Τα κλειστά στρατόπεδα ονειρεύονται (και πάλι) οι νεοφιλελεύθεροι ξεχνώντας τα ανθρώπινα δικαιώματα, προσπαθώντας παράλληλα να μετακυλήσουν τις ευθύνες για το προσφυγικό από τους δράστες και ηθικούς αυτουργούς των πολέμων και της φτωχοποίησης σε εκείνους που αντιτίθενται υποστηρίζοντας παγκόσμιες αξίες σεβασμού του ανθρώπου!
Δεν είναι τυχαίο που άρθρο του Σάκη Μουμτζή, στο νεοφιλελεύθερο και ακροδεξιό «Liberal» εκθειάζει την Αμυγδαλέζα, όνειρο του Χρυσοχοΐδη που ολοκληρώθηκε επί Δένδια. Εξάλλου πρόκειται και για το όνειρο του (ενδεχομένως φίλου του) Άδωνη Γεωργιάδη που και αυτός προτείνει και πάλι «κλειστές δομές».
Ο Σάκης Μουμτζής, μπλέκει μέσα στο άρθρο του και το Μέγαρο Υπατείας, μπλέκει επίσημες γραμμές και αναρτήσεις ιδιωτών στα κοινωνικά δίκτυα και καταλήγει στο συμπέρασμα πως φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν τους μαντρώσαμε όλους σε κλειστές δομές…
Το γεγονός πως κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό από την ίδια την Ε.Ε. αλλά και από τη Χάρτα του ΟΗΕ, προφανώς δεν έχει καμία σημασία για τους υπερασπιστές των Σαμαράδων, Αδώνιδων, Βορίδηδων και πάει λέγοντας.
Τα ανθρώπινα δικαιώματα προφανώς δεν ισχύουν για τους εραστές της ακροδεξιάς που εύκολα ξεχνούν τα ελληνικά μεταναστευτικά κύματα προς τις άλλες χώρες αλλά και των ελλήνων προς την ίδια την Ελλάδα.
«Τότε όλες οι αριστερές ψυχούλες θεωρούσαν την Αμυγδαλέζα τόπο φυλακής» λέει ο συγγραφέας του συγκεκριμένου άρθρου, λες και μια κλειστή δομή, ένα περιορισμένο γκέτο μέσα σε τείχους είναι ανθρώπινες συνθήκες.
Δεν θα διαμαρτύρονταν αν αυτά έκαναν οι αποδέκτες των ελληνικών μεταναστευτικών κυμάτων στις αρχές του 20 αιώνα;
Προφανώς είναι διαφορετικό, αν είσαι σκούρος μετανάστης ή λευκός. Αν είσαι χριστιανός ή μουσουλμάνος….
Αλλά η Ελλάδα φταίει που ξέμειναν εδώ οι μετανάστες, όχι οι χώρες της Βόρειας και κεντρικής Ευρώπης που αρνήθηκαν να τους δεχθούν, ενώ ταυτόχρονα η επεκτατική πολιτική (όχι αναγκαστικά της Ευρώπης και μόνον) δημιουργούσε μεταναστευτικά κύματα σε συνδυασμό με τις συνθήκες φτώχειας και την εκμετάλλευση όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών πλούσιων χωρών που για τους λαούς τους δεν μένει τίποτα.
Για τον συγγραφέα η κυβέρνηση (σ.σ. που υποβάθμισε το προσφυγικό), ελέγχει τις προσφυγικές ροές αλλά απέτυχε στην αντιμετώπιση αυτών που έχουν εγκλωβιστεί.
Το μόνο που προτείνει είναι να φτιάξουμε φυλακές, όσες φυλακές χρειάζονται…
Δεν το λέει βέβαια «φυλακές» αλλά «κλειστές δομές» ώστε να απαλλαγούν οι κάτοικοι των νησιών…
Και τι θα τους κάνουμε όλους αυτούς στις κλειστές δομές;
Ή θα προωθηθούν προς την Ευρώπη ή θα απελαθούν προς τις χώρες προέλευσης (αν και εφόσον είναι δυνατόν) με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τη ζωή τους, ή να τους κρατήσουμε για χρόνια στη χώρα (στη φυλακή)…
Εξάλλου οι «κλειστές δομές», κάτι δηλαδή σε στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι το όνειρο του κάθε νεοφιλελεύθερου που θέλουν και την πίτα ολόκληρη (πολέμους και καταλήστευση των χωρών τους) και ησυχία στην ενδοχώρα…
Αυτή είναι και η άποψη του υπουργού Ανάπτυξης και Επενδύσεων Άδωνη Γεωργιάδη που κάνει το σχετικό μασάζ στην κοινή γνώμη λέγοντας μάλιστα πως η κυβέρνηση έχει τεράστια επιτυχία στο μεταναστευτικό!
Για τον Άδωνη η μόνη λύση είναι οι κλειστές δομές/φυλακές και μάλιστα κατηγορεί τις τοπικές κοινωνίες που δεν τις δέχθηκαν…
Το ενδεχόμενο το μεταναστευτικό/προσφυγικό να τεθεί και πάλι σε ευρωπαϊκό επίπεδο με βάση τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν το σκέφτονται καν…
https://vimeo.com/456481750
Αμυγδαλέζα λέμε και κλαίμε – του Σάκη Μουμτζή (όπως δημοσιεύθηκε στο liberal.gr)
Τον Μάρτιο του 2012, επί υπουργίας Μ. Χρυσοχοϊδη, λειτούργησε για πρώτη φορά το κλειστό κέντρο της Αμυγδαλέζας, που ολοκληρώθηκε λίγο αργότερα επί υπουργίας Ν. Δένδια. Ήταν μια κλειστή δομή στην οποία κατέληγαν οι παράνομοι μετανάστες.
