To χρονικό ενός προαναγγελθέντος ξυλοδαρμού έγινε πράξη μια μέρα η οποία, καθόλου τυχαία, περιείχε συναισθηματική φόρτιση για χαμένες πατρίδες καθώς και όλη την απαραίτητη προετοιμασία ώστε να στεφθεί με επιτυχία η στημένη επίθεση: ελλιπής αστυνομική προστασία, fake news ότι δήθεν συνέπεσε η επέτειος της γενοκτονίας των Ποντίων με gay pride οργανωμένο από τον δήμο και παραποιημένες δηλώσεις.
Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης ήταν εδώ και καιρό ο στόχος ομοφοβικών, εθνικιστών και ρατσιστών που απλώς περίμεναν την κατάλληλη ευκαιρία. Μια μερίδα κατοίκων, βουτηγμένων στην άγνοια, εντάσσονται εύκολα στον κανόνα της ψυχολογίας που θέλει τα άτομα σε περιόδους κρίσης να συσπειρώνονται κάτω από συντηρητικές και ακραίες ιδεολογίες και συμπεριφορές. Αν είχαν διαβάσει το βιβλίο του Mαρκ Mαζάουερ «Θεσσαλονίκη, πόλη των φαντασμάτων» θα είχαν μάθει ότι ανάμεσα σε βυζαντινές εκκλησίες, εβραϊκές συναγωγές και τουρκικά τζαμιά, οι άνθρωποι επί αιώνες είχαν συμβιώσει αρμονικά. Μια τέτοια πόλη, εξωστρεφή και ανοιχτή, πολυπολιτισμική και φιλόξενη όπου οι επισκέπτες της δεν θα την ξέρουν μόνο για τα τρίγωνα Πανοράματος και τα Λαδάδικα οραματίστηκε ο ανώτατος δημοτικός άρχοντας. Οπως φάνηκε όμως, αντέχουμε ως κοινωνία και ως πολιτικό σύστημα περισσότερους χρυσαυγίτες παρά Μπουτάρηδες. Στο πλαίσιο αυτό κινήθηκαν και οι σχολιαστές του γεγονότος, ανώνυμοι και επώνυμοι, είτε με εύστοχες αναγωγές στη δολοφονία Λαμπράκη και στο παρακράτος είτε με κυνικούς και γελοίους συμψηφισμούς εξισώνοντας το γιαούρτωμα με τον φόνο.
Στην πυρά λοιπόν της Ιεράς Εξέτασης επειδή τόλμησε να τα βάλει με τον μητροπολίτη Ανθιμο, ο οποίος λυμαίνεται τα πατριδοκάπηλα αισθήματα του ποιμνίου του, παροτρύνοντάς τον να οργανώνει συσσίτια για τους απόρους αντί να αλλάζει άμφια. Στην πυρά επειδή έχει αναπτύξει έντονη οικολογική δράση τόσο με την ίδρυση της οργάνωσης Αρκτούρος όσο και με δεκάδες άλλες πρωτοβουλίες. Eπειδή σέβεται και προασπίζεται τα δικαιώματα των εθνικών και κοινωνικών μειονοτήτων. Οσες κατηγορίες και να του προσάπτουν οι εχθροί του και οι πολιτικοί του αντίπαλοι, του αναγνωρίζουν ωστόσο τρεις ιδιότητες: Ειλικρινής, σε συνδυασμό με την παρρησία, εκφράζει αυτό που πιστεύει χωρίς τη μεζούρα του πολιτικού κόστους, γιατί δεν λογοδοτεί σε καμιά πολιτική παράταξη. Ανιδιοτελής, αφού δεν επιδίωξε το αξίωμα του δημάρχου για ίδιον οικονομικό όφελος, όπως ο προκάτοχός του Βασίλης Παπαγεωργόπουλος. Ακομπλεξάριστος δηλώνοντας δημοσίως τα πάθη του, χωρίς τη μάσκα του Φαρισαίου. Τελικά, παραφράζοντας τον στίχο του Εγγονόπουλου «Μπαρμπα- Γιάννη, τι γύρευες στη Λάρισα, εσύ ένας Υδραίος;».
Το θέμα όμως δεν είναι προσωπικό αλλά βαθιά πολιτικό. Ο Μπουτάρης θα κριθεί για τα πεπραγμένα του ενώπιον της κάλπης στις επόμενες δημοτικές εκλογές. Η περίπτωσή του όμως θα στοιχειώνει τους δημοκρατικούς θεσμούς και τον σεβασμό στη διαφορετική άποψη. Για τους αισιόδοξους μπορεί και να αποτελέσει το έναυσμα για να στοχαστούμε πάνω στα λόγια του Πασκάλ Μπρικνέρ: «Ετσι, εμείς επινοήσαμε τη δημοκρατία, για να μπορέσουμε να την παρακάμψουμε καλύτερα, να τη μετατρέψουμε σε ένα ηρεμιστικό που μας προστατεύει από τις αναποδιές και τις αγωνίες. Τα καταφέραμε τόσο καλά, που χάρη σε μια δραματική αντιστροφή του νοήματός της, κατέληξε να σημαίνει την υποταγή στην κατάσταση των πραγμάτων, μια βολική παραδοχή του απαράδεκτου, μια γλυκιά αδιαφορία απέναντι στους άλλους και στον εαυτό μας. Ετσι μας μένει ίσως να μάθουμε ότι η δημοκρατία μπορεί να πεθάνει από την επιτυχία, να βουλιάξει, φορώντας τη χαμογελαστή μάσκα της πραγμάτωσης. Για να μη συμπέσει η υλοποίησή της με τη χρεοκοπία της, δεν έχουμε πια παρά να της ευχηθούμε πολλούς κινδύνους που θα την αναζωογονήσουν».
