H γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung σε άρθρο με τίτλο «Τουρκία: ένας λαός όμηρος» εκτιμά ότι η εικόνα της Τουρκίας αν είχαν επικρατήσει οι πραξικοπηματίες τον Ιούλιο του 2016 θα ήταν μια χώρα σε χάος, να κυβερνάται από μία στρατιωτική χούντα με άδεια κρατικά ταμεία και γεμάτες φυλακές και ίσως εγκαταλελειμμένη και από το ΝΑΤΟ.
Ωστόσο, εκεί που φαίνεται ότι συνένωσε τους συνωμότες του Ιουλίου ήταν το μίσος τους στο πρόσωπο και τη δύναμη ενός ανθρώπου, του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν .
Σύμφωνα με την εφημερίδα οι εικασίες είναι άτοπες, καθώς η απόπειρα ήταν εξαρχής καταδικασμένη σε αποτυχία, όχι μόνον λόγω των σφαλμάτων των δραστών της αλλά κυρίως γιατί η πλειονότητα του τουρκικού πληθυσμού έχει πικρή πείρα σχετικά με το τι σημαίνει να κυβερνάται η χώρα του από ένα στρατιωτικό καθεστώς: βασανιστήρια, φυλακίσεις, θάνατος. Αυτό ερμηνεύει και την αντίδραση των ανθρώπων το βράδυ της εκδήλωσης της απόπειρας πραξικοπήματος, καθώς ανάμεσα σε αυτούς που βγήκαν στους δρόμους επιδοκιμάζοντας τον Erdogan υπήρχαν και αυτοί που επιδοκίμαζαν τη δημοκρατία, τονίζει η αρθρογράφος.
Κοιτώντας κανείς την εικόνα της χώρας τώρα, συνεχίζει η εφημερίδα, βλέπει γεμάτες φυλακές, άδεια ξενοδοχεία, στασιμότητα στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την ΕΕ, ψυχρότητα στις τουρκογερμανικές σχέσεις.
Και μετά τη διεξαγωγή και του δημοψηφίσματος και τις διώξεις εναντίον των λειτουργών της δικαιοσύνης, ρωτά κανείς σε έναν απολογισμό τι κερδήθηκε και τι χάθηκε όλο αυτό το διάστημα.
Όπως σημειώνει η αρθρογράφος, εκείνο που χάθηκε είναι η δημοκρατία, καθώς ο Ερντογάν εκμεταλλεύτηκε το ?θείο δώρο? της απόπειρας για να εκτοπίσει τους επικριτές του. Στη χώρα επικρατεί μια κατάθλιψη και κλίμα δωσιλογισμού, οι διώξεις συνεχίζονται και έχει στηθεί ένα κυνήγι μαγισσών στο όνομα του εντοπισμού των ενόχων.
Αυτό ακριβώς το κυνήγι μαγισσών είναι το πρόβλημα κατά την άποψη της συντάκτριας, η διάδοση του τρόμου και του φόβου.
Όπως επισημαίνει, ο ίδιος ο Τούρκος Πρόεδρος έχει καταληφθεί από την ιδέα ότι ανά πάσα στιγμή μπορούν να εμφανιστούν νέοι συνωμότες και έτσι καθιστά ολόκληρη τη χώρα όμηρο των φόβων του.
Και όσο αυτή η κατάσταση συνεχίζεται, σημειώνει, δεν πρόκειται να επιστρέψει η ηρεμία στη χώρα, ενώ παράλληλα θα καθίσταται ασταθής στο εσωτερικό της και εύθραυστη σε ό, τι αφορά την εξωτερική της πολιτική.
O Ερντογάν καταλογίζει βέβαια στη Δύση τις ευθύνες για κάθε δεινό που πλήττει τη χώρα του και δηλητηριάζει τη δημόσια συζήτηση για το θέμα της απόπειρας και των υποκινητών της.
Με την πολιτική που ακολουθεί η οικονομία αντιμετωπίζει σημαντικά προβλήματα και οι επενδύσεις μένουν εκτός, ενώ ο ισλαμοποίηση του κράτους εντείνει παράλληλα τις κοινωνικές εντάσεις.
Παρά ταύτα, σημειώνει καταληκτικά η συντάκτης, ακόμη και η τουρκική αντιπολίτευση δεν επιθυμεί στην εξουσία το στρατό ή έναν άλλο δικτάτορα, αλλά θέλει την ανατροπή του Ερντογάν μέσω εκλογών.
Και αυτό διότι ξέρει ποιος είναι υπεύθυνος για την επιβολή της κατάστασης έκτακτης ανάγκης και για τις σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η συντάκτης υπογραμμίζει κλείνοντας ότι μετά τις 15 Ιουλίου του περασμένου χρόνου ο Ερντογάν έχασε κάθε ευκαιρία για μία νέα δημοκρατική αρχή στην Τουρκία
