Επιλεκτικές ευαισθησίες και διαφορετικές προτεραιότητες. Η καλύτερη σκηνή που προβάλλει τα σχολεία και πανεπιστήμια της Ελλάδας στο εγγύς μέλλον έχει καρφωθεί στα εισαγωγικά πλάνα της ταινίας «Τα παιδιά του χειμώνα» του Αλεξάντερ Πέιν. Ο διευθυντής του ιδιωτικού σχολείου επιπλήττει τον «ιδιόρρυθμο» εκπαιδευτικό επειδή έκοψε έναν «άριστο» γόνο πολιτικού. Τι σου ζητάνε μωρέ; Ενα βαθμό να επιβεβαιωθεί η «ανωτερότητά» τους. Κι εσύ τι έχεις να χάσεις εκτός από ψήγματα της αξιοπρέπειάς σου;
Ενα αβυσσαλέο χάσμα τέμνει τους «άριστους» από τους πληβείους στην κοινωνία. Ο παράς έχει γίνει pass. «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» αναφώνησε βουλευτής του 41% στον μαθηματικό ιδιωτικού σχολείου που δεν «αρίστευσε» τον γόνο του. Πάμε στοίχημα ότι και σε δημόσιο σχολείο την ίδια αντίδραση θα είχε; Στο ιδιωτικό όμως ο παράς «νουθετεί» και τσακίζει τους «ανεπιθύμητους». Να βάλουμε και στοίχημα σε ποιο πανεπιστήμιο του εξωτερικού θα στείλει τα βλαστάρια του; «Ελεύθερη» αγορά, «ελεύθερες» επιλογές. Ακολουθώντας τις κυβερνητικές επιλογές Μητσοτάκη, μεταξύ του χρήματος από τη μία και της νομιμότητας, της ηθικής και των δικαιωμάτων από την άλλη, στηρίζει πάντα το πρώτο. Τι αξία έχει το σαφές συνταγματικό άρθρο 16 μπροστά στην μπίζνα των ιδιωτικών πανεπιστημίων; Πόσο φτουράνε μερικές αργίες μπροστά στην ακόρεστη όρεξη επιχειρηματία να «κερδίζει»; Τι είναι οι θεσμοί του «ανταγωνισμού» της «ελεύθερης» αγοράς μπροστά στην καρτελοποίηση της ενέργειας και των τραπεζών; Πόση αξία έχει η «θυσία» 57 ψυχών μπροστά στο 41% και το τολουόλιο; Τι είναι το κράτος δικαίου μπροστά στα δισεκατομμύρια του Ταμείου Ανάκαμψης ενόσω ο Αρειος Πάγος ευτελίζεται με συνεδρίες εξυπηρέτησης; Τι να σημαίνουν ακρίβεια και πληθωρισμός μπροστά στα κέρδη του λιανεμπορίου και των διυλιστηρίων;
Ποιοι άραγε θα τα βάλουν όλα σε ένα σάκο και… όπου βγει;
