Το Docville απευθύνθηκε στην αρχιτεκτόνισσα μηχανικό και μέλος της επιστημονικής επιτροπής αρχιτεκτόνων ΤΕΕ για να καταγράψει την άποψή της σχετικά με τη φυσική αντίδραση της ανάκτησης του δημόσιου χώρου και την επιδεικτική κρατική καταστολή
Σε όλη την προηγούµενη περίοδο των επιλεγµένων µέτρων προστασίας αλλά και των κατασταλτικών χειρονοµιών που τα συνόδευσαν οι σχέσεις όλων µας µε τον χώρο της πόλης πήραν διαφορετικές µορφές. Καθώς η εµπορευµατοποιηµένη χρήση του χώρου ήταν πλέον αδύνατη, µέσα σε αυτές τις γενικά άβολες συνθήκες ξαναανακαλύψαµε οι περισσότερες/οι από εµάς ξεχασµένες εµπειρίες του χώρου της πόλης. Ασκοπα περπατήµατα σε άδειους δρόµους, κουβέντα µε φίλες στο παγκάκι µιας πλατείας, ενώ τα πάρκα και οι ανοιχτοί φυσικοί χώροι (όπου κακώς για κάποιο διάστηµα απαγορεύτηκε η πρόσβαση) βρήκαν ξανά τη ζωντάνια και τις χρήσεις τους που ο καταναλωτικός τρόπος ζωής είχε θέσει στο περιθώριο. Αυτή η επανάκτηση του δηµόσιου χώρου τροφοδότησε ιδιαίτερα για τα πιο νεανικά κοµµάτια του πληθυσµού της πόλης νέες σκέψεις και πρακτικές.
«Μας λέτε να γυρίσουµε στην κανονικότητα, αλλά αυτή η κανονικότητα είναι ακριβώς το πρόβληµα» γράφτηκε πολύ εύγλωττα σε κάποιους τοίχους. Η «στάση» από αυτή την άκριτη ρουτίνα µας επέτρεψε να ξανασκεφτούµε αυτή την κανονικότητα. Την κανονικότητα της εσωστρέφειας, των κλειστών παντζουριών που τώρα άνοιξαν, της πληρωµένης διασκέδασης και των τραπεζοκαθισµάτων παντού (που τώρα και «νοµίµως» επεκτείνονται ακόµη περισσότερο στο όνοµα της ασφάλειας), της βοής και της µόλυνσης των αυτοκινήτων. Θυµηθήκαµε λοιπόν πως υπάρχει ένας χώρος που κάποτε µας ανήκε και τον επαναδιεκδικήσαµε (µένει να δούµε για πόσο).
Απέναντι σε αυτήν τη φυσική αντίδραση ανάκτησης του δηµόσιου χώρου η κυβέρνηση µε αρωγό τα συστηµικά ΜΜΕ αντέδρασε µε άγρια και επιδεικτική καταστολή. Στην Αγία Παρασκευή, την Κυψέλη, την πλατεία Καλλιθέας στη Θεσσαλονίκη η βίαιη επίθεση των ΜΑΤ είχε διπλή στόχευση: αφενός να διαµηνύσει ότι ο δηµόσιος χώρος είναι υπό κρατικό έλεγχο και µπορεί να «διατίθεται» µε κάποιες προϋποθέσεις, αφετέρου επιδίωξε να στιγµατίσει ως υπεύθυνους της όποιας αποτυχίας στην άρση του lockdown τους «συνωστισµένους» νέους και νέες. Ετσι εύκολα θα αποµάκρυνε από τον δηµόσιο λόγο τους προβληµατισµούς για τη λειτουργία των σχολείων και για την εναγώνια προσπάθεια να επανακάµψει η τουριστική κίνηση.
