Ο σιδηρόδρομος στην Ελλάδα έπεσε θύμα των μικροπολιτικών που αναπτύχθηκαν στην μεταπολεμική Ελλάδα και των συμφερόντων των πολιτευτών της Δεξιάς.
Ο Τρικούπης το πολύ μακρινό 1882 μπορεί να είχε ως όραμα την αύξηση σιδηροδρομικού δικτύου ως συμβολή στην ανάπτυξη της Ελλάδας με το ανύπαρκτο οδικό δίκτυο, τις μικρές βιομηχανίες και τις μικρές πόλεις, οι μεταπολεμικοί διάδοχοί του όμως δεν είχαν καμία υπόληψη στο συγκεκριμένο μέσο.
Ο σιδηρόδρομος δεν ήταν το πεδίο στο οποίο μπορούσαν να ανθίσουν οι μικροπολιτικές και τα ρουσφέτια. Πεδία στα οποία διέπρεψαν οι κυβερνήσεις της Δεξιάς και έστησαν το ελληνικό κράτος το οποίο βέβαια τελικά χρεοκόπησαν την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα.
Όχι ότι δεν έγινα και εκεί όπως και σε όλες τις ΔΕΚΟ.
Ο κρατικός ελληνικός σιδηρόδρομος απαξιώθηκε γιατί έπρεπε να αναπτυχθούν τα λεωφορεία και τα φορτηγά που ήταν ιδιωτικά και οι άδειες δινόντουσαν από τους τοπικούς πολιτευτές.
Δρομολόγια περιορίστηκαν, γραμμές καταργήθηκαν, ιστορικό υλικό έγινε σκραπ ώστε να εξαφανιστεί από προσώπου γης οτιδήποτε έχει σχέση με το μέσο. Αποκορύφωμα της διαχρονικής απαξίωσης του ελληνικού σιδηροδρόμου και της εξάλειψης οποιασδήποτε περίπτωσης ανάπτυξης στο μέλλον η μη πρόβλεψη σιδηροδρομικής γραμμής στη γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου που θεωρείται υπόδειγμα.
Υπόδειγμα μικροπολιτικών, ρουσφετιών και απαξίωσης το δίκτυο της Πελοποννήσου το οποίο ενώ αναβαθμίστηκε για το 2004 στη συνέχεια εγκαταλείφθηκε. Είναι τόσο μεγάλες οι μικροπολιτικές πιέσεις που ακόμη και η καθομολογούμενη ως υπερκερδοφόρα γραμμή Αθήνας – Ναυπλίου δεν ενεργοποιείται.
Την ώρα που σε όλη την Ευρώπη αναπτύσσεται ο σιδηρόδρομος, στην Ελλάδα του 2023 οι κυβερνήσεις της Δεξιάς εξακολουθούν να τον απαξιώνουν αδιαφορώντας για την ασφάλεια επιβατών και προσωπικού.
Η συνάρτηση ελληνικών σιδηροδρόμων και τοπικών μικροπολιτικών πρέπει να λήξει. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει με οποιαδήποτε κυβέρνηση της Δεξιάς.
