Σε ένα σχόλιο που έκανα χθες στο twitter, απαντώντας σε κάτι που ανέβασε ο δημοσιογράφος Γιώργος Τετράδης Παπαδόπουλος, αντί για απάντηση επί της ουσίας, ο Τετράδης με καμάρι απάντησε πως όταν ήταν στην Ελευθεροτυπία, είχε βάλει βέτο στο να προσληφθώ εκεί.
Θα μου πείτε ποιος είναι ο Τετράδης; Είναι λοιπόν αρθρογράφος της εφημερίδας Φιλελεύθερος. Και επειδή δεν είσαστε αναγκασμένοι να ξέρετε τον Φιλελεύθερο, είναι η αγαπημένη εφημερίδα του Άδωνη Γεωργιάδη, η οποία εκδίδεται από τον Θανάση Μαυρίδη. Αν και ο Μαυρίδης είναι πιο γνωστός από τον Τετράδη, να θυμίσω πως είναι ο δημοσιογράφος ο οποίος είχε γράψει το τρομερό άρθρο «Λαυρεντιάδης ο άνθρωπος φαινόμενο», την εποχή που ο Λαυρεντιάδης ήταν ένα φαινόμενο που μοίραζε λεφτά και δεν ήταν ακόμη φαινόμενο Κορυδαλλού. Την εφημερίδα Φιλελεύθερος, διευθύνει ο Παναγιώτης Λάμψιας, αργόμισθος του δημοσίου με σκάφος αναψυχής ο οποίος (όπως άλλωστε και ο Μαυρίδης με τον Τετράδη) μισούν το δημόσιο.
Τώρα που γνωριστήκαμε ας προχωρήσουμε παρακάτω. Ξεκινάω από τα εύκολα, τα οποία είναι τα πραγματικά γεγονότα. Ουδέποτε θέλησα να προσληφθώ στην Ελευθεροτυπία, για τον απλούστατο λόγο ότι πάντα είχα δουλειά. Όταν η Ελευθεροτυπία ήταν στα πάνω της, εγώ δούλευα στο Mega και όπως ο καθένας καταλαβαίνει δεν θα εγκατέλειπα το πρώτο κανάλι της χώρας για να πάω οπουδήποτε. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, ο αείμνηστος Σεραφείμ Φυντανίδης, επικοινώνησε μαζί μου και ζήτησε να του δίνω κάποιες ανταποκρίσεις γιατί δεν είχε άνθρωπο να στείλει στην περιοχή. Πραγματικά το έκανα, έδωσα μερικές ανταποκρίσεις, ανάμεσα στις οποίες και μια διεθνή επιτυχία, τη συνέντευξη με το «Λιοντάρι του Αφγανιστάν», τον Αμπνούλ Χακ, λίγες μέρες πριν δολοφονηθεί σε ενέδρα.
Το 2003, όταν ήμουν στην ΕΡΤ και κάλυπτα τον πόλεμο στο Ιράκ, ο Σεραφείμ επικοινώνησε πάλι μαζί μου για να ξαναδίνω ανταποκρίσεις από τον πόλεμο. Του αρνήθηκα λέγοντας πως δυστυχώς την προηγούμενη μέρα είχε επικοινωνήσει μαζί μου ο Βασίλης Μουλόπουλος από το ΒΗΜΑ και έκλεισα μαζί του. Μερικές μέρες αργότερα, πριν αρχίσουν οι βομβαρδισμοί, η Ελευθεροτυπία έγραψε ένα πολύ άσχημο, ειρωνικό σχόλιο για ένα ρεπορτάζ μου στο ΒΗΜΑ. Δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ ιδιαίτερα γιατί μέχρι να το καταλάβω άρχισαν σοβαρότερα προβλήματα, οι βομβαρδισμοί. Χρόνια μετά, όταν ο Σεραφείμ Φυντανίδης έκανε εκπομπή στην ΕΡΤ, είχε καλέσει τους πολεμικούς ανταποκριτές για να μιλήσουμε για τον πόλεμο της είδησης στον πόλεμο. Σε ένα διάλειμμα της εκπομπής, έκανα το παράπονό μου στο Φυντανίδη «καλά ρε Σεραφείμ τότε είχατε γράψει τέτοιο σχόλιο την ώρα που εμείς σκοτωνόμασταν μόνο και μόνο επειδή δεν ήρθα στην Ελευθεροτυπία;».
Ο Σεραφείμ με το γνωστό του ύφος, γέλασε και είπε «έλα μωρέ ο καθένας στην Ελευθεροτυπία έγραφε ό,τι ήθελε. Έγραψε μια μαλακία ο Τετράδης και ασχολείσαι ακόμη και σήμερα; Είναι λίγο ζηλόφθονος».
Στην τελευταία περίοδο της Ελευθεροτυπίας, ο εκδότης της Χάρης Οικονομόπουλος, μου ζήτησε να αναλάβω τη διεύθυνσή της, πράγμα που αρνήθηκα, εκθέτοντας διάφορα επιχειρήματα για το πού είχε καταντήσει η εφημερίδα, ανάμεσα στα οποία ήταν και ο δρόμος που την είχαν οδηγήσει εκτός από την Τεγοπούλου και εργαζόμενοι σαν τον Τετράδη. Τελικώς τη διεύθυνση ανέλαβε ο Τετράδης και το τέλος γράφτηκε πολύ σύντομα.
