Στο χωριό Κονγκ Θονγκ στην βορειοανατολική Ινδία, οι 700 κάτοικοί του δεν χρησιμοποιούν ονόματα. Καθένας έχει τη δική του προσωπική μελωδία την οποία τραγουδούν οι υπόλοιποι όταν θέλουν να τον καλέσουν.
Πρόκειται για μια τοπική παράδοση 400 ετών, η οποία σύμφωνα με τους κατοίκους του απομακρυσμένου ορεινού χωριού της Ινδίας, «εκφράζει τη μητρική αγάπη».
Όταν γεννιέται ένα μωρό, η μητέρα του συνθέτει μια μελωδία με την οποία το νανουρίζει. Αυτή τη μελωδία κρατά το παιδί μεγαλώνοντας και χρησιμοποιεί αντί ονόματος. Έτσι, οι κάτοικοι επικοινωνούν μεταξύ τους τραγουδώντας ο ένας τη μελωδία του άλλου.
Παραδοσιακά το κάθε όνομα έχει δύο εκδοχές: τη σύντομη και της μεγαλύτερης διάρκειας. Κάθε κάτοικος έχει επίσημα και ένα «παραδοσιακό» όνομα το οποίο, όμως, σπάνια χρησιμοποιεί.
«Αν φωνάξεις κάποιον με το όνομα ή το παρατσούκλι του, μπορεί να υπάρξει σύγχυση, γιατί συνήθως δεν αντιστοιχεί σε ένα μόνο άτομο, ενώ η κάθε μελωδία είναι μοναδική για κάθε έναν από εμάς», εξηγεί στο γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων μια κάτοικος του χωριού.
Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί το σχετικό ρεπορτάζ:
