Το τσιμέντο, όπως ξέρουμε όλοι, σε κατάσταση ρευστή παίρνει το σχήμα που του δίνει το καλούπι και ύστερα πήζει και γίνεται συμπαγές και στέρεο. Και αν επιχειρήσουμε μια μεταφορά του στην πολιτική, η υπουργός Πολιτισμού μας Λίνα Μενδώνη θα μπορούσε να αποτελέσει ένα πολύ χαρακτηριστικό δείγμα Γυναίκας από Τσιμέντο. Σε ρευστή κατάσταση πέρασε από το καλούπι εφτά διαφορετικών υπουργών, τεσσάρων πρωθυπουργών και δύο κομμάτων ως γενική γραμματέας του υπουργείου. Για να πήξει τελικά ογκώδης και στέρεα στο καλούπι του Μητσοτάκη, ως υπουργός πλέον, αρμόδια για τα αρχαία και τα σύγχρονα του κόσμου της τέχνης και του πολιτισμού.
Το βράδυ των εκλογών ήταν στο γραφείο της Φώφης αλλά την επομένη έγινε υπουργός της ΝΔ, πράγμα που αποδεικνύει ότι πήζει γρήγορα αν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες. Εκτοτε, και αφού απέκτησε τη σημερινή της μορφή, κατάφερε με την καλαισθησία του τσιμέντου να εφαρμόσει με συνέπεια τις εντολές του πρωθυπουργού της με τη σημείωση «Τσιμέντο να γίνει»! Με αποτέλεσμα να υποστούν την ανατριχιαστικά τσιμεντένια της προσωπικότητα τα αρχαία της Βενιζέλου, οι καλλιτέχνες εν μέσω πανδημίας, ο αρχαίος και ο νεότερος πολιτισμός και βέβαια η Ακρόπολη, που έπειτα από αιώνες είχε την ατυχία να συναντηθεί με το τσιμέντο της Μενδώνη.
Ως Γυναίκα από Τσιμέντο διαθέτει φυσικά την αναγκαία ελαστικότητα για να αντέχει στις δονήσεις και στους σεισμούς. Αυτό φάνηκε καθαρά στην υπόθεση Λιγνάδη, όταν στην αρχή επιχείρησε συγκάλυψη και ύστερα κατέφυγε σε συγκάλυψη της συγκάλυψης. Φάνηκε επίσης στην υπόθεση της επιγραφής με το όνομά της στην Ακρόπολη, την οποία πρώτα αποφάσισε και επέβαλε σε υπογεγραμμένη από τρεις υπουργούς σύμβαση και ύστερα τα έστριψε και κατήγγειλε αυτούς που την κατήγγειλαν. Ανάμεσά τους και τον Τσίπρα, τον οποίο, σε μια έξοχη για τσιμέντο ελαστική πιρουέτα, προσκάλεσε για να τον ξεναγήσει στην Ακρόπολη. Για να δει την οδό τσιμέντου στον ιερό βράχο!
Αυτό που την κάνει μπετόν πολιτικό και εξουσιαστικό πάντως είναι βέβαια οι ικανότητές της στο πήξιμο και το ταλέντο της στην καλαισθησία, αλλά είναι και ο σιδερένιος σκελετός που προσφέρει στην καταθλιπτική της παρουσία ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Χωρίς αυτόν δεν θα ζούσαμε κανένα από τα θαύματα της Μενδώνη. Για κάποιο λόγο που μόνο ο ίδιος γνωρίζει, ο πρωθυπουργός στηρίζει την τσιμεντένια υπουργό του παρά το γεγονός ότι αυτή κοστίζει στη ΝΔ και την κυβέρνηση με τη θερμοκρασία και την ευγένεια τσιμέντου που διαθέτει. Ο πολιτισμός μπορεί να υποφέρει, τα αρχαία να βεβηλώνονται, οι άνθρωποι της τέχνης να αντιμετωπίζονται ως παρίες, η εικόνα της Ελλάδας ως κοιτίδας του φωτός να ευτελίζεται. Αλλά η Μενδώνη αντέχει. Ετσι που να της αξίζει ως παράσημο και τιμή μια παραλλαγή του ονόματός της. Οχι Μενδώνη πια. Τσιμενδώνη!
