H Κατερίνα Διδασκάλου, ο Δημήτρη Τσίκλης και ο Αντώνης Γαλέος μίλησαν στο Documento για την παράσταση «Χελιδόνι» του Γκιλιέμ Κλούα και τα πολλαπλά της μηνύματα σχετικά με την αγάπη, την αποδοχή και τη διαχείριση του τραύματος.
Τι σας κέντρισε στο έργο και στους ρόλους αντίστοιχα;
Αντώνης Γαλέος.: Μου κέντρισε το ενδιαφέρον μια αίσθηση που δημιουργεί το έργο για τους ανθρώπους που λένε ότι αφιερώνουν τη ζωή τους σε άλλους ανθρώπους και σταματάνε να ζουν για τον εαυτό τους. Έχουμε μια στιγμή καμπής για την ηρωίδα που έχει φτιάξει μια μυθολογία ότι έχει θυσιαστεί και ξαφνικά εμφανίζεται ένας νέος άνθρωπος ο οποίος την πιέζει να νιώσει ευτυχία και της θυμίζει τι σημαίνει ευτυχία, τι σημαίνει ζω στιγμή προς στιγμή. Μου φάνηκε ενδιαφέρον ο τρόπος που το έβλεπε το έργο, καθώς έθετε και μια πολιτική πλευρά, συνδυάζοντας ατομικό και πολιτικό, μέσα από ένα μύθο ανοικτό σε ένα πρώτο επίπεδο, σε ένα ευρύτερο κοινό και πείστηκα πως όλα αυτά είχε νόημα να ειπωθούν στη συγκεκριμένη στιγμή.
Η πολιτική χροιά υπονοείται ή μπαίνει στο έργο ανοικτά;
Α.Γ.: Δεν λέγεται in your face, είναι κάτι πιο υποδόριο κι έχει να κάνει με τις επιπλοκές , του πως διαιωνίζονται καταστάσεις. Έχουμε για παράδειγμα μια δασκάλα μουσικής που διδάσκει την έκφραση, συγκεκριμένα την αυτονομία της ανθρώπινης έκφρασης μέσα από την αναπνοή, και τη διδάσκει με μια συγκεκριμένη φόρμουλα. Τι σημαίνει ότι διδασκόμαστε την έκφρασή μας μέσα από έναν παραδεδομένο και παραδοσιακό τρόπο, γεγονός που συνιστά ένα έμμεσο πολιτικό μήνυμα. Από εκεί και πέρα μπαίνουν στο τραπέζι ζητήματα όπως η τρομοκρατία και η αποδοχή ανθρώπων που είναι διαφορετικοί.
Δημήτρης Τσίκλης.: Αρχικά εμένα με κερδίζουν περισσότερο οι συνεργασίες και οι ομάδες παρά οι ρόλοι. Εν προκειμένω το να συνυπάρξω με τον Αντώνη που είναι πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος και συνεργάτης και με την Κατερίνα που ενώ βρεθήκαμε πέρυσι στις Μέλισσες και δεν είχαμε πάρα πολλά γυρίσματα νιώθω ότι υπήρξε μια σύνδεση ουσιαστική και έτσι υπάρχει ένα έδαφος που είναι πρόσφορο ώστε να επενδύσουμε σε αυτό. Σχετικά με τον ρόλο, η περυσινή εμπειρία με τις Μέλισσες με έκανε να θέλω να συμμετάσχω σε αυτή την παράσταση. Στις Μέλισσες έκανα ένα ομοφυλόφιλο αγόρι που έκρυβε τη σεξουαλικότητά του την περίοδο της χούντας και μέσα από τα μηνύματα που πήρα από τον κόσμο συνειδητοποίησα ότι δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στο διάβα του χρόνου. Αυτή η εμπειρία λοιπόν με έκανε να θέλω να παίξω τον Ραμόν και να βοηθήσω έτσι την κοινωνία να προχωρήσει προς την αποδοχή και την αγάπη.
Κατερίνα Διδασκάλου.: Ποτέ δεν κάνω ρόλους που τους έχω ονειρευτεί. Η Αμέλια δεν ήταν κάτι που είχα ονειρευτεί, ήταν κάτι που προέκυψε, όπως κι η Ερατώ στην «Πόρνη από Πάνω». Έρχονται και με βρίσκουν οι ηρωίδες, δεν τις ψάχνω ιδιαίτερα. Έτσι, το έργο αυτό ήρθε συγκυριακά « κισμετικα» όπως έρχονται τα πράγματα. Θεώρησα ιδανικό συνεργάτη τον Δημήτρη για αυτό. Και ήταν ένα στοίχημα για μένα, δεδομένου ότι προέρχομαι από ένα φαινόμενο επιτυχίας 11 ετών, με έναν θεατρικό μονόλογο που αγάπησε ο κόσμος και ασφαλώς από μια τεράστια τηλεοπτική επιτυχία που άλλαξε την ιστορία της τηλεόρασης, ότι και να λέμε. Ο κόσμος, που είναι ο μόνος που τα αποφασίζει αυτά έχει λοιπόν προσδοκίες από εσένα και το στοίχημα είναι να τις δικαιώσεις.
