Με πλήρη υποτροφία έγινε δεκτός στην Εθνική Σχολή Μπαλέτου της Αγγλίας 17χρονος Κενυάτης, τρία χρόνια αφότου ακολούθησε για πρώτη φορά την ξαδέρφη του σε μάθημα μπαλέτου.
Μπορεί να μην έχει παρακολουθήσει ποτέ του κανονική παράσταση μπαλέτου επί σκηνής και να προέρχεται από τη μεγαλύτερη φτωχογειτονιά του Ναϊρόμπι, αλλά ο Τζόελ Κιόκο θεωρείται ήδη ο πιο υποσχόμενος χορευτής μπαλέτου της Κένυας. Το πρώτο του μάθημα χορού το έκανε σε μια αίθουσα με γυμνούς τοίχους χωρίς καν μπάρα ή καθρέφτη. Και όπως χαρακτηριστικά λέει στo ντοκιμαντέρ «Η ιστορία του Τζόελ»: «Δεν ερωτεύτηκα το μπαλέτο με την πρώτη ματιά. Σκέφτηκα, τι περίεργος χορός είναι αυτός; Δεν έχει καμία σχέση με τους παραδοσιακούς κενυάτικους χορούς.»
Παρόλ’ αυτά, δύο χρονιά μετά το πρώτο του άλμα και την πρώτη του στροφή στο μάθημα ανδρών, ο Τζόελ πρωταγωνίστησε σε παράσταση του «Καρυοθραύστη» που ανέβηκε στο Ναϊρόμπι.
Ο νεαρός Κενυάτης αποφάσισε να παραδοθεί ψυχή τε και σώματι στον κλασικό χορό. Η προσπάθειά του έγινε με θέληση και πείσμα, ήταν καθημερινή και επίπονη. Εκτός όμως από τον προσωπικό του στόχο, υπάρχει κάτι ακόμα που αισθάνεται ότι τον δεσμεύει.
«Τα παιδιά που έχουν μείνει πίσω στην πατρίδα μου δεν έχουν τίποτα, καμία προοπτική. Αποτελώ επομένως ένα παράδειγμα γι’ αυτά. Και αν τα κάνω θάλασσα, νομίζω ότι κι εκείνα θα εγκαταλείψουν κάθε προσπάθεια. Αυτή είναι η πίεση που νιώθω» είπε στην βρετανική εφημερίδα «The Sunday Times».
Στόχος του είναι να δείξει στα παιδιά των παραγκουπόλεων ότι ο χορός είναι ένας δρόμος που σε οδηγεί εκτός φτώχειας, αλλά κι ένα έργο αγάπης. Ο Κιόκο, ο οποίος πρόσφατα προπονήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, αποτελεί έναν ιδιαιτέρως αθλητικό χορευτή του οποίου η πορεία έχει αρκετά κοινά με αυτήν του Κουβανού πρωτοχορευτή Κάρλος Ακόστα, ο οποίος είναι και το είδωλό του. Ο Ακόστα είναι το ενδέκατο και τελευταίο παιδί μιας φτωχής οικογένειας της Αβάνα ο οποίος έγινε επίσης μέλος της Εθνικής Σχολής Μπαλέτου της Αγγλίας σε πολύ νεαρή ηλικία.
Παρότι παραδοσιακά η Κένυα δεν φημίζεται για τις σχολές ή τους χορευτές μπαλέτου της, τα τελευταία χρόνια στις φτωχογειτονιές του Ναϊρόμπι παρατηρείται άνθιση του συγκεκριμένου χορού.
