Μήνυμα, με αφορμή την επέτειο για τα 46 χρόνια της 3ης του Σεπτέμβρη, στέλνει ο Στέφανος Τζουμάκας, καλώντας όλες τις προοδευτικές δυνάμεις να συγκροτήσουν μία μεγάλη προοδευτική δημοκρατική παράταξη, μία «εναλλακτική στρατηγική για το αύριο της Ελλάδας και την έξοδο της κοινωνίας από την κρίση».
Ο κ. Τζουμάκας αναφέρεται στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ που όπως αναφέρει η πορεία του «ήταν άρρηκτα δεμένη με την αλλαγή πορείας της χώρας, με τα επιτεύγματα του λαού μας».
Ωστόσο, ο έμπειρος πολιτικός, περνώντας στο «σήμερα», αναφέρει: «πλέον η ταυτότητα του ΠΑΣΟΚ ως Σοσιαλιστικού κόμματος, είχε μπει σε συντηρητικές κατευθύνσεις» ενώ καταλήγει: «Οι αρχές της 3ης Σεπτέμβρη έχουν διαχρονική αξία, στη βάση της αρχής ότι οι προοδευτικές ιδέες, αξίες και αρχές πρώτα και κύρια ασκούνται έμπρακτα».
Αναλυτικά η δήλωση του κ. Τζουμάκα:
«46 χρόνια μετά την 3η Σεπτέμβρη, ο προοδευτικός κόσμος χρειάζεται να ανασυνταχθεί ενεργά για την ανασυγκρότηση της μεγάλης προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης, για τη νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία, για μια εναλλακτική στρατηγική για το αύριο της Ελλάδας και την έξοδο της κοινωνίας από την κρίση.
Η ιδρυτική διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη το 1974 αποτέλεσε και διαμόρφωσε:
– την αυθεντική έκφραση του ριζοσπαστισμού του λαϊκού κινήματος που σφυρηλατήθηκε στην αντίσταση, με αποκορύφωμα την κατάληψη τη Νομικής και την εξέγερση στο Πολυτεχνείο. Ακολούθησε η προδοσία της Κύπρου και η κατάρρευση της επτάχρονης χούντας. Στην ουσία οι αρχές και οι στόχοι της 3ης του Σεπτέμβρη, είχαν γραφτεί κατά τη διάρκεια του αγώνα στην εξορία, στις φυλακές, στα βασανιστήρια, στη παρανομία, στις κινητοποιήσεις και στην ανατρεπτική δράση.
– τη ρήξη με το προδικτατορικό πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό κατεστημένο και την απαρχή μιας πολιτικής αναγέννησης στη χώρα από το λαϊκό κίνημα που με το ΠΑΣΟΚ, ανέδειξε στο δημόσιο βίο νέες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις από αγωνιστές με συνείδηση, αρχές και αξίες.
– την πρωτοποριακή και πρωτόγνωρη δυνατότητα με το ΠΑΣΟΚ ως πολιτικό φορέα, για τη συνειδητή διάδοση και επιλογή σοσιαλιστικών ιδεών και αρχών σε μαζική κλίμακα, από μια ιστορική συμμαχία των γενιών της εθνικής αντίστασης, του 114, της αντιδικτατορικής αντίστασης, του πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης.
Το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του ’74, η χώρα ήταν σε εθνική κρίση και η νόθα μεταπολίτευση ήταν αντίθετη με τις προσδοκίες και τους αγώνες του ελληνικού λαού και της νεολαίας.
Εκείνη την ιστορική περίοδο, ήταν έντονη η συμπύκνωση ελπίδων, αγωνίας, απαίτησης για έμπρακτη άσκηση της συνέχειας των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων, με επιλογές που θα οδηγούσαν τη χώρα σε μια νέα πορεία, με ριζικές αλλαγές και ουσιώδεις δημοκρατικούς κανόνες.
Νεολαία, Λαός και ΠΑΣΟΚ οργανώσαμε και αγωνιστήκαμε για ένα νικηφόρο ρεύμα πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας.
Δεν έγινε από μόνο του. Εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές στις πόλεις και στην ύπαιθρο δημιούργησαν τη νικηφόρα πορεία από το 1974 έως το 1981.
Η πορεία ήταν συναρπαστική με νίκες και ήττες, με αγώνες αλλά και με ματαιώσεις.
Οδήγησε σε σημαντικές αλλαγές, σε δικαίωση αγώνων του ελληνικού λαού, στη χειραφέτηση εκατομμυρίων Ελλήνων πολιτών, σε δημοκρατικές, κοινωνικές, εργασιακές και πολιτικές κατακτήσεις τα λαϊκά στρώματα, στην έξοδο τους από την απομόνωση, την φτώχεια και στο να μπουν δυναμικά στο χώρο της πολιτικής και της κοινωνίας. Με μεγάλες δημοκρατικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, με την κατάργηση των στεγανών, την άμβλυνση των ανισοτήτων και τη δικαίωση των αγώνων του ελληνικού λαού και την είσοδο εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων, από το περιθώριο, στο δρόμο προς την ευημερία. Πετύχαμε, ως χώρα τη συμμετοχή μας στην ΕΕ και την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.