Στην παράσταση η Αμέλια αναφέρει πως «μέτρο του ανθρώπου είναι ο πόνος». Πως το εισπράττουμε αυτό στην παράσταση;
Κ.Δ.: Για μια γυναίκα που έχει χάσει παιδί δεν έχει μέτρο ο πόνος, είναι σα να χάνεις ζωτικό όργανο όπως η καρδιά. Αντιλαμβάνεται τη ζωή μέσα από την απώλεια. Κι η ηρωίδα μας επειδή δεν έχει άλλα παιδιά βρίσκει νόημα μέσα από τη μνήμη του γιου της και μόνο. Είναι συναισθηματικά μια απαιτητική παράσταση κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που έχει τόση επίδραση πάνω μας. Εγώ έχω πείρα και μπορώ να συνέρχομαι αλλά είναι μια διαδικασία που μπορεί να σε αρρωστήσει αν δεν τη διαχειριστείς σωστά. Το καλό βέβαια είναι πως η παράσταση τελειώνει με ένα φως και μια ανάσταση γιατί στο πρόσωπο του Ραμόν, που έχει αγαπήσει τον γιό της τόσο πολύ η Αμέλια βρίσκει έναν γιο και συνειδητοποιεί κι αυτή κι εμείς ότι όλα τα παιδιά του κόσμου μας ανήκουν και είναι παιδιά μας. Αυτό το ανακαλύπτει η Αμέλια και τελικά σώζεται κι αρχίζει μια νέα ζωή.
Η εισβολή του Ραμόν έχει ως σκοπό την εκδίκηση, την απόδοση ευθυνών, την αποδοχή;
Δ.Τ.: Ο Ραμόν ζει έναν χρόνο πια μόνος του και αυτός, επομένως μοιράζονται το κοινό στοιχείο της απώλειας με την Αμέλια. Πηγαίνει σε ένα μέρος από όπου δεν μπορεί να δραπετεύσει για να φέρει την ιστορία στο τέλος της. Σίγουρα κρατάει πράγματα και κατηγορεί αλλά θέλει επίσης να καταλάβει και να έρθει σε επαφή με το μόνο πράγμα που έμεινε ζωντανό από τον Ντάνι, τη μητέρα του. Και το μαγικό που επιτυγχάνεται στο τέλος είναι η ένωση αυτών των δύο ανθρώπων.
Α.Γ.: Υπάρχει μια τάση που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους που έχουν βιώσει μεγάλο πόνο να κοινωνικοποιούνται μέσα από αυτόν, διαισθάνονται πως υπάρχουν κι άλλοι που έχουν πονέσει και δείχνουν εμπιστοσύνη σε αυτούς. Κάτι τέτοιο συμβαίνει κι εδώ. Ξεκινάει μια σχέση από καχυποψία και στη συνέχεια τη θέση της παίρνει η εμπιστοσύνη γιατί καταλαβαίνει η Αμέλια ότι ο Ραμόν έχει βιώσει κι αυτός πόνο.
Κ.Δ.: Μα η Αμέλια συζητάει για τον πόνο της, είναι ενταγμένη σε μια ομάδα, πηγαίνει στην ενορία της και μιλάει για αυτό που περνάει. Ο δε Ντάνι, που είναι πολύ καλός ηθοποιός, της παίζει φοβερό παιχνίδι για να την προσεγγίσει. Ουσιαστικά της λέει πως ότι έκανε αυτή στον Ντάνι τα έκανε η μάνα του σε αυτόν. Και έτσι της τραβάει την προσοχή.
Δ.Τ: Ο Ντάνι χρησιμοποιεί τις μνήμες, τα βιώματα και τις παραστάσεις που έχει για να έρθει κοντά της ώστε να ενωθούν μέσα από τα τραύματά τους. Αποζητά αυτή τη σύνδεση ο Ραμόν.
