Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην εκδήλωση εγκαινίων της έδρας δημοσίου χρέους στο πανεπιστήμιο Sciences Po. Όλα όσα ανέφερε για τα μνημονιακά χρόνια της Ελλάδας, τη στάση του ΔΝΤ, τα όσα πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική του θητεία, αλλά και για το μέλλον της Ευρώπης.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν δίστασε να επικρίνει το ΔΝΤ και τους πολιτικούς φορείς, καθώς επέβαλαν στην Ελλάδα ένα πρόγραμμα που συνδύαζε τη λιτότητα με ένα ουσιαστικό βέτο σε ουσιαστική αναδιάρθωση του χρέους. Παράλληλα, τόνισε ότι το Ταμείο έβγαζε σκόπιμα απαισιόδοξες προβλέψεις, λειτουργώντας υπονομευτικά για την ελληνική οικονομία.
Συν τοις άλλοις, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ υπογράμμισε τον ρόλο της Αριστεράς, την οποία χαρακτήρισε ως δύναμη – εχθρό του χρέους, σημειώνοντας παράλληλα πως υπάρχει ανάγκη για γενναίες αποφάσεις στις τάξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
O Αλέξης Τσίπρας χαρακτήρισε ενδιαφέρουσα την εμπειρία της Ελλάδας είναι πολύ ενδιαφέρουσα για τους εξής λόγους:
Πρώτον γιατί η Ελλάδα αν και με πολύ μικρό μερίδιο στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο ΑΕΠ και αντίστοιχα πολύ μικρό μερίδιο χρέους στο σύνολο του ευρωπαϊκού ή του παγκόσμιου, εντούτοις αποτελούσε συστημικό κίνδυνο για το ευρώ και κατ’ επέκταση για την σταθερότητα της ΕΕ, εξαιτίας της μεγάλης παρουσίας ομολόγων του ελληνικού δημοσίου στις μεγάλες Γερμανικές και Γαλλικές τράπεζες.
Δεύτερον γιατί ανέδειξε τις μεγάλες αδυναμίες τις Ε.Ε. και ειδικότερα της ζώνης του ευρώ να διαχειριστούν συστημικούς κινδύνους, στο βαθμό που για πολιτικούς λόγους δεν είναι σε θέση να εμβαθύνουν τη νομισματική και τραπεζική ενοποίησης και άρα στερούνται εργαλείων που θα μπορούσε πχ να έχει η FED στις ΗΠΑ, για να αντιμετωπίσει μια παρόμοια κρίση (πχ δανεισμός έκτακτης καταφυγής, τραπεζικές εγγυήσεις καταθέσεων, τύπωμα χρήματος)
Τέλος η ελληνική εμπειρία έχει και έντονο πολιτικό ενδιαφέρον γιατί αναδεικνύει εύγλωττα τον κυνισμό και τη πολιτική υποκρισία, τόσο στο εσωτερικό της χώρας, που εθελοτυφλούσε για χρόνια, όσο, κυρίως, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, που αντιμετωπίστηκε ως πειραματόζωο.
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ παρέλαβε τη διακυβέρνηση βρισκόμασταν ήδη στη πέμπτη συνεχόμενη χρονιά ατελέσφορών προγραμμάτων λιτότητας, που είχαν ήδη συρρικνώσει το 25% του ΑΕΠ της χώρας, η ανεργία είχε σκαρφαλώσει στο 29% και στο 60% για τους νέους, η χώρα βρισκόταν σε βαριά ύφεση και μεγάλο μέρος του πληθυσμού στα πρόθυρα ανθρωπιστικής κρίσης.
Το χρέος είχε ανέλθει από το 124% πριν τα προγράμματα διάσωσης στο 184% μετά την εφαρμογή τους και 5η αξιολόγηση του 2ου προγράμματος που έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί έξι μήνες νωρίτερα, δεν είχε ποτέ ξεκινήσει.
Ήταν απολύτως φανερό ότι τα δύο πρώτα Προγράμματα Δημοσιονομικής Προσαρμογής, το πρώτο από το Μάιο του 2010 έως το Μάρτιο του 2012 και το δεύτερο από το Μάρτιο του 2012 είχαν αποτύχει παταγωδώς.
Και το σημαντικότερο είναι ότι απέτυχαν όχι γιατί δεν εφαρμόστηκαν σωστά, αλλά, ακριβώς επειδή εφαρμόστηκαν. Ο σχεδιασμός τους ήταν καταδικασμένος να αποτύχει.
Το φάρμακο που επιλέχτηκε έκανε περισσότερο κακό στον ασθενή από ότι η ίδια η ασθένεια.
