«Το συνταξιοδοτικό είναι η μητέρα των μαχών» τονίζει στο Documento o Γάλλος καθηγητής
Για τις κινητοποιήσεις και τις απεργίες κατά της «κακοσχεδιασμένης και άδικης» μεταρρύθμισης του συστήματος συντάξεων, για το υποκριτικό βήμα πίσω που έκανε ο «αλαζόνας», όπως τον χαρακτηρίζει, πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, καθώς και για την αστυνομική βία μίλησε στο Documento ο Τομά Αλάμ, Γάλλος πανεπιστημιακός και ερευνητής στη Σχολή Νομικών, Πολιτικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Λιλ.
Μπαίνουμε στην όγδοη εβδομάδα μαζικών κινητοποιήσεων για τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού. Τι δείχνουν η διάρκεια αλλά και η ευρεία συμμετοχή εργαζομένων τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα;
Η μία όψη: μας δείχνουν μια κυβέρνηση κι έναν Γάλλο πρόεδρο που δρουν με το έτσι θέλω, αδιάλλακτοι και απαθείς μπρος στο μέγεθος των κινητοποιήσεων στις οποίες συμμετέχουν εργαζόμενοι από όλους σχεδόν τους τομείς (υπάλληλοι σιδηροδρομικών γραμμών και διυλιστηρίων, δικηγόροι, νοσηλευτικό προσωπικό, ηλεκτρολόγοι, λιμενεργάτες, χορευτές της όπερας, εκπαιδευτικοί, υπάλληλοι του Λούβρου και των Βερσαλλιών, λυκειόπαιδα, φοιτητές, εγκληματολόγοι…). Στο κίνημα του 1995 η κυβέρνηση του Αλέν Ζιπέ είχε τελικά αποσύρει το σχέδιο μεταρρύθμισης για το συνταξιοδοτικό. Η κυβέρνηση του Εντουάρ Φιλίπ θέλει απ’ ό,τι φαίνεται να μείνει στην ιστορία για τον αυταρχισμό της και την απουσία διαλόγου.
Η άλλη όψη: μας δείχνουν εργαζόμενους που αγωνίζονται για τον σεβασμό, την αξιοπρέπεια και για μια καλύτερη αναδιανομή του πλούτου, εργαζόμενους που συνδιαλέγονται πολύ και δρουν από κοινού, εργαζόμενους που αλληλοϋποστηρίζονται (το μεγαλύτερο ταμείο υπέρ των απεργών έχει ξεπεράσει τα 2 εκατομμύρια ευρώ). Και κυρίως εργαζόμενους που μάχονται για το συμφέρον των πολλών και αρνούνται να επιτρέψουν να θυσιαστούν οι νέες γενιές: αυτοί που επηρεάζονται εξ ολοκλήρου από τη μεταρρύθμιση είναι όσοι γεννήθηκαν μετά το 2004.
Ο Εμανουέλ Μακρόν αναγκάστηκε να κάνει πίσω όσον αφορά τη βασική ηλικία συνταξιοδότησης, δίχως όμως να καταφέρει να κατευνάσει το κοινωνικό κίνημα. Γιατί;
Το σχέδιο μεταρρύθμισης επιδιώκει να αντικαταστήσει το ισχύον διανεμητικό σύστημα παροχών (σ.σ.: περιλαμβάνει 42 συνταξιοδοτικά καθεστώτα) με ένα (σ.σ.: ενιαίο) σύστημα υπολογισμού καθορισμένων εισφορών. Η σύνταξη βάσει ενός συστήματος συλλογής βαθμών (point system) θεωρείται ιδιαίτερα ασταθής, καθώς η αξία κάθε βαθμού θα μπορούσε να τροποποιηθεί με στόχο οι δημόσιες δαπάνες για τις συντάξεις να μην ξεπερνούν το 14% του ΑΕΠ. Προβλέπεται ακόμη ότι η βασική ηλικία συνταξιοδότησης θα αυξάνεται για τις νεότερες γενιές. Εκτός αυτού, δεν έγινε κάποια προσομοίωση για να πειστεί ο κόσμος ότι πρόκειται για «αποτελεσματικό» και δίκαιο σύστημα. Επιπλέον, ο αρμόδιος υφυπουργός για το συνταξιοδοτικό (σ.σ.: Λοράν Πιετρασεβσκί) δεν μπορεί να εξηγήσει τι σημαίνει «ολοκληρωμένη σταδιοδρομία». Ολα δείχνουν ότι η βασική ηλικία συνταξιοδότησης στην πραγματικότητα διατηρείται μέσω της λεγόμενης «ηλικίας εξισορρόπησης». Μόνο το συνδικάτο CFDT φαίνεται ικανοποιημένο με αυτή την παραχώρηση, ωστόσο τα περισσότερα συνδικάτα που αγωνίζονται (CGT, SUD, FO, FSU, CFE-CGC) ζητούν την πλήρη απόσυρση αυτού του κακοσχεδιασμένου και άδικου (κυρίως για τις γυναίκες και τους νέους) νομοσχεδίου. Εν τω μεταξύ η πλειονότητα των Γάλλων συνεχίζει να στηρίζει το κίνημα των απεργιών που ξεκίνησε στις 5 Δεκεμβρίου.
Σήμερα μιλάμε για το μεγαλύτερο κοινωνικό κίνημα των τελευταίων ετών. Μήπως οι τωρινές μαζικές κινητοποιήσεις πυροδοτούνται από μια γενικότερη αποδοκιμασία προς τον Γάλλο πρόεδρο;
Ο Εμανουέλ Μακρόν εκλέχτηκε για έναν βασικό λόγο: να μπει ανάχωμα στη Μαρίν Λεπέν και την ακροδεξιά. Στο πρόγραμμά του ανέφερε ότι δεν επιθυμούσε τη μείωση των συντάξεων. Ωστόσο η πολιτική που ακολουθεί έχει αποστολή να ικανοποιεί τα συμφέροντα όσων χρηματοδότησαν την καμπάνια του και να ιδιωτικοποιήσει τις δημόσιες υπηρεσίες και την κοινωνική ασφάλεια, κεκτημένα των εργαζομένων και του Εθνικού Συμβουλίου Αντίστασης (σ.σ.: οργανισμός που έδρασε κατά των Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο). Η μάχη κατά της μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού (η οποία ακολουθεί χρονικά τη μεταρρύθμιση για το ασφαλιστικό και την ανεργία) παρουσιάζεται ξεκάθαρα ως «η μητέρα των μαχών», αυτή που οφείλει να βάλει φρένο στην αυταρχική και νεοφιλελεύθερη παρέκκλιση ενός προέδρου άπειρου, αλαζόνα, ο οποίος περιφρονεί τους εργαζόμενους («αυτούς που δεν γνωρίζουν τίποτε» – λόγια του Εμμ. Μακρόν) και είναι εντελώς αποκομμένος από τα προβλήματα των φτωχών εργαζομένων (το χθεσινό Σάββατο αποτέλεσε το 63ο Σάββατο διαμαρτυρίας των «κίτρινων γιλέκων»). Τεχνοκράτης με πεποίθηση ότι έχει δίκιο, ανίκανος να ακούσει τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, ο Εμανουέλ Μακρόν έχει ως μοναδικό αποκούμπι τα κλομπ. Οπως έχουν τα πράγματα αδυνατώ να προβλέψω την κατάληξη αυτής της κοινωνικής διαμάχης.
