Τι θα γίνει αν ο Ερντογάν στείλει κάποιο ερευνητικό σκάφος στα ελληνικά χωρικά ύδατα;
Το ενδεχόμενο να στείλει ο Ερντογάν τουρκικό σεισμογραφικό ερευνητικό πλοίο μεταξύ των 6 και 12 ναυτικών μιλίων νοτιοανατολικά του Καστελόριζου ή ακόμη περισσότερο ανατολικά της Ρόδου ή νοτίως της Κρήτης, μέσα στην αιγιαλίτιδα ζώνη, τρέμει στην κυριολεξία το Μέγαρο Μαξίμου και ο πρωθυπουργός.
Θα πρόκειται για ευθεία παραβίαση των χωρικών μας υδάτων παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που έχει χωρικά ύδατα στα 6 ναυτικά μίλια και όχι στα 12. Επιπλέον θα είναι δύσκολο έως αδύνατο να το «καταπιεί» η κοινή γνώμη στην ημεδαπή, όπως κι αν το αμπαλάρουν τα φιλικά στην κυβέρνηση ΜΜΕ.
Επιπροσθέτως θα πρόκειται και για μια de facto αποδοχή του βασικού επιχειρήματος της Αγκυρας ότι το Καστελόριζο, για παράδειγμα, δεν έχει ή δεν δικαιούται να έχει ΑΟΖ, στερώντας την από την Τουρκία με τη μεγάλη ακτογραμμή στην περιοχή.
Ακόμη χειρότερα, όταν ο ίδιος ο Ταγίπ Ερντογάν είχε δηλώσει τον Σεπτέμβριο του 2019, μετά τη συνάντησή του με τον Κυρ. Μητσοτάκη στον ΟΗΕ, ότι η Τουρκία θα διεξαγάγει έρευνες σε αυτές τις περιοχές και τότε η Αθήνα έλεγε ότι πήγε καλά το ραντεβού εκφράζοντας συγκρατημένη αισιοδοξία.
Για κάποιον λόγο στο Μαξίμου πιστεύουν ότι μια ανάλογη ενέργεια εντός της ελληνικής ΑΟΖ, δηλαδή από τα 12 έως τα 200 ν.μ., μπορεί να ξεπεραστεί χωρίς να χρειαστεί να φτάσουμε στα άκρα. Αλλωστε υπάρχει και το «δεδικασμένο» του «Ορούτς Ρέις» το οποίο τον περασμένο Ιανουάριο εισήλθε, με ποντισμένα μάλιστα καλώδια, εντός της ελληνικής ΑΟΖ νοτιοανατολικά της Κρήτης και η κυβέρνηση αντέδρασε λέγοντας ότι παρασύρθηκε από την καταιγίδα!
Σε αυτή την περίπτωση φαίνεται ότι η κυβέρνηση απλώς θα περιμένει την επόμενη ημέρα στη Λιβύη, ελπίζοντας ότι τα αντικρουόμενα συμφέροντα στη ΝΑ Μεσόγειο και η εμπλοκή και άλλων, πιο ισχυρών κρατών θα ακυρώσουν το –πέρα από κάθε λογική– τουρκολιβυκό μνημόνιο κατανόησης.
Επιπροσθέτως, μια ανάλογη κίνηση από την Τουρκία φέρνει εκ των πραγμάτων στην επιφάνεια την από το 1982 πολιτική απόφαση όλων των κυβερνήσεων στην Ελλάδα να μην προχωρήσουν στην επέκταση των χωρικών μας υδάτων, για παράδειγμα στο Ιόνιο ή το Λιβυκό. Το πόσο ενοχλεί την Τουρκία μια ανάλογη κίνηση φάνηκε από την αντίδραση του Μεβλούτ Τσαβούσογλου τον Οκτώβριο του 2018, όταν κατά τη διάρκεια της τελετής παράδοσης και παραλαβής του ελληνικού ΥΠΕΞ από τον Νίκο Κοτζιά στον Γιώργο Κατρούγκαλο ο πρώτος ανακοίνωσε την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στο Ιόνιο από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια, συμπληρώνοντας πως κάτι τέτοιο διευκολύνει την Ελλάδα για την ΑΟΖ και με την Ιταλία και με την Αλβανία. Η αντίδραση της Τουρκίας ήρθε τρεις ημέρες μετά, καθώς χαρακτήρισε προκλητική την ανακοίνωση.
Εκ των υστέρων τώρα το ΥΠΕΞ, με ένα –το λιγότερο περίεργο– δημοσίευμα των «Νέων», μας πληροφορεί ότι το θέμα του καθορισμού ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας θα συζητηθεί κατά την επίσκεψη του Ιταλού υπουργού Εξωτερικών Λουίτζι ντι Μάιο στην Αθήνα την προσεχή Τρίτη. Εμπλέκει μάλιστα το τόσο σοβαρό αυτό θέμα που κρατάει πολλές δεκαετίες με τη λίστα των 29 χωρών από τις οποίες η Ελλάδα θα δέχεται επισήμως αεροπορικές πτήσεις από τον Ιούλιο. Πόσο σοβαρή μπορεί να είναι μια χώρα όταν συζητά με άλλη χώρα τη χάραξη κοινής ΑΟΖ χωρίς να έχει προχωρήσει στην επέκταση, όπως δικαιούται, των χωρικών της υδάτων;
Πάντως διπλωματικοί κύκλοι επισημαίνουν τη μη αντίδραση της χώρας μας στις τουρκικές αιτιάσεις ειδικά σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Επρεπε, λένε, να είναι ήδη στο τραπέζι κυρώσεις για την Τουρκία. Επρεπε να πιεστεί οικονομικά από την ΕΕ. Για ποιον λόγο η Αθήνα και η ΝΔ δεν έχουν χρησιμοποιήσει ακόμη και το όπλο του βέτο στις αποφάσεις της ΕΕ και αρκούνται στον ρόλο του «σχολιαστή των τουρκικών προθέσεων» και στην πολιτική του ακραίου κατευνασμού; Μια πολιτική που μοιραία οδηγεί σε αδιέξοδο.
