Το Documento είναι οι αποκαλύψεις, οι άνθρωποι και οι φίλοι του
«Αν είσαι καλός, πού είναι οι οχτροί σου;» έλεγε ο Μενέλαος Λουντέμης. Δεν ξέρω πόσο καλοί είμαστε αλλά οι οχτροί μας είναι εδώ, φωνάζουν κάθε μέρα ότι μας εχθρεύονται, πατούν πάνω μας για να μας λιώσουν και άθελά τους δείχνουν πού είμαστε και ποιοι είμαστε. Δεν πρόκειται για αντιπάλους ούτε γι’ αυτούς που μας αντιπαθούν, αλλά για ορκισμένους εχθρούς που είναι έτοιμοι να μας κατασπαράξουν, να μας εξαφανίσουν μαζί με την ιστορία μας.
Το Documento έκλεισε τρία χρόνια κυκλοφορίας τα οποία δεν είναι και χρόνια ευφορίας. Είναι χρόνια πολέμου. Δεν επιλέξαμε να πολεμήσουμε κανέναν προσωπικά, δεν αποφασίσαμε να γίνουμε ούτε φίλοι ούτε εχθροί κανενός. Η πρόθεσή μας ήταν να κρεμάσουμε στα περίπτερα μια εφημερίδα που γράφει όσα οι άλλοι κρύβουν και σήμερα ξέρουμε ότι υπάρχουν πάρα πολλοί που θα μας κρεμούσαν ευχαρίστως στο Σύνταγμα. Δεν τα βάλαμε με ανθρώπους, τα βάλαμε με τη διαφθορά και τη διαπλοκή, με την παθογένεια και την αθλιότητα που επί δεκαετίες επικράτησαν ως κανονικότητα στη χώρα. Η διαφθορά όμως δεν αποτελεί το κακό ριζικό μας που είναι έτοιμοι όλοι να καταδικάσουν αλλά όχι να χτυπήσουν, δεν είναι το γρασίδι που φύτρωσε στο δάσος υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Εχει πρωταγωνιστές και καταλήγει σε ονόματα και διευθύνσεις.
Η δημοσιογραφική αντίληψη με την οποία ξεκινήσαμε, η πεποίθηση ότι δεν πρέπει να γίνουμε όπως όλοι οι άλλοι, μας οδήγησε αυτά τα τρία χρόνια όπου μας οδήγησε. Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά, να επενδύαμε στη δημοσιογραφία της γραβάτας και των δημόσιων σχέσεων, να γινόμασταν θεωρητικοί του «ναι μεν αλλά» και της βολικής δειλίας που βαφτίζεται μετριοπάθεια, να μην αποκαλύπταμε σκάνδαλα διαφθοράς αλλά να ρωτούσαμε χαριτωμένα για τις αγαπημένες συνήθειες των συνεντευξιαζόμενων. Προφανώς και δεν το κάναμε. Ετσι, αντί να δημιουργήσουμε φίλους και ομοτράπεζους δημιουργήσαμε εχθρούς σχεδόν παντού. Οι χειρότεροι δεν είναι όσοι αποκαλύψαμε τη δράση τους αλλά αυτοί που προκαταβολικά φοβούνται ότι μπορεί να την αποκαλύψουμε. Το κουστούμι της συμπαθητικής, αδιάβροχης δημοσιογραφίας μάς έπεφτε στενό. Βουτήξαμε στα βαθιά νερά των συμφερόντων και βγάλαμε από τον πάτο τους όλη τη βρομιά. Ετσι δεν χρειάζεται να δείξουμε τους οχτρούς που έλεγε ο Λουντέμης, γιατί είναι διακριτοί και πολύ αγχωμένοι και μόνο που υπάρχουμε.
Από την πρώτη μέρα της έκδοσης του Documento εμφανίστηκαν και οι εχθροί και οι φίλοι και οι άσπονδοι ασπόνδυλοι, είτε λέγονταν εχθροί είτε φίλοι. Γιατί, κακά τα ψέματα, η δημοσιογραφία όταν είναι δημοσιογραφία είναι και απειλητική. Μας βάφτισαν υποκινούμενους και πολιτικά πιστόλια, προσπάθησαν να δημιουργήσουν την εικόνα των αναξιόπιστων δημοσιογράφων που λειτουργούν με σκοπιμότητα. Και, όπως έλεγε και ο Γκέμπελς, στο τέλος κάτι έμενε. Μας έσυραν στα δικαστήρια, μας ταλαιπώρησαν και έριξαν εναντίον μας χιλιάδες τρολ και ψηφιακούς προβοκάτορες στα social media. Είπαν δεκάδες χιλιάδες φορές υποτιμητικά τη λέξη Documento επιχειρώντας να υποτιμήσουν τη λογική του κόσμου.