Η διαδρομή του ΠΑΣΟΚ ήταν άρρηκτα δεμένη με την αλλαγή πορείας της χώρας, με τα επιτεύγματα του λαού μας. Η Ελλάδα απέκτησε κύρος και διεθνή αναγνώριση, μια σημαντική θέση στις αναπτυγμένες χώρες, ανέπτυξε υποδομές και θεσμούς. Το ΠΑΣΟΚ έθεσε τη σφραγίδα του στην πορεία της χώρας.
Ωστόσο, η διαδρομή αυτή ετέθη, πολλές φορές, υπό κρίση. Χαρακτηρίστηκε από μεγάλες εντάσεις και πολιτικές διαφωνίες, γιατί κάθε φορά οι εξελίξεις, διεθνείς και εσωτερικές, έθεταν θέματα επαναπροσδιορισμών, διορθωτικής πορείας, αναθεώρησης επιλογών και επιλογή νέων προσανατολισμών.
Το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν κόμμα με ενότητα ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική. Προσχώρησαν στις τάξεις του από την ίδρυση του και ιδιαίτερα μετά τη διάλυση της Ένωσης Κέντρου αλλά και στη μετέπειτα πορεία εξέλιξης του ΠΑΣΟΚ, συντηρητικά πολιτικά στελέχη, στυλοβάτες του συστήματος, της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας και των διασυνδέσεων με παρασιτικές οικονομικές δραστηριότητες με ρητορικές απέναντι στη Δεξιά παράταξη αλλά όχι με αλλαγές απέναντι στο σύστημα.
Είχαν ως κύρια επιδίωξη τους τη διαχείριση μιας κυβερνητικής εξουσίας.
Πλέον η ταυτότητα του ΠΑΣΟΚ ως Σοσιαλιστικού κόμματος, είχε μπει σε συντηρητικές κατευθύνσεις. Πολλαπλασιάζονταν τα φαινόμενα συντηρητικοποίησης, υποχώρησης σε αρχές και σε βασικές θέσεις. Σταδιακά, υποκαταστάθηκε η προοδευτική πολιτική από τη λογική της εξουσίας, η οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη από τη λογική μονεταριστικών αντιλήψεων, με αποδοχή της διάλυσης της παραγωγικής βάσης της χώρας και της ασυδοσίας της φοροδιαφυγής, με παρακμιακά και εκφυλιστικά φαινόμενα, ως αποτέλεσμα επιλογών -σε πολιτικές και σε πρόσωπα- που δεν είχαν ως βάση την ιστορική φυσιογνωμία που είχε εμπεδώσει το ΠΑΣΟΚ, ως ένα σοσιαλιστικό κίνημα, σε μια χώρα με τραυματικές εμπειρίες και με ανώμαλη πολιτική περίοδο δεκαετιών.
Αντιθέτως, ήταν στη λογική των αξιωματούχων και αλλοτριωμένων προσώπων, που αναδείχτηκαν εντέλει ως νομενκλατούρα και μηχανισμός, στην υπηρεσία παντοειδών συμφερόντων και κάθε συντηρητικής πολιτικής.
Στην πλήρη παρακμή, στην κοινωνική απομόνωση και στην εκλογική συντριβή του ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, οδήγησαν όχι μόνο αυτά τα διαχρονικά φαινόμενα αλλοτρίωσης και κατάχρησης εξουσίας, αλλά κυρίως οι ηγεσίες της τελευταίας περιόδου με τις πολιτικές τους επιλογές για την ένταξη της χώρας στο ΔΝΤ και τα μνημόνια των νεοφιλελεύθερων επιλογών καθώς και στελέχη που πρωτοστάτησαν σε αυτές, οδηγώντας στη διάλυση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, σε πρωτοφανή αναδιανομή ισχύος και πλούτου υπέρ των ισχυρών και σε φτωχοποίηση εκατομμύρια Έλληνες.
Οδήγησαν επίσης, στην κατάλυση της κυριαρχίας της χώρας, στην υποτίμηση της, σε πλήρη απώλεια της αυτονομίας της πολιτικής έναντι των επιδιώξεων της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας και μέρος των πολιτικών ελίτ της Γερμανίας που στοχεύουν στην υποκατάσταση της Ε.Ε. από επιδιώξεις συμφερόντων καθώς και έναντι κύκλων της διαπλοκής και εγχώριων οικονομικών συμφερόντων.
Οι απολογητές των μονεταριστικών πολιτικών που διέσυραν τα σοσιαλιστικά ιδανικά, που ψήφισαν, στήριξαν και εφάρμοσαν την νεοφιλελεύθερες πολιτικές των μνημονίων, αποτελούν και σήμερα μέρος της κρίσης που οι ίδιοι δημιούργησαν και όχι μέρος της λύσης για τη χώρα και την ελληνική κοινωνία.
