«Tο Ισραήλ δεν έχει σταµατήσει να τιµωρεί τη Γάζα από το 1948 ούτε για µια στιγµή. Υστερα από 75 χρόνια βιαιοπραγιών το χειρότερο δυνατό σενάριο την περιµένει και πάλι. Οι απειλές για “ισοπέδωση της Γάζας” αποδεικνύουν µόνο ένα πράγµα: δεν έχουµε µάθει τίποτε. Η αλαζονεία ήρθε για να µείνει, παρόλο που το Ισραήλ πληρώνει υψηλό τίµηµα για άλλη µια φορά». Στο πρώτο του άρθρο µετά τη δολοφονική εισβολή της Χαµάς στο Ισραήλ ο πολυβραβευµένος Ισραηλινός δηµοσιογράφος της «Haaretz» Γκίντεον Λεβί προσπαθεί να θυµίσει ότι ο ατέρµονος κύκλος της βίας δεν έχει κανένα αποτέλεσµα. Λίγο πιο κάτω στο άρθρο του επισηµαίνει: «Το Ισραήλ δεν µπορεί να φυλακίσει 2 εκατοµµύρια Παλαιστίνιους στη Γάζα». Το Ισραήλ διαβεβαιώνει ότι στόχος του δεν είναι οι Παλαιστίνιοι αλλά η Χαµάς. Ακόµη και αν παραβλέψουµε το γεγονός ότι ήδη είναι νεκροί χιλιάδες Παλαιστίνιοι οι οποίοι δεν ήταν τροµοκράτες της Χαµάς (τα νεκρά παιδιά σίγουρα δεν ήταν µέλη της), το θέµα είναι ότι για µια ακόµη φορά η κυβέρνηση Νετανιάχου βάζει σε περιπέτεια τους ίδιους του Ισραηλινούς, εµφανίζοντας ως λύση τη σιδηρά εκδίκηση.
Το Ισραήλ έχει κάνει έξι πολέµους εναντίον της Χαµάς και φυσικά χιλιάδες µυστικές επιχειρήσεις. Σε δύο από αυτούς µάλιστα πραγµατοποίησε εκτεταµένη εισβολή στη Γάζα. Το αποτέλεσµα ήταν η Χαµάς όχι µόνο να συνεχίσει να υπάρχει αλλά να καταφέρει στις 7 Οκτωβρίου 2023 «µε µια παλιά µπουλντόζα που κάπνιζε», όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Γκίντεον Λεβί, να σπάσει τα πιο σύγχρονα και ακριβά µέσα ασφαλείας και να σπείρει τον τρόµο. Γιατί ένας νέος πόλεµος θα φέρει λύση; Επειδή το υπόσχεται η θυµωµένη στρατιωτική και πολιτική ηγεσία του Ισραήλ; Μα το ίδιο υπόσχονταν και όλες οι προηγούµενες, για να καταλήξουν στην καταµέτρηση νεκρών και τη διαιώνιση του προβλήµατος.
Θα µου επιτρέψετε κάποιες προσωπικές αναφορές σε αυτό που για την κοινή γνώµη είναι ένας ακόµη πόλεµος. Εχω αδελφικούς φίλους στο Ισραήλ και στη Γάζα. Ανθρώπους που αγαπάω και τους νοιάζοµαι. Εχω κοιµηθεί στο σπίτι τους, έχουµε µοιραστεί το ίδιο πιάτο φαΐ και πολλές φορές τη ζωή µας. Την κρίσιµη µέρα έστειλα µήνυµα σε έναν αγαπηµένο Εβραίο φίλο που ζει µε την οικογένειά του σε κιµπούτς ρωτώντας αν είναι καλά. Μου απάντησε ότι τα παιδιά του µάλλον συµπτωµατικά γλίτωσαν την αιχµαλωσία από τη Χαµάς. «Θα τα έπαιρνα πίσω κοµµάτια» µου έγραψε. Ενας άλλος φίλος, Παλαιστίνιος, απαντώντας σε µήνυµα που του έστειλα µου είπε ότι τη µέρα των απαντητικών βοµβαρδισµών έχασε 14 µέλη της οικογένειάς του. Ανάµεσά τους και παιδιά, ανίψια του.
