Μετά από σκέψη, αποφάσισα να περιγράψω ένα επαναλαμβανόμενο και άκρως προβληματικό γεγονός που συμβαίνει κατά την αποβίβαση του πλοίου από Χίο για Μυτιλήνη, στο λιμάνι της Μυτιλήνης. Πολλά παιδιά, από τον τόπο μας επιλέγουν την γειτονική μας Λέσβο, για να σπουδάσουν στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου ή να κάνουν ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα ειδίκευσης. Αυτή η απόφαση, εκτός από την αγάπη για την συνέχιση και διεύρυνση των σπουδών και των γνώσεων των νέων μας, προϋποθέτει οικονομικό κόστος και τον κόπο της εβδομαδιαίας μετακίνησης με τα πλοία που περνούν από την Χίο χαράματα. Μέχρι εδώ θα πει κάποιος ότι τίποτα δεν αποκτιέται χωρίς κόπο, αλλά εδώ μπαίνουν κάποιοι παράγοντες που πολύ ευγενικά θα τους πω περίεργους και προκλητικά επικινδύνους.
Συμβαίνει λοιπόν, να σταματούν για έλεγχο στο λιμάνι της Μυτιλήνης όργανα του Λιμενικού, ένα συγκεκριμένο φοιτητή-αυτή την περίπτωση γνωρίζω- και τις τέσσερις φορές που πάτησε το πόδι του στο λιμάνι της Μυτιλήνης.
Πολύ κομψά, θα τους χαρακτηρίσω εμμονικούς και ότι αυτό στο μυαλό μου δεν είναι τυχαίος έλεγχος. Με προβληματίζει τι γίνεται δίπλα τους, ποιοι περνάνε και τι κουβαλάνε, όταν εκείνοι σταματούν και χρονοτριβούν με άσχετα παιδιά. Δεν θα πω σε κανέναν πώς να κάνει την δουλειά του, αλλά έχω το δικαίωμα ως πολίτης να κρίνω, όπως και να θεωρώ ότι καταπατούνται τα δικαιώματα των πολιτών με αναίτιους –άστοχους, δήθεν ελέγχους που τους αποπροσανατολίζουν ,από τον σκοπό της παρουσίας τους στην Μυτιλήνη. Ο κάθε δημόσιος υπάλληλος και ειδικά όσοι υπηρετούν στα Σώματα Ασφαλείας, υποχρεούται να ασκεί τα καθήκοντα του ορθά με σύνεση και υπευθυνότητα, αλλά δυστυχώς πολλές φορές η εξουσία που νομίζουν ότι έχουν κάποιοι, τους εμπλέκει σε κινήσεις που ερίζουν προβληματισμού και σκέψης. Πολλές φορές έχω αναφερθεί στην ελπίδα των νέων, ως κοινωνία και σήμερα το ξαναλέω. Ας μην παίζουμε και ας μην απογοητεύουμε τα νέα παιδιά που έχουν όνειρα.
Η Ευαγγελία Μανιτσούδη είναι εκπαιδευτικός
