά. Τι άκουσαν οι Wolfheart που δεν είχαμε ακούσει εμείς και σου ανέθεσαν αυτόν τον διπλό ρόλο;
Όπως σου είπα και πριν δεν θέλω να μπαίνω στα χωράφια άλλων και δεν θα το έκανα αν δεν μου το ζητούσε ο ίδιος ο Tuomas. Καλώς ή κακώς, η μοίρα του τραγουδιστή είναι να τραβάει όλα τα βλέμματα πάνω του, συνεπώς δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να μπω σε μια μπάντα ως κιθαρίστας και να πω «καλησπέρα, είμαι και τραγουδιστής, ακούστε με». Το άφησα να έρθει μόνο του. Είχαν ακούσει τη δουλειά μου με τους Full House και είδαν ότι το έχω τόσο με τα πιο καθαρά όσο και τα πιο «βρώμικα» φωνητικά και σκέφτηκαν να δοκιμάσουμε να δούμε αν μπορώ να συνεισφέρω και σε αυτό. Στο κάτω κάτω νότες είναι… Μπήκαμε λοιπόν στο στούντιο, ο Tuomas, ο παραγωγός και εγώ και αρχίσαμε να πειραματιζόμαστε πάνω σε διάφορες φράσεις και το αποτέλεσμα μας άρεσε.
Εχεις βγει από την Ελλάδα για να παίξεις στο εξωτερικό με ελληνικές μπάντες. Πώς σου φαίνεται που έρχεσαι, για την ακρίβεια επιστρέφεις, στη χώρα σου ως μέλος και μάλιστα σταθερό μιας ξένης μπάντας;
Μου προκαλεί ένα μικρό άγχος γιατί θέλω να γίνουν όλα ακόμα πιο σωστά. Κατά κάποιον τρόπο νιώθω σαν να είναι φιλοξενούμενοί μου, ότι ανταποδίδω τη δική τους φιλοξενία για όλες τις φορές που χρειάζεται να πάω εγώ στη Φινλανδία για ηχογραφήσεις, γυρίσματα και συναυλίες καθώς είναι και πάρα πολλά τα φεστιβάλ εκεί. Μη φανταστεί κανείς ότι θα μείνουν σπίτι μου ή ότι εγώ μένω στα δικά τους όταν πηγαίνω εκεί, αλλά ξέρω πού θα τους πάω να φάμε και γενικά είναι σειρά μου να κρατήσω… τα ηνία. Μου αρέσει επίσης πολύ το γεγονός ότι παρά την παρουσία μου ο κόσμος μας αντιμετωπίζει σαν μια ξένη μπάντα και όχι σαν ελληνική που η υποστήριξη του κοινού είναι κάπως πιο μετρημένη.
Θα σκεφτόσουν ποτέ να φύγεις από την Ελλάδα;
Εάν υπήρχε κάτι που να με ανάγκαζε να μετακομίσω, ίσως και να το έκανα. Η συζήτηση με τα παιδιά εξ αρχής ήταν στη βάση ότι δεν χρειάζεται να είμαι συνέχεια εκεί, άλλωστε δεν κάνουμε τις τρελές πρόβες αφού μελετάμε αυτό που έχουμε να δουλέψουμε και παίζουμε τα θέματα που έχουμε να παίξουμε. Υπό αυτές τις συνθήκες λοιπόν δύσκολα θα άφηνα την Αθήνα και όσο η μπάντα ανεβαίνει τόσο μειώνονται και οι λόγοι για να το κάνω. Το ότι μερικά Σαββατοκύριακα χρειάζεται να φύγω δεν είναι δα και τόσο μεγάλη ταλαιπωρία ώστε να σηκωθώ να φύγω από τη χώρα.
Διάβασα κάπου ότι μετά τις σκανδιναβικές χώρες η Ελλάδα η χώρα με τη μεγαλύτερη αναλογία μέταλ σχημάτων ανά εκατ. κατοίκους. Ωστόσο, είναι ελάχιστα αυτά που καταφέρνουν να ζουν από αυτό που κάνουν. Τι δεν κάνουμε σωστά;
Είναι πολλά αυτά που δεν κάνουμε σωστά. Θα ξεκινήσω από κάτι που παρατήρησα πρώτα στον εαυτό μου και που προσπάθησα πολύ να το αποβάλλω. Έχουμε μια νοοτροπία ότι δίνουμε ένα και νομίζουμε ότι δώσαμε δέκα και περιμένουμε να πάρουμε όχι ένα αλλά δέκα. Πιάνουμε μια κιθάρα και γράφουμε ένα τραγούδι κι έχουμε την απαίτηση να έρθουν όλοι να μας δουν. Δεν έχουμε προλάβει να μελετήσουμε αρκετά, δεν έχουμε προλάβει να γράψουμε αρκετή μουσική και αρχίζουν οι απαιτήσεις. Θεωρούμε ότι το λίγο είναι αρκετό για να ζητήσουμε πράγματα για τα οποία πρέπει να κοπιάσεις. Έρχονται πολλά νέα παιδιά και ρωτάνε τη γνώμη μου για δουλειές που είναι πρόχειρες και μισοτελειωμένες. Νομίζουν ότι θα γίνουν όλοι σαν τους Sleep Token για παράδειγμα. Μόνο που δεν γίνεται κάτι viral από μόνο του και σίγουρα δεν γίνεται από το πουθενά και χωρίς κόπο. Παίζει και η τύχη ρόλο, το σωστό timing αν θες αλλά η βάση όλων είναι η σωστή δουλειά και ένα βήμα τη φορά.
INFO
Οι Wolfheart θα εμφανιστούν την Κυριακή 14 Απριλίου στο An Club. Τη συναυλία θα ανοίξουν οι Desert Near The End