Ο πόλεµος δεν είναι βιντεογκέιµ ούτε η σηµαία που θα ανεβάσουµε στα social για να δηλώσουµε µε ποια πλευρά παίρνουµε θέση. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 έως σήµερα έχω συναντήσει σχεδόν το σύνολο της ηγεσίας της Χαµάς. Εχω ζήσει τη Χαµάς να µετατρέπεται από µικρή µειονοτική οµάδα σε κυρίαρχη δύναµη στην Παλαιστίνη, κάνοντας αιµατηρούς πολέµους και µε τους ίδιους τους Παλαιστίνιους. Σήµερα τα λαϊκά της ερείσµατα είναι τεράστια και, είτε αρέσει είτε όχι, στη γιγάντωσή της συνέβαλαν και οι κυβερνήσεις του Ισραήλ που την κατέστησαν τον πιο σηµαντικό εχθρό. Η Χαµάς µε τη σειρά της είναι εκεί για να δηµιουργήσει όλες τις ευκαιρίες που έχει ανάγκη το κατεστηµένο του Ισραήλ.
Το γιατί η Χαµάς έγινε µεγάλη δεν µου το εξήγησε η ηγεσία της σε διάφορες συνεντεύξεις, αλλά ένας νεαρός µαχητής της Χαµάς το 2000 στη Γάζα. Οταν τον ρώτησα γιατί εντάχθηκε στη Χαµάς µου περιέγραψε ότι όταν ήταν στα 15 του τον συνέλαβαν Ισραηλινοί στρατιώτες µαζί µε ένα φίλο του και τον φυλάκισαν λέγοντάς του ότι γνωρίζουν ότι ανήκε στη Χαµάς. Μάταια τους έλεγε ότι δεν ήξερε τι είναι η Χαµάς. Τον έκλεισαν σε ένα τενεκεδένιο κλουβί στην αυλή της φυλακής να λιώνει από τη ζέστη. «Κάποια στιγµή» είχε διηγηθεί ο νεαρός µαχητής «µε άφησαν ελεύθερο. Ρώτησα στη Γάζα πού έχει γραφεία η Χαµάς. Πήγα, τους βρήκα και ζήτησα να γίνω µαχητής».
Ετσι έγραψε τη φονική της ιστορία η Χαµάς, πατώντας πάνω στον παραλογισµό της συντηρούµενης βίας. Κατάφερε να εκτοπίσει την παραδοσιακή πολιτική ηγεσία των Παλαιστινίων και να πάρει τη θέση της. Γιατί κάθε φορά που αυτή η ηγεσία επικαλούνταν µια ειρηνική λύση κατέληγε σε αποτυχία. Οσες φορές η περιοχή βρέθηκε µπροστά σε πιθανή λύση συνέβαινε όλως τυχαίως κάτι προβοκατόρικα µοιραίο. Την πρώτη φορά δολοφονήθηκε ο µετριοπαθής και φιλειρηνιστής πρωθυπουργός του Ισραήλ Γιτζάκ Ράµπιν. Τις υπόλοιπες οι διαδικασίες τινάχτηκαν στον αέρα µε ευθύνη δύο πολιτικών µε προσωπική ανάµειξη στην αραβοϊσραηλινή διένεξη δεκαετιών: του Αριέλ Σαρόν και του σηµερινού πρωθυπουργού Νετανιάχου.
