Ο Τζούλιαν Ασάνζ είχε πει κάποτε πως «ένας πόλεμος που έχει ξεκινήσει βασισμένος σε ψέματα μπορεί να τερματιστεί μόνο αν αποκαλυφθεί η αλήθεια». Η φράση του δεν επιβεβαιώνεται στον δικό του «πόλεμο» με τη βρετανική Δικαιοσύνη και τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Το ενδεχόμενο να εκδοθεί είναι πλέον πιθανό και ο αργός θάνατος της μαχόμενης δημοσιογραφίας αποδεικνύει ότι συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες να μη διώκονται αυτοί που ευθύνονται για εγκλήματα, αλλά όσοι τα φέρνουν στο φως. Τα αναρίθμητα απόρρητα έγγραφα που δημοσιοποίησαν ο ίδιος και οι συνεργάτες του από την πλατφόρμα των WikiLeaks αφορούσαν τις εκατοντάδες χιλιάδες αμάχων που σκοτώθηκαν στο Ιράκ και το Αφγανιστάν από τους Αμερικανούς που ήθελαν να τους σώσουν, τη διαφθορά στο κόμμα των Δημοκρατικών που εξοβέλισε ύπουλα την αριστερή του πτέρυγα και μια σωρεία άλλων σκανδάλων. Θυμίζουν ωστόσο και την ειρωνεία του Μπαλζάκ: «Ελεύθερος είναι ο Τύπος μόνο απέναντι στους αδύναμους και τους απροστάτευτους». Οι καταγγελίες από μάρτυρες δημόσιου συμφέροντος λειτουργούν όπως το παιδί στην παραβολή που δείχνει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Το σύστημα όμως δούλεψε: για τη Σουηδία υπήρξε βιαστής, για τον Μπάιντεν high tech τρομοκράτης, για όσους τρέφονται με τα αναισθητικά των ΜΜΕ κατάσκοπος των Ρώσων.
Στον αντίποδα του Αυστραλού ακτιβιστή, ο ημέτερος Τράγκας· το παράδειγμα του τι δεν πρέπει να γράφεις για να επιβραβεύεσαι με βίλες ανά τον κόσμο. Για τους θαυμαστές του ήταν ο «αντισυστημικός», επειδή δεν ήξεραν ότι την ώρα που με βραχνή από τη συγκίνηση φωνή τα ’βαζε με τη «σκύλα του Βερολίνου» παζάρευε με υπηρεσίες και ντόπιους ολιγάρχες. Το διαχρονικό συνεταιράκι της εξουσίας πουλούσε ακριβά τη σιωπή του και ολοένα αβγάταιναν τα ευρώπουλα στις offshore του Παναμά και τις ελβετικές τράπεζες.
Μέχρι οι αρχές να μετρήσουν τα ακίνητα και τις καταθέσεις του η υπόθεση θα ξεχαστεί και δεν θα μάθουμε ούτε τους ισχυρούς ούτε τους λόγους για τους οποίους τους εκβίαζε. Κάποιος θα βρεθεί για το κουκούλωμα όταν το φιλοθεάμον κοινό χορτάσει άρτον και θεάματα και ο Τράγκας θα συνεχίσει να αναπαύεται στο κοιμητήριο της Κηφισιάς.
Αντίθετα, ο Ασάνζ, αν δεν έχει αίσια έκβαση η έφεσή του, θα «φιλοξενηθεί» για πολλά χρόνια σε κανένα Γκουαντάναμο, αφού η Πρίτι Πατέλ απεφάνθη ότι η έκδοση Ασάνζ είναι συμβατή με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σημειωτέον ότι η Βρετανίδα υπουργός έχει πρότυπο τη Θάτσερ. Τη «σιδηρά κυρία» η οποία είχε απορρίψει το αίτημα της Ισπανίας για την έκδοση του Πινοτσέτ που κατηγορήθηκε για μαζικές δολοφονίες πολιτών και πολιτικών του αντιπάλων. Ο Ασάνζ χωρίς κανένα στοργικό πέπλο προστασίας θα μάθει τη διαφορά ανάμεσα στις υποκριτικές διακηρύξεις και το πώς στήνουν τις πλεκτάνες οι χώρες με το λαμπρό δημοκρατικό παρελθόν. Μικρή η απόσταση του βάθρου από το βάραθρο. Μια πρόθεση όμως, όχι γραμματικού αλλά πολιτικού τύπου, κάνει μεγάλη την απόσταση της αποκάλυψης από τη συγκάλυψη.
Στο μεταξύ η ορχήστρα του «Τιτανικού» θα παίζει ανέμελη τον ύμνο της Διεθνούς εναλλάξ με το τραγούδι των Σειρήνων για τον κίνδυνο φίμωσης του Τύπου. Αλλά μάλλον ούτε αυτό θα το ακούσουμε.
H Χρύσα Κακατσάκη είναι φιλόλογος ιστορικός Τέχνης