Να που ασχολούμαι λοιπόν χρόνια μετά με όλα αυτά. Σε τέτοιες περιπτώσεις φροντίζω να θυμίζω στον εαυτό μου τα λόγια του Γιάννη Ρίτσου «οι μικροί θέλουν να βλέπουν και τους άλλους μικρούς, γι αυτό τους κονταίνουν στο ύψος τους» για να δείχνω αυτοσυγκράτηση, αλλά υπάρχουν και όρια. Το θέμα δεν είναι αν ο κάθε Τετράδης είναι ζηλόφθονος ή αν υπηρετεί την εφημερίδα του Άδωνη για να βγάζει το μεροκάματο. Το θέμα είναι πως αν δεν στηρίξεις την αλήθεια την ώρα που πρέπει, το ψέμα θα επικρατήσει ως αλήθεια και θα βρεθείς απολογούμενος σε αυτό. Διάφοροι Τετράδηδες και τετράδυμα της διασταύρωσης Μουρούτη με Άδωνη, βγαίνουν στο διαδίκτυο και υπονοούν διάφορα για μένα παγιώνοντας μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα, στην οποία στη συνέχεια μέσω των τρολς, στήνουν δράκους. Η δήλωση του Τετράδη ότι απέτρεψε την πρόσληψή μου στην Ελευθεροτυπία γνώρισε μεγάλη αναπαραγωγή από τα νεοφιλελεύθερα Μέσα με σχόλια για το πώς με αποστόμωσε, πώς με συνέτριψε και άλλα συναφή. Όσοι δεν έγραψαν ούτε μονόστηλο για τη σημερινή αποκάλυψη για παράδειγμα πως οι μίζες στο σύστημα Σημίτη πήγαιναν μέσα σε τσάντες πιλότου, βρήκαν ως θέμα την αναπόδεικτη δήλωση Τετράδη, η οποία ακόμη και αν ισχύει δεν αποδεικνύει κάτι για μένα αλλά για αυτόν.
Ο Τετράδης ανήκει στην ομάδα εκείνη των στελεχών της Ελευθεροτυπίας, που ευθύνονται για την κατάρρευσή της όσο και οι εκδότες της. Μετέτρεψαν την ιστορική εφημερίδα σε μια αποθήκη όπου διάφοροι τύποι αντιλαμβάνονταν τον εαυτό τους κάτι μεταξύ ιεροκήρυκα και προφήτη της δημοσιογραφίας χωρίς οι ίδιοι να υπηρετούν καμιά δημοσιογραφία. Παρακολουθούσαν τι έλεγαν τα κανάλια και στη συνέχεια έκαναν κριτική γι αυτά εκ του ασφαλούς και αποδίδοντας στον εαυτό τους υψηλό επίπεδο και κατάρτιση. Γιατί αν βρίζεις τον άλλο , δηλώνεις ταυτόχρονα πως εσύ είσαι καλύτερος. Για τραγική ειρωνεία, τα στελέχη της εφημερίδας που έριξαν την εφημερίδα στο δρόμο της ασφαλούς κριτικής και της υψηλής πολιτικής ραπτικής (με το αζημίωτο φυσικά) παίρνοντάς την από τη μάχιμη δημοσιογραφία δεν εξέφραζαν πάντα τη γνώμη τους την οποία ανέμιζαν ως σημαία. Οι περισσότεροι απ αυτούς, ήταν απολογούμενοι σε συμπλέγματα και τον φθόνο γιατί έπρεπε να ανέχονται τους τηλεορασάνθρωπους ενώ οι ίδιοι θεωρούσαν τον εαυτό τους καλύτερο. Ποτέ φυσικά δεν χτύπησαν την τηλεόραση ως λειτουργία της διαπλοκής, αφού ιδιοκτήτης ήταν το αφεντικό τους. Απλώς κανιβάλιζαν ανθρώπους που φθονούσαν με το πρόσχημα της αντιπαράθεσης με την τηλεοπτική πραγματικότητα.
Ευτυχώς όμως η Ελευθεροτυπία δεν ήταν αυτό. Οι πιο ικανοί άνθρωποί της είτε συμμετείχαν στο εγχείρημα στησίματος της ΕΦΣΥΝ , είτε ήταν απ αυτούς που δημιούργησαν το Documento.
Αυτό δεν ανέχεται ο Τετράδης. Πως όσους μίσησε, όσους κακολόγησε, όσους ήθελε στον γκρεμό, σήμερα διαπρέπουν την ώρα που ο ίδιος περιμένει να μοιραστούν φύλλα του Φιλελεύθερου σε τοπικές της ΝΔ για να έχει υπόσταση. Ούτε το πρώτο είναι τυχαίο, ούτε το δεύτερο. Ο καθένας τράβηξε ως εκεί που άξιζε. Ο δρόμος του Τετράδη τον έβγαλε στο διπλανό γραφείο με το Μουρούτη και τον «Λαυρέντη Μπέρια» του τουίτερ. Τους συναδέλφους του από την Ελευθεροτυπία και εμένα, απέναντι.
Το 2012, ο Τετράδης κατέβηκε υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ στη Β’ Αθήνας και κατάφερε να μαζέψει κάτι παραπάνω από 3.000 ψήφους την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύτηκε προς την εξουσία. Ούτε οι συνάδελφοί του στην Ελευθεροτυπία που ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ δεν τον ψήφισαν απ ό,τι φαίνεται. Έκτοτε πέρασε απέναντι, βρίζει το ΣΥΡΙΖΑ και φροντίζει πάντα να προσωποποιεί το μένος του, το οποίο έχει αντικείμενο ανθρώπους που πέτυχαν σε πράγματα που ο ίδιος απέτυχε.
Ο παλιός «Καιρός» της Ελευθεροτυπίας προσχώρησε στον πολιτικό καιροσκοπισμό και ζει στη θύελλα μιας προσπάθειας να είναι κάτι. Έστω δίπλα στο Μουρούτη και το Μαυρίδη. Αυτοί του έμειναν.