Στις αρχές της εβδομάδας επισκέφτηκε την Αθήνα ο Ισραηλινός Ντρορ Μισάνι, ένας από τους πιο πολυδιαβασμένους συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων της Μεσογείου. Ο Μισάνι, ο οποίος πριν από λίγα χρόνια έγινε γνωστός με τη σειρά μυθιστορημάτων που έχουν κεντρικό ήρωα τον αστυνόμο Άβρααμ Άβρααμ, γνωρίζει αυτή τη στιγμή μεγάλη επιτυχία παγκοσμίως, καθώς τα βιβλία του έχουν ήδη μεταφραστεί σε πάνω από είκοσι γλώσσες και έχουν βραβευτεί στο Ισραήλ, στη Σουηδία και τη Γαλλία.
Στην Ελλάδα ήρθε για να παρουσιάσει το βιβλίο του «Τρεις» το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Κείμενα (μτφρ. Χρυσούλα Παπαδοπούλου). Πρόκειται για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που διαφοροποιείται αρκετά από τις επικρατούσες τάσεις του crime fiction των τελευταίων χρόνων. Ο τρόπος που γράφει ο Μισάνι, ο ρυθμός με τον οποίο ξεδιπλώνει την αφήγηση και η ανάλυση των χαρακτήρων με προβλημάτισε σχετικά με το πόσο γρήγορα έχουμε μάθει πλέον να γυρίζουμε τις σελίδες, πόσο σύντομα σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα περιμένουμε να γίνει το φονικό ώστε να πάρουμε μέρος στην επίλυσή του και πόσο θεαματικό –με κινηματογραφικούς και τηλεοπτικούς όρους– προσδοκούμε να είναι. Η αστυνομική λογοτεχνία των τελευταίων 10-20 χρόνων βρίσκεται σε ανοιχτό διάλογο με το θέαμα, κυρίως με τις αστυνομικές σειρές που εστιάζουν κατά βάση στην ψυχολογική ανάλυση του δολοφόνου ή των ντετέκτιβ που χειρίζονται την υπόθεση. Και αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Ωστόσο, στο μυθιστόρημα του Μισάνι συμβαίνει κάτι άλλο· το φως πέφτει στα θύματα.
Η αφήγηση ξεκινά αρκετό καιρό προτού γίνουν οι δολοφονίες. Έτσι μαθαίνουμε λεπτομέρειες για τη ζωή των θυμάτων, τις χαρές τους, τις μύχιες σκέψεις τους. Άλλες φορές τις συμπαθούμε, άλλες τις συμπονούμε και άλλες δεν τις κατανοούμε. Κάπως έτσι κυλάει μεγάλο μέρος του βιβλίου, με αποτέλεσμα να αναρωτιέσαι αν όντως διαβάζεις αστυνομικό ή κοινωνικό μυθιστόρημα. Και ενώ κυλούν οι σελίδες και δεν γίνεται κανένας φόνος σκέφτεσαι «μα, τι ωραία, τελικά δεν θα πεθάνει κανείς». Κι εκεί ακριβώς είναι που πεθαίνει. Εντελώς απρόσμενα. Όπως έρχεται ο θάνατος για όλους. Χωρίς πρότερη ειδοποίηση. Χωρίς τυμπανοκρουσίες και φωνές.
Ο τίτλος «Τρεις» αναφέρεται στις τρεις γυναίκες οι οποίες συνδέονται με τον ίδιο άντρα. Η Όρνα, η Εμίλια και η Έλλα ζουν στο Χόλον του Τελ Αβίβ. Και οι τρεις βιώνουν έντονη περίοδο μοναξιάς και προσωπικής κρίσης και αναζητούν την ερωτική συγκίνηση, την οποία βρίσκουν σε λάθος πρόσωπο. Ο Μισάνι ξετυλίγει την πλοκή σελίδα σελίδα. Δεν προσπαθεί καθόλου να μπει στο μυαλό του δολοφόνου. Δεν προσπαθεί να λύσει κανένα γρίφο. Το έγκλημα για εκείνον δεν είναι έξω από τη ζωή, δεν είναι κάτι που συμβαίνει μόνο κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Το έγκλημα, ο θάνατος, ενυπάρχουν στην καθημερινότητα όπως μια δύσκολη μέρα στη δουλειά, όπως μια ωραία βόλτα στην εξοχή. Κι έτσι πετυχαίνει κάτι που δύσκολα συμβαίνει πια. Να σε κάνει να νιώσεις τόσο κοντά στις ηρωίδες του σαν να τις ήξερες από πάντα. Περνούν οι μέρες και τις σκέφτεσαι. Οι «Τρεις» είναι ένα βραδυφλεγές μυθιστόρημα. Από αυτά που απλώνουν και βρίσκουν τις διαστάσεις τους μέσα σου μέρες αφού τα ολοκληρώσεις.
Η συζήτηση που είχαμε με τον Ντρορ Μισάνι για το βιβλίο του και για τη ζωή στο Ισραήλ θα δημοσιευτεί σε λίγες μέρες στο documentonews.gr