Οι αρχές της 3ης Σεπτέμβρη έχουν διαχρονική αξία, στη βάση της αρχής ότι οι προοδευτικές ιδέες, αξίες και αρχές πρώτα και κύρια ασκούνται έμπρακτα.
Ιστορική παρακαταθήκη της 3ης του Σεπτέμβρη αποτελεί η ενδυνάμωση και η ανασύνταξη ενός προοδευτικού κινήματος σε λαϊκή βάση, με οργάνωση και αρχές.
Για ένα νέο προοδευτικό σχέδιο για τη χώρα και μέσα στις προσδοκίες των πολιτών, που θα δίνει αξιόπιστη και βάσιμη προοπτική, που θα συνδέεται με υπερβάσεις που θα εγκολπώνουν προοδευτικά ιδεολογικά ρεύματα, μετουσιώνοντάς τα και εντάσσοντάς τα στις σύγχρονες ανάγκες.
Η χώρα χρειάζεται ανασύνταξη, στρατηγική, σχέδιο και προοπτική για θετική διέξοδο και λύση για τη χώρα, για τον ελληνικό λαό, για την Οικονομία, για την Κοινωνία, για τη Δημοκρατία.
Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται εναλλακτική λύση και στρατηγική επαναπροσδιορισμού με στροφή στην προοδευτική πολιτική, με προτεραιότητα στη βιώσιμη ανάπτυξη, στην καινοτομία και στις νέες τεχνολογίες, στις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, με αναδιανομή πλούτου και εισοδήματος υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, για μια κοινωνία με κοινωνική συνοχή, μέσα από ένα σύγχρονο κράτος, για να δημιουργηθούν δυνατότητες, για καθένα Έλληνα πολίτη και ιδιαίτερα για τους νέους.
Η χώρα έπρεπε χθες να έχει ως καθοριστική πολιτική κατεύθυνση τη πραγματική Οικονομία, τις επιχειρήσεις, τις θέσεις εργασίας και τα προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας, τις εξαγωγές, τη δημιουργία πλούτου και εισοδημάτων.
Η παραγωγή στη χώρα καταλαμβάνει το 28% της Ελληνικής οικονομίας και οι Υπηρεσίες το 70%. Αυτή η εξέλιξη είναι πολλή αρνητική για το τόπο.
Αυτή είναι μια ριζοσπαστική, προοδευτική προσέγγιση με τη πραγματικότητα και όχι ιδεολογική επίδειξη καθαρότητας.
Οι προοδευτικές δυνάμεις έχουν τις δυνατότητες για να δράσουν ως προοδευτική Κυβέρνηση εν αναμονή στην πράξη.
Η χώρα είναι σε παρατεταμένη κρίση και ο κόσμος θέλει σαφείς κατευθύνσεις με σχέδιο και προοπτική.
Στην παρούσα περίοδο κρίνονται κρίσιμα θέματα και πρώτα από όλα ότι η προοδευτική παράταξη πρέπει να οργανώσει στρατηγική νίκης.
Σε αυτή την κατεύθυνση, μια μεγάλη και νικηφόρα πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία αποτελεί τη θετική απαίτηση κάθε πολίτη που θέλει να δημιουργήσει, που θέλει τη βιώσιμη ανάπτυξη, που θέλει να εργαστεί, που θέλει την κοινωνική συνοχή και την ευημερία.
Και όσον αφορά το αύριο, ο μονόδρομος είναι η διεκδίκηση της διακυβέρνησης και η Εναλλακτική Λύση. Και αυτό συνεπάγεται την εγκατάλειψη των ρητορικών διακηρύξεων από τη μία, και των μειοψηφικών πολιτικών πρακτικών από την άλλη.
Σε αυτή τη προσπάθεια συνένωσης πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, μπορεί να συμμετάσχει κάθε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα, κάθε πολίτης που εμπνέεται από τα ιδανικά της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της κοινωνικής απελευθέρωσης της 3ης του Σεπτέμβρη, που μπορεί και πρέπει να συνεγερθεί, να συμπαραταχθεί μαζί μας για μια Ελλάδα της παραγωγής, της εργασίας, της δικαιοσύνης.
Η δεξιά διακυβέρνηση δεν έχει καμιά σχέση με τα πραγματικά προβλήματα της χώρας. Ήδη ξανά βλάπτει συνεχώς τη χώρα και στηρίζεται στο παρασιτισμό, στη πρόσοδο και στη προώθηση ιδιοτελών συμφερόντων με τη κάλυψη και την αποσιώπηση της διαπλοκής στα κανάλια παραπληροφόρησης.
Εμείς έχουμε ως αποστολή μια νέα εθνική, δημοκρατική και προοδευτική λύση. Να δικαιώσουμε ξανά τις ελπίδες και τις προσδοκίες των Ελλήνων πολιτών».
