Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα ζευγάρι που ήθελε να βαφτίσει το κοριτσάκι του. Η μαμά ήθελε να το πουν Παρασκευή αλλά ο μπαμπάς επέμενε να το πουν Κυριακή. Προκειμένου να μην υπάρχουν εντάσεις, βρέθηκε ένας μέσος δρόμος και ο νονός αποφάσισε να βαφτίσουν το παιδί Σάββατο. Με αυτή την αστειότητα ανεκδότου, αλλά και την ηθική ανεκδότου, μεγάλη ομάδα δημοσιολόγων στη χώρα, την εποχή των τεράτων και των μνημονίων, προσπαθεί να πείσει πως δεν πρέπει να υπάρχουν αντιθέσεις, δεν πρέπει να δίνουμε σημασία στους λόγους που οδηγούν στις αντιθέσεις αυτές, αλλά να επιλέξουμε το ήπιο, το συμβιβαστικό και ισαποστασικό Σάββατο για όσα απασχολούν τον δημόσιο βίο.
Νονοί της δικής τους δημιουργημένης πραγματικότητας προτείνουν ακίνδυνες προσεγγίσεις, ρομαντικές επιλογές, αγαπησιάρικους συμβιβασμούς σε ό,τι αγκυλώνει και ενοχλεί, σε ό,τι φαντάζει απειλή και αναταραχή.
Τους γκουρού αυτούς της στρογγυλοποίησης ουδόλως τους απασχολεί πόσο γελοίο είναι να αποκαλείς ένα παιδί Σάββατο και να επικαλείσαι μια πραγματικότητα διαφορετική από αυτή που υπάρχει. Εχουν ετοιμάσει έναν ρόλο για τον εαυτό τους και μια τύχη για τους άλλους. Οταν οι άνθρωποι ψάχνουν φαγητό στα σκουπίδια, οι ισαποστασίτες ανακαλύπτουν πως έτσι είναι η ζωή. Οταν χάνουν τη δουλειά τους, ότι ήταν πλεονάζοντες και όταν (μία στις τόσες) αποκαλύπτεται ποιοι είναι αυτοί που έκλεψαν και οδήγησαν τους υπόλοιπους στην ανέχεια, τότε οι στωικοί φιλόσοφοι του «μη σπάσουμε τα αυγά» θυμίζουν ότι και στη φύση η αδικία είναι διάχυτη. Υπάρχει ωστόσο μια λεπτομέρεια: η τοποθέτηση των δημοσιολογούντων στρογγυλά, παρότι θεωρητικά είναι στη μέση, γίνεται όταν η ανισορροπία είναι έκδηλη και η επικράτηση του ισχυρότερου αναμφίβολη. Είναι ισορροπιστές σε ένα σύστημα αδικίας όπου νικά ο ισχυρός και ο ανίσχυρος πρέπει να πάψει να αντιδρά ανισόρροπα. Πασχίζουν δηλαδή να διατηρήσουν το θύμα και τον θύτη στις θέσεις τους, φοβούνται μήπως αλλάξουν οι ρόλοι, μήπως χάσει αυτός τον οποίο ευνόησαν διδάσκοντας ισορροπία και συγκαταβατικότητα. Φυσικά σε αυτή την ισορροπία έχουν τα δικά τους οφίτσια και τις δικές τους απολαβές, που τις περισσότερες φορές είναι αποδοχές και μίσθωμα.
Η κατηγορία αυτή των ανθρώπων δεν υποστηρίζει τη μετριοπάθεια αλλά τον επαγγελματικό της ρόλο, που δεν είναι άλλος από την προβολή του κατευνασμού ή (ανάλογα με την περίπτωση) της απαξίωσης όσων αντιδρούν.
Θυμηθείτε όλους αυτούς που στήριζαν το καθεστώς Σαμαρά – Βενιζέλου και τα μνημόνια, όσους αντιδρούσαν στο δημοψήφισμα, όσους έκαναν διαγγέλματα σύνεσης για να μην καταστραφεί η χώρα θέτοντας πάντα τον εαυτό τους στον θρόνο τού δικαίως ανησυχούντα έναντι του αμόρφωτου όχλου που χαλούσε τη σούπα. Τη σούπα βεβαίως από την οποία έτρωγαν.
