Μόλις δύο υποθέσεις από τις χιλιάδες για τις οποίες ζητήθηκε η εφαρμογή της διαδικασίας εξωδικαστικού συμβιβασμού (OCW) για χρέη επιχειρήσεων ολοκληρώθηκαν τις ημέρες αυτές, ενώ μέχρι τις 24 Νοεμβρίου το αποτέλεσμα ήταν μηδενικό!
Σύμφωνα με στοιχεία της Ειδικής Γραμματείας Διαχείρισης Ιδιωτικού Χρέους όμως, ακόμη και οι δύο αυτές υποθέσεις που ολοκληρώθηκαν (πιθανώς να προστεθούν μερικές ακόμη το τελευταίο 24ωρο) έχουν ένα κοινό. Οι οφειλέτες δεν είχαν ή δεν ενέταξαν στον μηχανισμό χρέη προς τράπεζες.
Από τις 24 Αυγούστου 2017 (τότε άρχισε να εφαρμόζεται η σχετική νομοθεσία και ξεκίνησε η λειτουργία της σχετικής πλατφόρμας) μέχρι και τις 24 Νοεμβρίου επί 12.748 αιτήσεων που είχαν υποβληθεί μόνον 108 ετέθησαν σε διαπραγμάτευση απευθείας μεταξύ πιστωτών – οφειλετών και 191 με μεσολάβηση συντονιστή. Οι υπόλοιπες είτε απορρίφθηκαν είτε εκκρεμούν (για προσκόμιση εγγράφων), ενώ μέχρι τις 30 Νοεμβρίου είχαν τελεσιδικήσει δύο – μάλιστα καμία μέχρι τις 24 Νοεμβρίου.
Διατραπεζικός μηχανισμός
Τίθεται λοιπόν σαφώς το ερώτημα γιατί δεν έχει τελεσφορήσει μέχρι τώρα κάποια υπόθεση εξωδικαστικού συμβιβασμού και με χρέη προς τράπεζες. Η απάντηση είναι απλή: Οι τράπεζες όχι μόνον δεν επιθυμούν την εφαρμογή του αλλά έχουν δημιουργήσει ήδη τον μηχανισμό ακύρωσής του στην πράξη.
Σύμφωνα με διασταυρωμένες πληροφορίες, και οι πέντε εμπορικές τράπεζες μέσω της Ενωσης Ελληνικών Τραπεζών (ΕΕΤ) έχουν προσλάβει τον διεθνή πολυεθνικό ελεγκτικό κολοσσό PricewaterhouseCoopers, ο οποίος έχει εκπονήσει σχέδια είτε ακύρωσης εν τοις πράγμασι της σχετικής νομοθεσίας είτε περιορισμού των δυνατοτήτων εφαρμογής της. Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, σε ειδικά σεμινάρια εκπαιδεύονται ανώτερα τραπεζικά στελέχη ώστε να εφαρμόζουν τα πρωτόκολλα τα οποία έχει επεξεργαστεί η PricewaterhouseCoopers.
Συγκεκριμένα, έχει διαμορφωθεί μια Διατραπεζική Πολιτική OCW, που καθορίζει τους βασικούς κανόνες, τη μεθοδολογία και τα εργαλεία βάσει των οποίων θα αξιολογείται ο οφειλέτης ώστε να διαμορφώνεται κοινή πρόταση αναδιάρθρωσης του συνόλου των οφειλών.
Στο πλαίσιο της Διατραπεζικής Πρακτικής OCW ορίζεται και leading bank (ηγεμονεύουσα τράπεζα), που είναι αυτή στην οποία ο οφειλέτης έχει το υψηλότερο χρέος. Η leading bank διαμορφώνει την πρόταση ρύθμισης των οφειλών η οποία, αφού συμφωνηθεί και με τις λοιπές τράπεζες, υποβάλλεται στη συνέχεια και στους υπόλοιπους πιστωτές για να την αποδεχτούν.
Σύμφωνα με ορισμένους κύκλους –προσκείμενους στην κυβέρνηση– η συμπεριφορά των τραπεζών έχει χαρακτηριστικά «εναρμονισμένης πρακτικής» (καρτέλ).
«Απεταξάμην» εξωδικαστικό – νόμο Κατσέλη
Πριν από τη διαμόρφωση και τη δημοσιοποίηση του νομικού πλαισίου που αφορά τον εξωδικαστικό συμβιβασμό για χρέη επιχειρήσεων, οι τράπεζες –σύμφωνα με μαρτυρίες οφειλετών– καλούσαν πιεστικά οφειλέτες τους να υπογράψουν διμερείς ρυθμίσεις των δανείων τους και μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις απαιτούσαν και έγγραφη δήλωση των οφειλετών ότι δεν πρόκειται να αιτηθούν ένταξη στον εξωδικαστικό μηχανισμό. Η πρακτική αυτή εφαρμόζεται ακόμη σε ορισμένες περιπτώσεις.
Γενικότερα οι τράπεζες ακολουθούν πολιτικές ακύρωσης όσων κυβερνητικών μέτρων τούς αφαιρούν την απόλυτη πρωτοβουλία στο θέμα των «κόκκινων» δανείων. Αυτό αφορά όχι μόνον τα χρέη επιχειρήσεων αλλά και τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια φυσικών προσώπων που έχουν δικαίωμα προσφυγής στον νόμο Κατσέλη-Σταθάκη. Ως προς τους ιδιώτες, διαδεδομένη πρακτική είναι η πίεση παραίτησης από τον νόμο Κατσέλη με αντάλλαγμα «κούρεμα» των υποχρεώσεών τους (προφανώς για να προληφθεί ακόμη μεγαλύτερο «κούρεμα» με δικαστική απόφαση αλλά και για να «ξεκοκκινίσει» στα βιβλία τους το σχετικό δάνειο).
