Στην ιστορία των κομμάτων υπάρχουν συνέδρια ιδεολογικά, επεισοδιακά, επετειακά και τυπικά. Μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης κατηγορίας κινήθηκε προ ημερών και εκείνο του ΚΙΝΑΛ. Άλλωστε δεν θα μπορούσε να είναι ιδεολογικό με δεδομένη την ένδεια καινούργιων θέσεων αλλά ούτε και επεισοδιακό, αφού οι ριζοσπαστικές ιδέες είναι αυτές που συχνά προκαλούν και τις συγκρούσεις προσώπων.
Το συνέδριο θύμιζε ζευγάρι που έχει βαρεθεί να τσακώνεται και απλώς οι σύζυγοι γυρίζουν πλευρό. Η ηγεσία και οι σύνεδροι παρέβλεψαν την αφασία και τη στασιμότητα στην οποία έχουν περιέλθει και ξέδωσαν με το αφιέρωμα στον Ανδρέα Παπανδρέου. Η μόνη έκπληξη τελικά ήταν ότι στη μουσική εκδήλωση δεν τραγούδησε ο Γιώργος Νταλάρας.
Τα κόμματα είναι όπως οι οργανισμοί. Γεννιούνται, μεγαλώνουν, γερνάνε και πεθαίνουν, εκτός αν έχουν την ικανότητα να αναπτύξουν τη βιολογική θεωρία της ομοιοστασίας. Κάπως έτσι και το ΠΑΣΟΚ κυριάρχησε στον δημόσιο βίο για πολλά χρόνια είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση. Κι ύστερα ήρθαν τα σκάνδαλα, η διαφθορά και η αλαζονεία που του στοίχισαν την εξουσία, σβήνοντας από τη μνήμη πολλών και όποια καλά είχε προσφέρει μέσα στο κλίμα της μεταπολιτευτικής ευφορίας και με την καθοριστική συνδρομή του χαρισματικού ιδρυτή του. Μερικά παλαιότερα στελέχη λοιπόν, όπως ο Κώστας Σκανδαλίδης και ο Κώστας Λαλιώτης, υπομένουν στωικά τη φθορά. Κάποια άλλα, όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Ανδρέας Λοβέρδος, αφού είδαν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες να ναυαγούν, παραμένουν εντός για να μην καταλήξουν να ζητάνε το επίδομα του πολιτικά άστεγου. Φυσικά υπάρχουν κι αυτά που έφυγαν προς πάσα κατεύθυνση είτε από καιροσκοπισμό είτε από διορατικότητα για τη φθίνουσα πορεία.
Την ολοένα αυξανόμενη συρρίκνωση η τωρινή αρχηγός δεν φαίνεται να την αντιλαμβάνεται και η φράση της «όταν πάρουμε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης» ακούγεται σαν το πιο σύντομο ανέκδοτο. Αν κοίταζε προσεκτικά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των δημοσκοπήσεων θα έβλεπε ότι μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων του σημερινού ΚΙΝΑΛ είναι πάνω από 60 χρόνων. Η αλήθεια είναι ότι η Φώφη Γεννηματά κουβαλά ένα βάρος δυσανάλογο με τις ικανότητές της. Εκλέχτηκε στην ηγεσία είτε διότι οι υπόλοιποι συνυποψήφιοί της θεωρήθηκαν ξένο σώμα είτε γιατί δεν διέθεταν τη συναισθηματική εμβέλεια του δικού της επιθέτου. Ομως οι προσπάθειες συνεργασίας με το Ποτάμι και τη ΔΗΜΑΡ γρήγορα έπεσαν στο κενό και κατά μεγάλο μέρος αυτό οφείλεται σε δικούς της κακούς χειρισμούς, με τσακωμούς και διαγραφές.
Το σημερινό ΚΙΝΑΛ, απορφανισμένο από στελέχη, με τη δαμόκλειο σπάθη των ποινικών διώξεων για τα δάνεια πάνω απ’ το κεφάλι του και μια θολούρα για τη στάση του στις επόμενες εκλογές, πρέπει να καταλάβει ότι διολισθαίνει σε μια παρωχημένη πολιτικάντικη νοοτροπία. Οφείλει να πει ανοιχτά το μεγάλο «ναι» ή το μεγάλο «όχι» του Αλεξανδρινού ποιητή. Αν επιλέξει, χωρίς αιδώ, να συναγελάζεται με μπουμπούκους και τσεκουράτους δεν θα τιμήσει ούτε την ιστορία του ούτε τη δημοκρατική του παράδοση. Χωρίς πολιτική γενναιότητα λιγοστεύουν και οι ελπίδες να ξαναλάμψει ο ήλιος του και τότε το επόμενο όνομα μπορεί να είναι όχι Ελιά αλλά Κυπαρίσσι, το δέντρο που οι άνθρωποι συνηθίζουν να φυτεύουν στα νεκροταφεία.