Οταν εκ των πραγμάτων άλλαξε η κατάσταση με τη νέα κυβέρνηση, οι σοφιστές της ταξικής ησυχίας άλλαξαν αίφνης. Εχασαν την ησυχία τους, βγήκαν στις στρούγκες και έγιναν κινήματα διαμαρτυρίας υπέρ του «Μένουμε Ευρώπη» και για ό,τι άλλο ανακάλυπτε το (για πρώτη φορά) ενιαίο αντιπολιτευτικό κέντρο. Εχασαν και το μέτρο και τον τρόπο που μετρούσαν την ίση απόσταση από τα πράγματα και την άμετρη μετριοπάθειά τους. Εγιναν ντουντούκες και ακτιβιστές του Κολωνακίου, ανακάλυψαν τα συλλαλητήρια και το δικαίωμα διαμαρτυρίας το οποίο πριν από μερικά χρόνια «έκανε κακό στον τουρισμό» και «διατάρασσε τις αγορές».
Ανατριχιάζουν μπροστά στην είδηση πως ο ηγέτης της Αριστεράς στην Ισπανία αγόρασε βίλα με δάνειο, αλλά μένουν ασυγκίνητοι όταν η οικογένεια του ηγέτη της Δεξιάς στην Ελλάδα αγοράζει το σπίτι του Βολταίρου στο Παρίσι ή τα παίρνει από άγνωστες offshore εταιρείες για να προωθήσει την επιχείρηση της συζύγου του.
Στην ομάδα αυτή υπάρχει ένας ακόμη πιο ανήθικος πυρήνας. Είναι οι κατασκευαστές πολιτικών και κοινωνικών άλλοθι. Αυτοί που αναλαμβάνουν να βεβαιώσουν πως ο δολοφόνος δεν ήταν εκεί όπου δείχνουν τα στοιχεία αλλά στο ίδιο κρεβάτι με αυτούς, άρα είναι αθώος νομικά. Ταυτόχρονα αναλαμβάνουν να ενοχοποιήσουν όσους αντιδρούν, ζητάνε, ανησυχούν. Ακροβατούν ωστόσο στο ίδιο τεντωμένο σχοινί με αυτούς που υποστηρίζουν, αφού αν πέσει το αφεντικό και ίνδαλμα που συνήθως αποκαλείται εκσυγχρονιστής και ανανεωτής αντί για κλέφτης και διεφθαρμένος, ακολουθούν την ίδια ακριβώς πορεία προς το κενό.
Οσο απειλούνται η πρωτοκαθεδρία τους και τα παράσημα της εξουσίας τόσο η μετριοπάθειά τους γίνεται μένος και τότε επιλέγουν τη συνταγή των ίσων αποστάσεων αλλά αλλιώς. Παύουν να είναι απόστολοι της απάθειας ώστε να κριθεί η μάχη υπέρ του ισχυρού και μεταφέρουν με όση δύναμη τους μένει την ευθύνη στο θύμα κατασκευάζοντας το μοτίβο της «ίσης ευθύνης». Κάπως έτσι το γιαούρτωμα του Θεόδωρου Πάγκαλου γίνεται ίδιο με το χρυσαυγίτικο μαχαίρι που έσφαξε τον Παύλο Φύσσα. Εκφράστηκε δημόσια αυτή η άποψη από γνωστό δημοσιογράφο. Την ίδια μέρα ένας άλλος ισαποστασίτης δημοσιογράφος δήλωσε ότι ο ξυλοδαρμός του δημάρχου Γιάννη Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη έγινε γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που καθιέρωσε –μετά τις διαδηλώσεις του παρακράτους της Δεξιάς που δολοφόνησε τον Γρηγόρη Λαμπράκη– τις δικές του παρακρατικές διαδηλώσεις στο Σύνταγμα το 2011.
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Πως είναι έτοιμοι να αθωώσουν και τον φασίστα δολοφόνο για να κατηγορήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ; Πως κάνουν άλματα λογικής για να δικαιολογήσουν τον παραλογισμό; Πως πονάνε για το κομμάτι της εξουσίας που έχασαν σε βαθμό που να μην ελέγχουν όσα λένε και κάνουν; Πως πάντα ήταν τέτοιοι αλλά μπροστά στην κρίση αποκαλύφθηκαν; Δεν έχει σημασία. Εκφράζουν αυτό που πάντα εκφράζεται σε μια διαμάχη μεταξύ δίκαιου και άδικου, ισχυρού και ανίσχυρου, αλήθειας και ψέματος. Το τρίκυκλο που σκότωσε τον Λαμπράκη ανήκει στην Ιστορία όπως και το συγκεκριμένο παρακράτος. Δεν χρειάζεται ούτε παρακράτος ούτε τρίκυκλα σήμερα. Μόνο κάποιοι δημοσιογράφοι που προσπαθούν να πείσουν ότι το μαχαίρι του φασίστα είναι λιγότερο επικίνδυνο από το γιαούρτι. Κάτι σαν τρίκυκλο light, χωρίς πολλά λιπαρά. Μόνο με γλίτσα.
