Οταν η μουσική είναι σαν νίκη της ομορφιάς πάνω στην ασχήμια
«Τα γούστα μας κοιτάξανε άνοστες δοξασίες/ τα ρούχα μας αλλάξανε καινούργιες εξουσίες/ ο Μπρεχτ μου μίλησε εχθές/ κι ήτανε χωρίς γένια/ μέσα του έβλεπα φωτιές/ που καίγανε για σένα». Ετσι ξεκινάει το τραγούδι «Δοξασίες» σε στίχους του Ηλία Παπακωνσταντίνου και μουσική της Τέτης Κασιώνη (φωτό), ερμηνευμένο από την ίδια. Και κάπως έτσι το ατομικό γίνεται συλλογικό ή και το αντίστροφο, φανερώνοντάς μας βασικά έναν καλό, «αθόρυβο» στιχοπλόκο που υπάρχει εδώ και αρκετά χρόνια στην εγχώρια δισκογραφία και όχι μόνο, αφού ο Παπακωνσταντίνου είναι επίσης ποιητής, συγγραφέας και αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Λογοτεχνών. Η νέα του εργασία κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αγγελάκη, συστήνοντάς μας τη συνθέτρια Τέτη Κασιώνη, η οποία διαπρέπει στο εξωτερικό μέσα από τις συνεργασίες της, ως ερμηνεύτρια, με σημαντικούς μουσικούς και συγκροτήματα. Οι δύο δημιουργοί είχαν αποφασίσει να προχωρήσουν στην κυκλοφορία της κοινής εργασίας τους εν μέσω πανδημίας διαδικτυακά, να που τώρα όμως έχουμε και τα εννέα συνολικά τραγούδια τους σε CD – συνημμένο μ’ ένα καλαίσθητο βιβλίο, μες στο οποίο υπάρχουν τα στιχουργήματα του Παπακωνσταντίνου στα ελληνικά και τα γαλλικά, μεταφρασμένα από την Κασιώνη.
Επί του θέματος τώρα, επί των συνθέσεων αυτών καθαυτών δηλαδή, έχουμε έναν κύκλο ποιητικών αισθαντικών τραγουδιών που μέσα τους εύκολα μπορεί ν’ ανακαλύψει κανείς τον «Μεγάλο ερωτικό» του Μάνου Χατζιδάκι, το γαλλικό σανσόν των υπαρξιστών, την κλασική έντεχνη μπαλάντα, ακόμη κι ένα αεράκι από τα πιο γοητευτικά lounge ακούσματα των 70s. Μια αισθητική πρόταση λυρισμού, λοιπόν, σε μια ολότελα αντιπνευματική εποχή, έτσι σαν μια νίκη της ομορφιάς επί της ασχήμιας, του καλού επί του κακού. «Τι συμβολίζει το κάστανο και τι ο έρωτας;» είχα ρωτήσει τον Παπακωνσταντίνου πριν από καιρό με αφορμή τα συγκεκριμένα τραγούδια. Μου απάντησε πως το κάστανο είναι η ζεστασιά, η εστία, ενώ ο έρωτας είναι η ζωή η ίδια ή σωστότερα η δημιουργία που γεννάει η ζωή. Το υλικό ευτύχησε από ενορχηστρωτικής άποψης και γι’ αυτό δούλεψαν ο Θύμιος Παπαδόπουλος με ένα επιτελείο μουσικών. Η ερμηνεία της συνθέτριας σε ελληνικά και γαλλικά είναι τεχνικά άρτια, επειδή όμως αυτό δεν είναι το σημαντικότερο στο τραγούδι, μπορούμε να πούμε πως τραγουδάει απολύτως εντός κλίματος, σαν να περνάει από την απομόνωση της δημιουργίας στο φως της επικοινωνίας με το ακροατήριό της. Δεν το λες και μικρό πράγμα αυτό και γι’ αυτό ορθώς αποφάσισε να ερμηνεύσει η ίδια όλα τα τραγούδια χωρίς τη συμμετοχή κάποιου ηχηρού ονόματος. Ο Διονύσης Τσακνής κλήθηκε μόνο να ερμηνεύσει ένα τραγούδι, το «Μπάρκο», που εκεί υπήρχε νόημα για φιλική συμμετοχή.
