Λίγο το κάρφωμα των λέξεων, λίγο η γλώσσα του σώματος, λίγο η απόφαση στα μάτια και πολύ ο ηλεκτρισμός ανάμεσα στο παλλόμενο πλήθος και τον ομιλητή, στο Tάε Kβον Ντο της Πέμπτης έγινε φανερό: Tsipras is back. Ο Τσίπρας που ξέραμε και άλλοι πιστέψαμε, άλλοι πολεμήσαμε είναι πίσω. Ή, αν θέλετε, μπροστά και πάλι για μια νέα έφοδο στον ουρανό. Κι όσοι βρίσκουν με το δίκιο τους υπερβολική τη μεταφορά του Μαρξ για την περίσταση αυτή θα πρέπει να καταλάβουν το απλό αλλά τρομερό στη δύναμή του. Οι Τσίπρες της ιστορίας αυτού του τόπου δεν είναι απλώς πρόσωπα που οργανώνουν πολιτικά προγράμματα. Είναι τα οικεία πρόσωπα –ένας ή μία από μας– που οργανώνουν προσδοκίες και όνειρα. Εκείνες τις προσδοκίες κι εκείνα τα όνειρα που σε πείσμα κάθε ρεαλισμού επανέρχονται έπειτα από κάθε διάψευση, ακόμη και κάθε ήττα, με τον ηλεκτρισμό της δικαιοσύνης.
Αυτός ο Τσίπρας δεν υπάρχει περίπτωση να μη νικήσει. Οχι τον Μητσοτάκη, αλλά όλα όσα και όλους όσοι στηρίζουν τον Μητσοτάκη. Και δεν είμαστε εμείς, όχι, αλλά το καθεστώς της διαφθοράς, του αυταρχισμού και της προκλητικής αδικίας που τον έφερε πίσω. Οπλισμένο με τη δική μας οργή που γίνεται πολιτική θέση και ορμητικό ρεύμα. Με τη δική μας επιθυμία να αλλάξει επιτέλους σ’ αυτό τον ρημαδιασμένο από τους κατόχους μέσων παραγωγής, μέσων ενημέρωσης και ψυχών τόπο ένα τουλάχιστον πράγμα: η επαφή της εξουσίας με τον πολύ κόσμο. Η σχέση της εξουσίας με όσα βασανίζουν τον πολύ κόσμο. Ο διάλογος της εξουσίας με τον πολύ κόσμο. Να μη μας κοροϊδεύουν. Να καταλαβαίνουν ακόμη και όταν θέλουν αλλά δεν μπορούν. Να βάλουν λίγο περισσότερη αλήθεια στον λόγο και στην πράξη τους. Για να κερδίζουμε βήμα βήμα μια οργιά ελευθερίας.
Χιλιάδες και χιλιάδες άνθρωποι, τραυματίες και απόκληροι του καθεστώτος, που κάθε λογαριασμός του ρεύματος τους πυροβολεί, τον πίστεψαν την Πέμπτη τον Τσίπρα. Ακόμη περισσότεροι, εκατομμύρια άνθρωποι, θα τον πιστέψουν, έχουν ανάγκη να τον πιστέψουν, το ερχόμενο διάστημα. Κι αυτό τον φορτώνει με την πιο βαριά ευθύνη, που δύσκολα άνθρωπος μπορεί να τη σηκώσει: την ευθύνη όχι της σωτηρίας μας, που μόνο ο Θεός αν υπήρχε θα μπορούσε να εξασφαλίσει, αν και μετά θάνατον. Αλλά την ευθύνη της αξιοπρέπειάς μας. Την ευθύνη να διεκδικήσει ως το τέλος, με όποιο κόστος, μαζί με μας, όσα δικαιούμαστε. Την ευθύνη της αλήθειας που στο τέλος της ημέρας θα του επιτρέπει να πει ότι έκανε ό,τι μπορούσε. Εκπροσωπεί αυτήν τη στιγμή την ελπίδα εκείνη που ομορφαίνει και τις πιο άσχημες ζωές. Κι αλίμονό του αν δεν φανεί άξιος της προσδοκίας μας.
