Τι ήταν τελικά ο πιο διάσημος συγγραφέας της Αμερικής Τρούμαν Καπότε; Ενας λογοτέχνης που πρόδωσε τους πάντες για μια καλή ιστορία ή ένα τραυματισμένο παιδί που δεν μεγάλωσε ποτέ;
Υπήρξε ο πιο διάσημος συγγραφέας της Αμερικής μετά τoν σεισμό που προκάλεσε η έκδοση του «Εν ψυχρώ» το 1966, του πρώτου non-fiction novel που έγινε μόδα επειδή πάντρεψε τη νέα δημοσιογραφία με τη λογοτεχνία. Ηταν 42 ετών και ήδη γνωστός από το «Πρόγευμα στο Τίφανις» (1958) και τη μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη από τον Μπλέικ Εντουαρντς με την Οντρεϊ Χέπμπορν στον ρόλο της Χόλι (1961), ωστόσο η καταβύθιση του συγγραφέα στον σκοτεινό ψυχισμό των δολοφόνων που ξεκλήρισαν μια οικογένεια αγροτών στο Κάνσας έκανε το «Εν ψυχρώ» –και τον ίδιο– σημείο αναφοράς στην παγκόσμια λογοτεχνία και την κοινή γνώμη. Ηταν ένας συγγραφικός άθλος που τον εξύψωσε στη στρατόσφαιρα αλλά ταυτόχρονα τον κατέστρεψε, αφού ποτέ ξανά δεν μπόρεσε να γράψει κάτι ανάλογο. Η φιλοδοξία του να αναβιώσει το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Μαρσέλ Προυστ με φόντο την υψηλή κοινωνία της Νέας Υόρκης στο ημιτελές μυθιστόρημά του «Οταν οι προσευχές εισακούονται» όχι μόνο απέτυχε παταγωδώς, αλλά του στοίχισε τον εξοστρακισμό του απ’ όλα τα μοδάτα στέκια του Μανχάταν, την περαιτέρω επιδείνωση του αλκοολισμού του και εντέλει τη ζωή του.
Η οργή των «κύκνων» τον κατέστρεψε
Η προδημοσίευση αποσπάσματος του μυθιστορήματος στο περιοδικό «Esquire» το 1975 προκάλεσε τον αποτροπιασμό και την οργή των «κύκνων», όπως αποκαλούσε τις βαθύπλουτες κολλητές του από το café society της Νέας Υόρκης. Προς έκπληξη του ίδιου, ο οποίος τις θεωρούσε ρηχές και ελάχιστα οξυδερκείς, όλες αναγνώρισαν τον εαυτό τους στις κουτσομπολίστικες περιγραφές για τα σκάνδαλα της ιδιωτικής τους ζωής. Η προδοσία ήταν απόλυτη και τιμωρήθηκε σκληρά με την άμεση αποπομπή του από τον καλό κόσμο. Οι πόρτες σφραγίστηκαν για πάντα και ο Καπότε από τιμώμενο πρόσωπο των σαλονιών έγινε παρίας, persona non grata, ανάξιος εμπιστοσύνης και ύπουλος εχθρός.
Οι «κύκνοι» ξεπουπουλιάστηκαν και δεν του το συγχώρεσαν καθώς είχαν πολλά να κρύψουν, σκάνδαλα να σκεπάσουν, απιστίες να κουκουλώσουν και ψέματα να καλύψουν. Ο έμπιστος «εξομολογητής» τους έγινε εν μια νυκτί από παραχαϊδεμένο κατοικίδιο ο αδέσποτος σκύλος που εκλιπαρεί για μερικά αποφάγια από τα ξακουστά δείπνα τους, όπως εξιστορείται στον δεύτερο κύκλο (προηγήθηκε το «Feud: Bette & Joan») της σειράς ανθολογίας με τίτλο «Feud: Capote vs the swans» (2024).