Η Γάζα πολιορκείται και πάλι γιατί υπάρχουν τροµοκράτες της Χαµάς. Από την πρώτη στιγµή αυτού του νέου πολέµου έχει παραβιαστεί κάθε άρθρο του διεθνούς δικαίου και των νοµικών κανόνων του πολέµου. Εγιναν επιχειρήσεις της Χαµάς στις οποίες ύστερα από εισβολή σκοτώθηκαν και απήχθησαν άµαχοι και παιδιά, αφού έζησαν τη φρίκη. Σε απάντηση το Ισραήλ βοµβαρδίζει από αέρα και θάλασσα µια ζώνη γης µε 2 εκατ. ανθρώπους, σκοτώνοντας, σύµφωνα µε όσα εκφράζει ο ΟΗΕ, αδιάκριτα. Το αποτέλεσµα δεν µπορεί να είναι άλλο από αυτό που είναι κάθε φορά. Το Ισραήλ, όπως λέει, «θα δώσει ένα µάθηµα όπως ποτέ άλλοτε». Πολύ φοβάµαι ότι πάνω στα συντρίµµια και τα πτώµατα των αµάχων κυρίως θα γεννηθούν νέες Χαµάς που θα πείθουν τον κόσµο ότι έχουν λόγο ύπαρξης. Και αν κάποιος δεν τις πιστεύει, θα του θυµίζουν τους νεκρούς του. Οσο η ανωµαλία διαρκεί, ηγέτες της θα είναι όσοι την εκπροσωπούν µε τον καλύτερο τρόπο.
∆εν φτάνει να ευχηθούµε παγκόσµια ειρήνη για να αποτρέψουµε το εν ενεργεία κακό. Εκ των πραγµάτων η λύση είναι στα χέρια του Ισραήλ. Αν δεν σκοπεύει να σκοτώσει και να εκτοπίσει 2 εκατ. ανθρώπους (ο προηγούµενος που έγινε θύτης εκατοµµυρίων αποτελεί τον παρία της Ιστορίας), τότε πρέπει να αποδεχτεί ότι η λύση είναι πολιτική και αφορά ένα θέµα κατοχής. Οι Παλαιστίνιοι έχουν δικαίωµα να ζουν στη χώρα τους και το Ισραήλ έχει δικαίωµα στην ασφάλεια και την ειρήνη. Μοναδικός τρόπος για να ηρεµήσει η Γάζα δεν είναι να ισοπεδωθεί και να γίνει νεκροταφείο, αλλά να αφοπλιστούν οι τροµοκράτες µέσα από την ανάπτυξη της περιοχής. Να θυµίσω ότι τόσο το λιµάνι στη Γάζα όσο και το αεροδρόµιο που κατασκευάστηκαν µε κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ενωσης βοµβαρδίστηκαν στο παρελθόν από το Ισραήλ. Η λογική της «τιµωρίας των τροµοκρατών» στέλνει τους Παλαιστίνιους στις τάξεις της. Τιµωρώντας τη Γάζα µε αποκλεισµό και φτώχεια την καταδικάζεις να είναι πεδίο στρατολόγησης τροµοκρατών. Το ίδιο συνέβη στο Αφγανιστάν, το ίδιο και στο Ιράκ.
Το Ισραήλ συνεχίζει να κινείται µε ένα επικίνδυνο, όπως αποδεικνύεται, δόγµα ηθικολογικής βάσης. Θεωρεί ότι µπορεί να επιλέγει τρόπο αντίδρασης αν νιώθει ότι απειλούνται η υπόσταση και η ασφάλειά του. Αυτό το δόγµα που έχει ως αυτοδικαιολόγηση τα δεινά του Ισραήλ και την υποχρέωση που το βαραίνει να µην επαναληφθούν δεν µπορεί να είναι κανόνας πέρα και πάνω από τη διεθνή νοµιµότητα.
Η πολιτική ηγεσία του Ισραήλ είτε δεν έχει µάθει από την Ιστορία ότι αυτή η τακτική πίεσης δεν οδηγεί πουθενά και επιστρέφει φέρετρα αντί για το επιδιωκόµενο αποτέλεσµα είτε το γνωρίζει αλλά γοητεύεται από τη λογική της εθνοκάθαρσης. Εκτός αν περιµένει να λογικευτεί η Χαµάς.
ΥΓ.: Στη Γάζα κάθε στρατιώτης της Χαµάς που πέφτει νεκρός γίνεται σύµβολο και ήρωας, κατά τα πρότυπα του καλόγερου Σαµουήλ που αυτοανατινάχτηκε στο Κούγκι. Οι ερµηνείες, βλέπετε, είναι πάντα σχετικές.
