«Μια υπεύθυνη πολιτεία δεν µπορεί να παίζει µε την ασφάλεια των επιβατών». Η διατύπωση είναι σαφής και η άποψη που εκφράζει απολύτως ορθή, ειδικά τώρα µετά την τραγωδία στα Τέµπη που όλοι αντιλαµβανόµαστε πού οδηγούν τα «παιχνίδια». Οταν όµως αυτά «τα σωστά», τόσο γενικά για τις συγκοινωνίες όσο και ειδικά για τους σιδηροδρόµους, τα έχει πει πριν από µερικές ηµέρες στη Βουλή ο «αρµόδιος υπουργός» Μεταφορών Κώστας Καραµανλής είµαστε υποχρεωµένοι να τη δούµε αλλιώς.
Γιατί τώρα έχει αποκαλυφθεί ότι δεν εννοούσε ούτε λέξη και προσπαθούσε απλώς να µας ρίξει στάχτη στα µάτια. Γιατί προφανώς γνώριζε τις ελλείψεις, αλλά δεν είχε σκοπό να κάνει το παραµικρό για αυτές. Μόνο του µέληµα, όπως και του πρωθυπουργού που τον διόρισε αλλά και των ανθρώπων που το «επιτελικό» τους κράτος είχε επιλέξει ως «άριστους» για τη διοίκηση του ΟΣΕ και της ΕΡΓΟΣΕ, ήταν πώς θα κάνουν καλύτερα τη «δουλειά» τους. Αλλά αυτό, δυστυχώς για τη χώρα, σήµαινε ότι δεν είχαν ποτέ σκοπό να κάνουν τη δουλειά που θεωρητικά είχαν αναλάβει.
∆εν είχαν σκοπό να επενδύσουν στο σιδηροδροµικό δίκτυο κι ας το ζητούσε ακόµη και το ιερατείο της ΕΕ από τις Βρυξέλλες. ∆εν είχαν σκοπό να κάνουν τις απαραίτητες προσλήψεις, να εκπαιδεύσουν και να επανεκπαιδεύσουν το προσωπικό, να βάλουν ασφαλιστικές δικλίδες για να µη γίνονται «ανθρώπινα λάθη» ή για να µην υπάρχουν φονικές συνέπειες όταν γίνονται.
Γιατί το µόνο που ενδιαφέρει αυτούς και την κάστα τους, πολιτικούς, µανατζαραίους, µετακλητούς και κολαούζους κάθε είδους, συµπεριλαµβανοµένων των καραπετσωµένων παπαγάλων στα ΜΜΕ και των λήσταρχων που χαράζουν το «επικοινωνιακό» πλαίσιο που προσπαθεί να κάνει το µαύρο άσπρο, είναι πώς θα µείνουν στρογγυλοκαθισµένοι στις καρέκλες τους και πώς θα συνεχίσουν να κάνουν «µπίζνες» χωρίς να έρθουν οι «άλλοι» να τους χαλάσουν τη δουλειά.
Οταν λοιπόν η χώρα συγκλονίζεται από µια τραγωδία όπως αυτή των Τεµπών, ως ελάχιστο µνηµόσυνο γι’ αυτούς που χάθηκαν και ως ένα µικρό βήµα για να πάρουµε τη ζωή µας αλλιώς, οφείλουµε να προσπερνάµε τα κροκοδείλια δάκρυα νεοφιλελεύθερων. Μες στη µεγάλη µας λύπη οφείλουµε να δούµε πιο καθαρά από ποτέ πόσο εγκληµατικό είναι να ζητούν να ενστερνιστούµε τα µνηµόνια που τα ονόµασαν «διαρθρωτικές αλλαγές» και «εκσυγχρονισµό» και πόσο εγκληµατική είναι η πολιτική όσων τα θεωρούν δεδοµένα και τα υλοποιούν χωρίς δεύτερη σκέψη.
Και τότε, και µε το µυαλό και µε την καρδιά, αντιλαµβανόµαστε ότι τον ένοχο τον ξέρουµε και είναι γνωστή η αιτία, όπως έγραφε πριν από 80 χρόνια ο Φώτης Αγγουλές. Και είναι όλοι αυτοί οι «µεγάλοι» και οι «σπουδαίοι», πολιτικοί, στελέχη και παρατρεχάµενοι, που κρύβονται πίσω από ένα σταθµάρχη για να µην αναλάβουν ούτε αυτή την τραγική ώρα την παραµικρή ευθύνη.