Αποτέλεσμα: Μέσα σε λίγους μήνες η κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας είχε βελτιωθεί σημαντικά.
Με απλά λόγια, επί κυβερνήσεως Σαμαρά, και ενώ ο εμφύλιος πόλεμος στην Συρία βρισκόταν στην κορύφωση του, το μεταναστευτικό- προσφυγικό βρισκόταν υπό έλεγχο.
Τότε όλες οι αριστερές ψυχούλες θεωρούσαν την Αμυγδαλέζα τόπο φυλακής. Οι διαμαρτυρίες, αν ανατρέξουμε στον τύπο της εποχής, ήταν καθημερινές. Δυστυχώς, μέσα στον αντιμνημονιακό παροξυσμό, η ατζέντα της ριζοσπαστικής Αριστεράς για το μεταναστευτικό δεν έτυχε της δέουσας προσοχής από τους πολίτες, κάτι που αργότερα η ελληνική κοινωνία το πλήρωσε και το πληρώνει ακριβά.
Μάλιστα οι «αλληλέγγυοι» αυτού του χώρου είχαν δώσει δείγματα γραφής πριν από ένα χρόνο με τα γεγονότα του Μεγάρου Υπατία. Για να φρεσκάρω την μνήμη του αναγνώστη κάνω μια σύντομη αναδρομή στις αρχές του 2011.
Τότε, με την προτροπή επώνυμων «αλληλέγγυων», αποβιβάσθηκαν από τα Χανιά στον Πειραιά 300 μετανάστες που ζητούσαν να τους χορηγηθεί άσυλο.
Με την συνδρομή τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και ομάδων κοινωνικών δικτύων κατέλαβαν την Νομική σχολή Αθηνών και κήρυξαν απεργία πείνας. Επειδή η υπόθεση διαρκούσε ημέρες, απειλήθηκε άρση του πανεπιστημιακού ασύλου και εισβολή των ΜΑΤ.
Τότε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γέμισαν με απειλητικά μηνύματα πως αυτά που θα συμβούν, αν εισβάλλουν τα ΜΑΤ στην Νομική, θα κάνουν τα Δεκεμβριανά του 2008 να ωχριούν μπροστά τους.
Τελικά η λύση δόθηκε με την παραχώρηση από τους ιδιοκτήτες, στους «αλληλέγγυους» και στους μετανάστες, του Μεγάρου Υπατία. Όταν μετά από δύο περίπου μήνες έληξε αυτή η περιπέτεια η ιδιοκτήτρια του Μεγάρου, με ανάρτηση της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ζήτησε από τον Α. Τσίπρα και τους μετανάστες την επιστροφή πολυτίμων αντικειμένων και οικογενειακών κειμηλίων που οι τελευταίοι είχαν υπεξαιρέσει.
Το πρώτο μέλημα της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν να κλείσει η Αμυγδαλέζα. Και το δεύτερο να πλημμυρίσει όλη την Ελλάδα με μετανάστες. Το τρίτο και σημαντικότερο, αυτή η τυχοδιωκτική πολιτική ανάγκασε τις γειτονικές μας χώρες—και όχι μόνον—να κλείσουν τα σύνορα τους.
Ας ξαναθυμηθούμε την απειλή Καμμένου πως «θα γεμίσουμε την Ευρώπη με τζιχαντιστές».
Έτσι ξέμειναν στην Ελλάδα εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες—μετανάστες. Όλα αυτά είναι γνωστά, αλλά καλόν είναι φρεσκάρουμε την μνήμη μας, γιατί οι υπαίτιοι αυτής της τραγικής κατάστασης σήμερα, με περισσή θρασύτητα, γίνονται και τιμητές.
Να υπενθυμίσω την κυνική, καθησυχαστική δήλωση κορυφαίου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ πως στην Μόρια, επί κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, γίνονταν βιασμοί ανηλίκων μια φορά το εξάμηνο.
Σήμερα η κυβέρνηση, ενώ φαίνεται πως ελέγχει τις μεταναστευτικές ροές, αποδεικνύεται αναποτελεσματική στην αντιμετώπιση αυτών που έχουν εγκλωβισθεί στην Ελλάδα. Αυτό δημιουργεί πρόβλημα στις σχέσεις της με τις τοπικές κοινωνίες και στην γενικότερη εικόνα της.
Στις ημέρες μας που ο κίνδυνος ελληνοτουρκικής σύγκρουσης είναι πιθανός, το μεταναστευτικό έχει αναγορευθεί σε ζήτημα εθνικής ασφάλειας.
Ας το αντιμετωπίσει η κυβέρνηση. Το πρότυπο υπάρχει. Ας κατασκευάσει όσες Αμυγδαλέζες απαιτούνται για να ανακουφισθούν οι κάτοικοι των περιοχών που στενάζουν από την παρουσία υπεράριθμων μεταναστών. Και ας διαμαρτύρονται οι αριστερές ψυχούλες.
Η πολιτική τους μας έφερε στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα.
