Ο Χάρης Βεκρής μιλάει για την 700 μπουκαλιών συλλογή του –από όλη τη χώρα– και μοιράζεται μαζί μας τα μυστικά του καλού ούζου.
Φωτογραφίες Νίκος Ραγκούσης
Η σχέση του Συριανού Xάρη Βεκρή με το ούζο ήταν στην αρχή λίγο πολύ τυπική: «Πάντα μου άρεσε το ούζο με μεζέ χταπόδι στα κάρβουνα. Όπως οι περισσότεροι Έλληνες, νόμιζα κι εγώ πως οι ετικέτες ούζου που κυκλοφορούσαν στη χώρα μας μετριούνταν στα δάχτυλα του ενός χεριού». Ωστόσο πριν από είκοσι χρόνια ένα ταξίδι στη βόρεια Ελλάδα έμελλε να τον μετατρέψει σε σοβαρό συλλέκτη ούζου. «Δοκίμασα για πρώτη φορά σπουδαία ούζα, των οποίων αγνοούσα παντελώς την ύπαρξη. Τα διαφορετικά εκείνα μπουκάλια με τις όμορφες ετικέτες με έκαναν να ξεκινήσω τη συλλογή μου με μπουκάλια ούζου των 200 ml». Έκτοτε έχει δημιουργήσει –και συνεχώς εμπλουτίζει– μια αξιοζήλευτη συλλογή 700 μπουκαλιών με 451 διαφορετικές ετικέτες, από 265 ποτοποιίες σε Ελλάδα και Κύπρο. Κάποιες από αυτές τις ποτοποιίες δεν λειτουργούν σήμερα και οι ετικέτες τους έχουν πλέον συλλεκτική αξία.
Το ευχάριστο είναι ότι αυτή η εξαιρετική συλλογή του κ. Βεκρή είναι προσβάσιμη στο κοινό με όλες τις λεπτομέρειες για το κάθε μπουκάλι στο σάιτ Tsou Greece (διαβάζεται και τσού.γκρισε), έναν πλήρη οδηγό για το ούζο τον οποίο πλέον επισκέπτονται και αναζητούν πληροφορίες οι φίλοι του ούζου από την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό. Στόχος είναι «να καθιερωθεί ως ο διαδικτυακός τόπος συνάντησης των φίλων του ούζου σε ολόκληρο των πλανήτη. Επιπλέον, συναρμολογώντας τον παγκόσμιο χάρτη του ούζου με την αποτύπωση του συνόλου των σημείων παραγωγής του σε Ελλάδα και Κύπρο και με τον εντοπισμό σημείων πώλησης και κατανάλωσης ούζου σε όλο τον κόσμο θέλουμε να συμβάλουμε στην προώθηση των εξαγωγών του σε υπάρχουσες αλλά και σε νέες αγορές». Η ανταπόκριση των απανταχού ουζόφιλων είναι εγκάρδια και μάλιστα ιδιαίτερο ενδιαφέρον καταγράφεται σε χώρες του εξωτερικού όπως η Γερμανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, η Γαλλία, η Τουρκία, η Ιταλία, η Βρετανία, η Βουλγαρία, το Ιράκ, η Ολλανδία, αλλά και σε χώρες της Νότιας Αμερικής. «Νομίζω πως αυτή η λίστα των χωρών δεν είναι άσχετη με την κατανάλωση του εθνικού μας ποτού εκτός συνόρων» μας εξηγεί.
Εύκολα φαντάζεται κανείς ότι για την αναζήτηση όλων αυτών των μπουκαλιών απαιτούνται χρόνος και διάθεση. «Στην αρχή μάζευα μπουκαλάκια ούζου για τη συλλογή μου στα ταξίδια μου. Μετά έκανα ταξίδια ειδικά για να μαζεύω μπουκάλια ούζου. Δεν είναι λίγοι οι φίλοι που όταν βρουν κάποιο που μου λείπει με θυμούνται και μου το φέρνουν». Μάλιστα τα τελευταία χρόνια, με την αναγνωρισιμότητα που έχει κερδίσει το tsou.gr, αρκετές ποτοποιίες τού στέλνουν τα μπουκάλια τους για να αναρτηθούν στη συλλογή. Μιλάμε για συλλογή που θα ζήλευαν πολλοί, με ετικέτες άγνωστες στους περισσότερους από μας, μικρούς θησαυρούς γεύσης, παλαιότητας αλλά και αισθητικής τελειότητας. «Ένα από τα παλαιότερα και ιδιαίτερα μπουκάλια τη συλλογής μου είναι ένα Ούζο Καμπά με περιεχόμενο 50 δράμια. Σίγουρα, όσο πιο παλιό τόσο και πιο σπάνιο». Τον ρωτώ ποια είναι η μακροβιότερη ετικέτα που υπάρχει στην Ελλάδα: «Ωραία ερώτηση αλλά δεν γνωρίζω αν υπάρχουν τα απαραίτητα στοιχεία για τεκμηριωμένη απάντηση. Πάντως οι τρεις παλαιότερες ποτοποιίες της συλλογής μου, σύμφωνα με το έτος ίδρυσής τους, είναι: η Ποτοποιία Καλλικούνη (1850), η Ποτοποιία Αφών Κατσάρου (1856) και η Ποτοποιία Βαρβαγιάννη (1860)».