Μια σειρά οκτώ επεισοδίων – προβάλλεται στο κανάλι Disney+– του Ράιαν Μέρφι, με σκηνοθέτες ανάμεσα σε άλλους τον Γκας Βαν Σαντ, η οποία παρά το λαμπρό καστ των πρωταγωνιστριών οι οποίοι υποδύονται τους «κύκνους» (Ναόμι Γουότς, Νταϊάν Λέιν, Κλοέ Σεβινί, Καλίστα Φλόκχαρτ, Ντέμι Μουρ) δεν κατορθώνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή.
Ο άνθρωπος με τα χίλια πρόσωπα
Η σειρά που βασίστηκε στο βιβλίο του Αμερικανού συγγραφέα Λόρενς Λίμερ «Οι γυναίκες του Καπότε» (2021) δεν σώζεται ούτε με την ερμηνεία του καλού Βρετανού ηθοποιού Τομ Χόλαντερ στον ρόλο του Καπότε, με την τηλεοπτική κριτικό του «Guardian» να αναρωτιέται τι στο καλό συνέβη και απέτυχε μια σίγουρη συνταγή επιτυχίας που τα είχε όλα: γκλάμουρ, πλούτο, σκάνδαλα, τη χρυσή εποχή του Μανχάταν και φυσικά τον ίδιο τον Καπότε. Ισως επειδή δεν κατόρθωσε να αιχμαλωτίσει επαρκώς το αιχμηρό και λαμπερό πνεύμα του, ίσως επειδή δεν εμβάθυνε στον πυρήνα της σχέσης του με τους «κύκνους», δεν έμειναν και πολλά να ειπωθούν. Κρίμα για μια ανεξάντλητη προσωπικότητα όπως ο Καπότε, ο αιώνιος έφηβος με το κοντό ανάστημα, τα στραβοφορεμένα καπέλα και την παιδική φωνή, που μαγνήτιζε τους πάντες στο πέρασμά του και ενέπνευσε πάμπολλες βιογραφίες καθώς και κινηματογραφικές ταινίες: κυρίως το φιλμ «Καπότε» με τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν (2005) που άφησε εποχή με μια οσκαρική ερμηνεία που δεν μιμούνταν τον διάσημο συγγραφέα αλλά εισχωρούσε στη χειριστική, ναρκισσιστική και εμμονικά εγωκεντρική συμπεριφορά του την εποχή της έρευνας και συγγραφής του «Εν ψυχρώ». Ή την πιο λάιτ εκδοχή του στην ταινία «Infamous» (2006) με τον Βρετανό Τόμπι Τζόουνς να τον ενσαρκώνει ως πιο γήινο και ανθρώπινο.
Αυτοεκπληρούμενη προφητεία
Ποιος ήταν όμως τελικά ο μετρ του σασπένς και ένα από τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά ταλέντα που γέννησε η Αμερική; Ο ψυχρός εκτελεστής που θυσιάζει τα πάντα για να γράψει μια καλή ιστορία ή το εγκαταλειμμένο από τη μητέρα του αγόρι που μεγάλωσε με συγγενείς στην Αλαμπάμα; Ο αδίστακτος συγγραφέας που πούλησε φιλία και υποστήριξη στον Πέρι Σμιθ, τον δολοφόνο της οικογένειας Κλάτερ, για να του γυρίσει την πλάτη χωρίς δεύτερη σκέψη μόλις πήρε όσα του χρειάζονταν για το «Εν ψυχρώ» ή ο απαρηγόρητος φίλος που δεν ξεπέρασε την απώλεια των φιλενάδων του;
Είχε τελικά δίκιο για την έλλειψη οξυδέρκειας των «κύκνων» που αναγνώρισαν μεν τον εαυτό τους στα κείμενά του αλλά όχι τον αληθινό Καπότε και την ανάγκη του να γράψει τη δική του «Αναζήτηση» με πρωθιέρεια τη μούσα του Μπέιμπ Πέιλι, την τελειομανή πρώτη κυρία της 5ης Λεωφόρου η οποία αποτελούσε γ’ αυτόν το αμερικανικό υποκατάστατο της δούκισσας Ντε Γκερμάντ; Ή μήπως η προδοσία του δεν ήταν τίποτε άλλο από την αυτοεκπληρούμενη προφητεία μιας ενήλικης αυτήν τη φορά εγκατάλειψης από την «big mama»;