Ο φίλος προς τον οποίο απευθύνεται η σημερινή επιστολή είναι φανατικός ευρωπαϊστής και αμετανόητος δυτικόφιλος.
Πίστευε ακράδαντα ότι η Ευρώπη, πέραν της οικονομικής ευημερίας, θα εξασφάλιζε στη χώρα μας και ανέφελο μέλλον στις έκπαλαι προβληματικές σχέσεις μας με την Τουρκία. Το ίδιο πίστευε και για τη συμμαχική στήριξη από ΗΠΑ και ΝΑΤΟ. Φευ! Η πραγματικότητα άλλα φθέγγεται. Ρητορικές καταδίκες, προτροπές και ευχολόγια από εταίρους και συμμάχους, ακόμη και όταν κορυφώνεται η προκλητικότητα της γείτονος. Οπως σήμερα…
Αγαπητέ Παναγιώτη,
Πάντοτε πίστευες ότι θα γλιτώσουμε οριστικά από τον «εξ ανατολών κίνδυνο» όταν γίνουμε μέλος της «ευρωπαϊκής οικογένειας».
Μπήκαμε στην ΕΟΚ, εισήλθαμε μετά βαΐων και κλάδων στην ευρωζώνη, αλλά ο «εξ ανατολών»… παρών, απειλητικός και τρομώδης, δεν μας αφήνει στην ησυχία μας. Μια αφηνιασμένη σφήκα διαρκώς στο πρόσωπό μας.
Αυταπάτες, φίλε μου. Ούτε το ΝΑΤΟ ούτε οι Αμερικανοί ούτε, βέβαια, η Ευρώπη μας απάλλαξαν από τον βραχνά της Τουρκίας. Εισβολή στην Κύπρο, Ιμια, διεκδικήσεις και απειλές στην ημερήσια διάταξη. Κι όσοι, όπως εσύ, πίστευαν ότι κάπως «θα φτιάξουν τα πράγματα» με την «ελληνοτουρκική φιλία» και τα «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης» έμειναν κι αυτοί στα κρύα του λουτρού. Τζάμπα τα ζεϊμπέκικα και οι κουμπαριές…
Δεν συμβαίνει κάτι μεταφυσικό ή ανεξήγητο σχετικά με τη στάση της Δύσης. Κρίσιμη γεωστρατηγική θέση, μεγάλη αγορά με φτηνό εργατικό δυναμικό, ήπια μουσουλμανική χώρα (…έτσι νομίζουν) και τα τελευταία χρόνια ρόλος-κλειδί στο προσφυγικό/μεταναστευτικό. Ανοιγοκλείνει τις «πόρτες» κατά το δοκούν και συμφέρον κι άντε να αντιμετωπίσεις τον εκβιασμό.
Από τότε που ανέλαβε ο Ερντογάν και ισχυροποιήθηκε η οικονομία της, η εκλεκτή της Δύσης σήκωσε κεφάλι διεκδικώντας ρόλο στα παγκόσμιες εξελίξεις. Ηγέτιδα δύναμη στον μουσουλμανικό κόσμο, κατά καιρούς μετωπικές συγκρούσεις με τους ισχυρούς, θεαματική ευελιξία με ρήξη και αποκατάσταση σχέσεων εκ περιτροπής (π.χ. με Ρωσία, Ισραήλ κ.ά.), ευθεία υποστήριξη σε καθεστώτα που προκαλούν δυσανεξία στη Δύση (Ιράν, Βενεζουέλα).
Σήμερα η Τουρκία φαντάζει αυτονομημένη όσο ποτέ. Από το πραξικόπημα του 2016 και μετά ο Τούρκος ηγέτης έχει την πεποίθηση ότι αρωγοί των γκιουλενιστών στο πραξικόπημα ήταν οι Αμερικανοί. Η πεποίθηση αυτή εξελίχθηκε σε έμμονη ιδέα: ο Ερντογάν φαίνεται να πιστεύει ότι οι ΗΠΑ τον έχουν προγράψει.
Κάπως έτσι έστριψε το τιμόνι προς τη Ρωσία και τα βρήκε με τον Πούτιν, παρά την πρωτοφανή πρόκληση με την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού. Κολοσσιαίες οικονομικές συμφωνίες και, βέβαια, η βόμβα με την αγορά των S-400. Μεγάλη πρόκληση για τους Αμερικανούς και συνθήκες ρήξης, πιθανές όσο ποτέ.
Κι όμως. Παρά τις ευθείες απειλές για τα F-35, την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις και τις επιπτώσεις στην τουρκική οικονομία, το παζάρι καλά κρατεί, οι Τούρκοι πιλότοι συνεχίζουν να εκπαιδεύονται για τα F-35 στην Αριζόνα και η γείτων απτόητη κορυφώνει την ένταση στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο απειλώντας Ελλάδα και Κύπρο.
Προσοχή εδώ. Οι Αμερικανοί αντέδρασαν σοβαρά μονάχα όταν η Τουρκία απείλησε τα δικά τους συμφέροντα (γεώτρηση ExxonMobil). Αλλά τώρα αρκούνται σε ανούσιες προτροπές, παρά την όξυνση και τις απτές διεκδικήσεις – από Καστελόριζο μέχρι Κύπρο. Το μυαλό τους είναι στους S-400 –και στη διάλυση του δεσμού με τη Ρωσία– και όχι στις διαμαρτυρίες Αθηνών και Λευκωσίας.
Ορκο δεν παίρνω, αλλά ουδόλως αποκλείεται να τα ξαναβρεί με τις ΗΠΑ ο Ερντογάν κι ας έχει αγοράσει τους ρωσικούς πυραύλους… Οσο για τη θλιβερή Ευρώπη, την πρωταθλήτρια της κούφιας ρητορείας, μην περιμένεις τίποτε. Το ίδιο και από την πονηρή Αλβιόνα, που πήρε ανοιχτά το μέρος της Τουρκίας στο θέμα της κυπριακής ΑΟΖ.
Είναι τα λεφτά, φίλε μου. Οι μπίζνες. Είναι τα συμφέροντα και ο κυνισμός τους. Ολα τα άλλα περί ευρωπαϊσμού, συμμάχων κ.λπ. τ’ ακούω βερεσέ…