Αρκετές φορές οι «εχθροί» είχαν συμπαραστάτες «φίλους» που χρησιμοποιήθηκαν ως εμπροσθοφυλακή των άθλιων επιθέσεων. Προοδευτικούς που δεν τους σόκαρε η πραγματικότητα αλλά η εφημερίδα και οι δημοσιογράφοι που τη σκαλίζουν. Θιασώτες των μεγάλων ιδεών αλλά των μικρών σκοπιμοτήτων του προσωπικού βολέματος που είχαν συνηθίσει να αμφισβητούν πάντα σε συγκεκριμένα πλαίσια. Αυτή ακριβώς η κατηγορία ήταν το άλλοθι κάθε βρόμικης πρακτικής ενάντια στο Documento και στους ανθρώπους του. Η ψευτοαριστερίλα που παρφουμάριζε την μπόχα του συστήματος και δικαιολογούσε τους υπηρέτες του. Απ’ όλα αυτά τελικώς αυτό μου μένει είναι ότι το Documento ήρθε και έμεινε. Με δεκάδες χιλιάδες φίλους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό που ανοίγουν τις σελίδες του (ηλεκτρονικές ή χάρτινες) για να μάθουν τι συμβαίνει στη χώρα και πίσω από όσα περιγράφουν κομψευόμενοι παρουσιαστές. Χιλιάδες άνθρωποι που –χωρίς να το ζητήσουμε– τηλεφωνούν για να ενισχύσουν οικονομικά.
Το Documento είναι όσα έχει αποκαλύψει, οι άνθρωποί του, οι πολυάριθμοι φίλοι του αλλά και οι εχθροί που με τον φόβο τους δηλώνουν τη δύναμή του. Είναι και η μεγαλύτερη απόδειξη ότι πάμε καλά. Το Documento (χωρίς να το θέλει ο ίδιος) είναι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, η σύζυγός του, η αγωνία και η φρίκη τους όταν το διαβάζουν. Ο φόβος που τους αναγκάζει να καταφύγουν στα πιο αισχρά μέτρα οικονομικού στραγγαλισμού της εφημερίδας με προσωπικά εκβιαστικά τηλεφωνήματα σε επιχειρηματίες για να μη βάζουν διαφήμιση. Αν κάτι δεν αξίζει, το αφήνεις να λογαριαστεί με τη ζωή˙ αν όμως το χτυπάς με μίσος, δείχνεις τη δική σου αδυναμία. Και ο Μητσοτάκης μας χτυπά αλύπητα μαζί με όλους αυτούς που έχουν κοινά συμφέροντα μαζί του. Τα τρίτα γενέθλια της εφημερίδας συμπίπτουν με μια προσωπική δικαίωση.
Υστερα από επτά χρόνια έρευνας και δικαστικής διαμάχης τα στελέχη της ΕΥΠ που το 2012 επιχείρησαν να δολοφονήσουν την προσωπικότητά μου για να τελειώσουν με εμένα και το Hot Doc (τότε) καταδικάστηκαν σε δύο χρόνια φυλακή ο καθένας. Είχαν εμφανίσει πλαστές αποδείξεις που με παρουσίαζαν μισθοδοτούμενο της ΕΥΠ την περίοδο που το περιοδικό είχε κάνει αποκαλύψεις για τις τράπεζες. Την ίδια περίοδο κάποιοι μου έστησαν ενέδρα στο σπίτι μου. Κι όταν όλα αυτά δημοσιοποιήθηκαν οι «συνάδελφοι» έγραφαν χλευαστικά για σενάρια και μυθεύματα του Hot Doc και του εκδότη του. Εστω έπειτα από επτά χρόνια καταδικάστηκαν, αφού αποκαλύψαμε δύο από τις επιχειρήσεις τους. Γιατί το γράφω; Δεν είναι μόνο η ανάγκη αποκατάστασης της Ιστορίας. Είναι και η διδακτικότητά της. Αυτό που επιχειρεί το σύστημα Μητσοτάκη, τη συκοφάντηση και την εξουδετέρωση της μαχητικής δημοσιογραφίας, το προσπάθησαν κι άλλοι. H αποκάλυψη και η τιμωρία τους συνέπεσαν με τα γενέθλια του Documento. Το καλύτερο δώρο.