Νέα εμφάνιση, ίδια γεύση
Ωστόσο είναι κάτι άλλο που ενδιαφέρει ιδιαίτερα τον κ. Βεκρή, μιας και τα τελευταία χρόνια πολλές ποτοποιίες έχουν κάνει άλματα στο θέμα του σχεδιασμού της ετικέτας και της συσκευασίας των προϊόντων τους. «Θα έλεγα πως αυτό με ενδιαφέρει περισσότερο από μια παλιά και σπάνια ετικέτα. Κύριος σκοπός μας δεν είναι η αρχειακή καταγραφή της ιστορίας του ούζου, αλλά η συμβολή μας στην αναβάθμιση της εικόνας και της προβολής του. Με αυτό τον τρόπο θα ξανακατακτήσει τη θέση που του αξίζει στις προτιμήσεις των καταναλωτών διεθνώς». Καινούργια εμφάνιση μήπως σημαίνει και καινούργια γεύση; «Νομίζω πως όλοι οι παραγωγοί παραμένουν πιστοί στις παραδοσιακές συνταγές των προγόνων τους. Φυσικά ο τεχνολογικός εξοπλισμός των μονάδων παραγωγής έχει εκσυγχρονιστεί και η τάση πλέον είναι η παραγωγή εξαιρετικών premium ούζων από 100% απόσταγμα».
https://www.documentonews.gr/article/ktistakhs-ma-loykoymades-xwris-meli/
Το ούζο το καλό
Μιας και δεν είμαστε όλοι ειδήμονες στο ούζο τον ρωτώ: εμείς που απλώς θέλουμε να πιούμε ένα καλό ούζο ποια είναι τα χαρακτηριστικά που μας βοηθούν να το αναγνωρίσουμε; «Η ένδειξη στην ετικέτα “εξ αποστάξεως 100%” είναι αναμφίβολα εγγύηση ανώτερης ποιότητας, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν πολύ ωραία ούζα με χαμηλότερο ποσοστό αποστάγματος. Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό –αναλόγως και τα γούστα του καταναλωτή– είναι πόσο ασπρίζει ένα ούζο μόλις του ρίξουμε νερό στο ποτήρι. Όσο περισσότερο το μείγμα που δημιουργείται θυμίζει γάλα τόσο περισσότερα έλαια γλυκάνισου περιέχει». Ο ίδιος προσωπικά προτιμά τα ούζα «που με λίγο κρύο νεράκι μεταμορφώνονται σε ένα παχύ, κάτασπρο γαλάκτωμα». Έχει συναντήσει όμως πολλούς που έχουν διαφορετική άποψη. «Γι’ αυτό και υπάρχουν τόσο πολλά ούζα, για όλα τα γούστα. Τώρα που υπάρχει το tsou.gr δεν μπορεί να πει κάποιος πως δεν το ήξερε!».
Μιλώντας όμως με ονόματα δεν του είναι εύκολο να επιλέξει. «Δεν θα ήθελα να αναφέρω συγκεκριμένες μάρκες για να μη στεναχωρήσω κανέναν, αλλά μπορώ να πω σε ποια μέρη της Ελλάδας έχω εντοπίσει ούζα που ξεχωρίζω. Φυσικά στο Πλωμάρι αλλά και σε ολόκληρη τη Λέσβο. Στη Χίο, την Ικαρία, τη Σάμο, την Κρήτη και πρόσφατα τη Σύρο. Από τη βόρεια Ελλάδα θα πρότεινα ωραία ούζα από την Κομοτηνή, την Αλεξανδρούπολη, την Αριδαία και τις Σέρρες, ενώ από την Πελοπόννησο θα ξεχώριζα τα ούζα της Πάτρας και της Καλαμάτας».
Πώς το πίνει το ούζο του ένας φανατικός συλλέκτης; «Προσωπικά το προτιμώ σε μικρό στενό ποτήρι που ανοίγει προς τα πάνω, με λίγο κρύο νερό. Το καλοκαίρι βέβαια δεν μπορώ να αντισταθώ σε λίγο πάγο. Από μεζέδες προτιμώ να το συνοδεύω με χταποδάκι στα κάρβουνα, γαύρο μαρινάτο, τσίρο, γαριδάκι τηγανητό, ελιές, λαδοτύρι Μυτιλήνης και μαστέλο Χίου. Πάνω από όλα όμως το σημαντικότερο στοιχείο για μια πραγματικά απολαυστική ουζοποσία είναι η καλή παρέα».
Εις υγείαν!
Μικρά μυστικά για το ούζο
· Τα αιθέρια έλαια του γλυκάνισου (ανηθόλη ή ανετόλ), στα οποία το ούζο οφείλει το άρωμά του, είναι ευδιάλυτα στο υψηλόβαθμο σκέτο ούζο. Ομως με το νερό ή τα παγάκια ο αλκοολικός βαθμός του ελαττώνεται, τα αιθέρια έλαια γίνονται αδιάλυτα και δίνουν το γνωστό άσπρισμα (γαλανάδα ή γαλάνιασμα) που κάνει το ούζο να μοιάζει με γάλα. Η αραίωση με νερό, εκτός από το χρώμα, μεταβάλλει και το άρωμα που ελευθερώνεται και πλημμυρίζει τις αισθήσεις.
· Η κατοχύρωση του ούζου ως ποτού προστατευόμενων γεωγραφικών ενδείξεων (ΠΓΕ) απαγορεύει σε παραγωγούς εκτός των συνόρων Ελλάδας και Κύπρου να ονομάσουν το προϊόν τους «ούζο».
· Ενας τρόπος για ελέγξουμε αν ένα ούζο περιέχει την απαραίτητη ανηθόλη είναι να βάλουμε σε ένα ποτήρι μια δόση ούζου και ίση ποσότητα νερού. Αν μετά την ανάμειξή τους δεν ασπρίσει, τότε μπορούμε να συμπεράνουμε πως δεν περιέχει τη σωστή ποσότητα γλυκάνισου, με αποτέλεσμα να είναι φτωχότερο τόσο στη μύτη όσο και στη γλώσσα.
