Υπάρχουν δύο εξαιρετικά απλές ερωτήσεις που βοηθούν κάθε καλοπροαίρετο αναγνώστη να απαντήσει στο ερώτημα τι πρέπει να κάνει η ερευνητική δημοσιογραφία: είναι το «που χάθηκες;» και το «που έψαξες;»!
Για το Documento, το Documentonews.gr και το Koutipandoras.gr η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι ότι η χώρα «χάθηκε» με την επίσημη χρεοκοπία της τον Απρίλιο του 2010.
Στο «που έψαξες» η απάντηση είναι πιο περίπλοκη και θα μπορούσε να απαντηθεί πιο εύκολα με το αντίστροφο ερώτημα «που και ποιους δεν έψαξες».
Σε κάθε περίπτωση η ερευνητική δημοσιογραφία οφείλει να ερευνά και να διεισδύει και στα «Άγια των Αγίων»! Δεν δικάζει, δεν καταδικάζει, ερευνά και δημοσιοποιεί. Αυτό κάναμε από την πρώτη στιγμή.
Αν ανοίγουμε τη ντουλάπα της ΝΔ ή του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ αυτό δεν μας κατατάσσει αυτομάτως στην πολιτική γκαρνταρόμπα του ΣΥΡΙΖΑ. Αν ανακαλύπτουμε ένα κουστούμι με οσμή διαπλοκής αυτό δεν μας καθιστά αυτομάτως και πολιτικό πλυντήριο για παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά τα λέει η ΝΔ και μέρος του σημερινού ΚΙΝΑΛ και είναι πολιτικά αφελές έστω και να τα υπονοεί και μέρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε ό,τι μας αφορά αν φορέσουμε αμπέχονο αυτό είναι δική μας πολιτική και ιδεολογική επιλογή για την οποία υποθέτω ότι δεν απαιτεί κανείς να απολογηθούμε!
Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί μια εφημερίδα (η όποια εφημερίδα) δεν πρέπει να προστατευθεί από την προσπάθεια της εξουσίας να τη φιμώσει επειδή δεν της είναι αρεστή;
Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί δεν είναι ζήτημα Δημοκρατίας η ανεξαρτησία του Τύπου;
Και δεν αντιλαμβάνομαι γιατί πρέπει πρώτα να «φάνε ξύλο» κι άλλες εφημερίδες και ΜΜΕ από το Μαξίμου του Κυριάκου Μητσοτάκη για να αντιδράσουμε; Αυτό ακριβώς δεν θέλουμε να προλάβουμε;
Το εσωκομματικό, για παράδειγμα η λειτουργία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μας αφορά, είναι θέμα των βουλευτών και των οργάνων του κόμματος. Έχουμε άποψη και θα την γράψουμε όταν κρίνουμε εμείς.
Να το ξαναπούμε λοιπόν για μια ακόμη φορά για να το εμπεδώσουμε όλοι: κανείς δεν είναι κανενός. Ο καθένας κάνει τη δουλειά του όπως την αντιλαμβάνεται. Αν κάνουμε λάθος υπάρχουν και τα αστικά δικαστήρια (έχουμε μακρά και δυσάρεστη εμπειρία).
Είναι όμως υποχρέωση της πολιτείας και των κομμάτων να μας αφήσουν απερίσπαστους να κάνουμε και λάθη. Αυτό θα έπρεπε να υπερασπιζόμαστε και πρωτίστως η Αριστερά και οι δημοσιογραφικές Ενώσεις για να μη ξεχνιόμαστε.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες για παράδειγμα αν το Documento είναι το «αριστερό Πρώτο Θέμα» ή η «Αυριανή της Αριστεράς» όπως λέει ο φιλικός στη ΝΔ Τύπος αλλά μια απλή ανάγνωση των φύλλων της εφημερίδας θα σας πείσει. Εκεί θα βρείτε μόνο ερευνητική δουλειά για υποθέσεις με οσμή σκανδάλου.
Υπάρχουν πολλοί που δεν θέλουν να σκαλίζουμε παλιές υποθέσεις. Η πολιτική τους μνήμη έκανε delete για να χωρέσει τον όγκο της διαχείρισης της εξουσίας. Άλλοι που δεν θέλουν να ανακατεύουμε τον βούρκο γιατί θολώνει το πολιτικό τους αφήγημα ή γιατί έχουν μια comme il faut άποψη για την πολιτική.
Σεβαστά όλα αυτά. Αλλά το θέμα μας είναι ο οικονομικός στραγγαλισμός μιας εφημερίδας για να πάψει να υπάρχει. Και είναι εξαιρετικά στενάχωρο που δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε ούτε σε αυτό ακόμα κι αν δεν την αγοράζουμε ποτέ στο περίπτερο.
Και είναι και ενδεικτικό που να πάρει ο διάολος για το πώς θα συγκροτηθεί μία πλατιά συμμαχία, ένας «ευρύχωρος», ακόμη και για διαφορετικές απόψεις και θεωρήσεις, πολιτικός συνασπισμός που οι άνθρωποι που τον συγκροτούν θα μπορούν να συμφωνήσουν σε δυο, τρία αυτονόητα πραγματατάκια, όπως είναι για παράδειγμα “πώς θα πάμε τη χώρα παρακάτω” ή πως θα απαντήσουμε στο πολιτικό και διαχειριστικό αφήγημα του Κυριάκου Μητσοτάκη.
ΥΓ: Όταν υπερασπίζεσαι μια εφημερίδα από την όποια παρέμβαση της όποιας εξουσίας δεν υπερασπίζεσαι τα πιστεύω σου, υπερασπίζεσαι την ελευθεροτυπία. Αυτό ορισμένοι μοιάζουν να μη το καταλαβαίνουν.