Κ.Δ.: Ο Ραμόν πάντως δεν έχει πρόθεση να εκδικηθεί αλλά να οδηγήσει την Αμέλια. Αντιπροσωπεύει τη νέα γενιά, την ελπίδα. Συμβολικά αν το πάρουμε το έργο αντιπαραθέτει όσους ζουν έναν πρόωρο θάνατο, στην περίπτωσή μας τους μεσήλικες, με όσους έχουν να φέρουν φρέσκο και αγνό στη ζωή. Πρόωρα νεκροί εκτός από τους μεσήλικες είναι και νέοι δυστυχώς, δείτε την περίπτωση της επίθεσης σε gay bar στην Μπρατισλάβα, εκεί έχουμε να κάνουμε με έναν πρόωρα νεκρό 20χρονο. Δεν είναι τυχαίο όπως μου έλεγε η κόρη μου ότι life coaching στη Νέα Υόρκη χρειάζονται οι μειονότητες, οι άνθρωποι χάνουν δουλειές λόγω του χρώματός τους και οι gay που δεν προσλαμβάνονται ή απολύονται όταν το δηλώνουν τυχαία.
Άρα το μήνυμα του έργου είναι η ανάγκη της αποδοχής;
Κ.Δ.: Η αγάπη θα έλεγα. Να αγαπιόμαστε, να δίνουμε αγάπη. Θέλει κοινή λογική για μένα αυτό, να το καταλάβεις ότι είναι συμφέρον να προσφέρεις να δίνεις στον νέο άνθρωπο, όχι να θες να δειχτείς μόνο. Εγώ για παράδειγμα παίρνω πολλά από τον Δημήτρη μην προσπαθώντας να τον επισκιάσω.
Δ.Τ.: Το έργο έχει να κάνει και με το πόσο ανοικτοί είμαστε ο ένας απέναντι στον άλλον. Πόσο συχνά ανοιγόμαστε. Δυστυχώς, δεν λέμε στον άνθρωπο που πρέπει σε αγαπώ. Θεωρούμε δεδομένα κάποια πράγματα, βουλιάζουμε στις συνήθειες μας και με τις συνήθειες δεν άλλαξε ποτέ αυτός ο κόσμος.
Info:
«Το χελιδόνι» του Γκιλιέμ Κλούα
Συντελεστές:
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Αντώνης Γαλέος
Σκηνικά – Κοστούμια: Ματίνα Μέγκλα
Μουσική: Alex Sid
Στίχοι: Ουρανία Πατέλλη
Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Βοηθός σκηνοθέτης: Παναγιώτης Λιαρόπουλος
Φωτογράφος: Διόνυσος Σούλης
Γραφιστική επιμέλεια: Δημήτρης Γκέλμπουρας
Θεατρικές επιχειρήσεις: Κάρολος Παυλάκης
Παίζουν: Κατερίνα Διδασκάλου, Δημήτρης Τσίκλης
Στήλη θεαμάτων
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη – Παρασκευή: 21:00
Σάββατο: 18:00 (λαϊκή), 21:00
Κυριακή:18:00
Τιμές εισητηρίων:
€22 (πλατεία & γενική είσοδος Σαββάτου και εορτές), €20 (εξώστης), €18 (λαϊκή απογευματινή), €16 (φοιτητικό, νεανικό έως 26 ετών, άνω των 65 ετών, ΑΜΕΑ κάθε Τετάρτη & Πέμπτη),
€13 (ανέργων κάθε Τετάρτη & Πέμπτη)
Ώρες ταμείου:
10:30-13:30, 17:00-21:30 (Τρίτη έως Κυριακή)
Προπώληση εισιτηρίων
Τρόποι πληρωμής:
Με χρήση πιστωτικής/ χρεωστικής κάρτας:
– Τηλεφωνικό Κέντρο: 2111981535 (Δευτ – Κυρ: 10.00 – 21.00)
– MY DAILY SPOT Σύνταγμα (Μητροπόλεως 25). Τηλέφωνο επικοινωνίας:2117502946. Ωράριο λειτουργίας: Καθημερινές και Σαββατοκύριακα απο τις 08:00 έως τις 23:30
– MY DAILY SPOT Κολωνάκι (Τσακάλωφ 14). Τηλέφωνο επικοινωνίας: 2117502947. Ωράριο λειτουργίας: Καθημερινές και Σαββατοκύριακα απο τις 09:00 έως τις 17:00
Με μετρητά:
– Εκδοτήρια Θεάτρου 10:30-13:30, 17:00-21:30 (Δευτέρα έως Παρασκευή)
– MY DAILY SPOT Σύνταγμα (Μητροπόλεως 25). Τηλέφωνο επικοινωνίας:2117502946. Ωράριο λειτουργίας: Καθημερινές και Σαββατοκύριακα απο τις 08:00 έως τις 23:30
– MY DAILY SPOT Κολωνάκι (Τσακάλωφ 14). Τηλέφωνο επικοινωνίας: 2117502947. Ωράριο λειτουργίας: Καθημερινές και Σαββατοκύριακα απο τις 09:00 έως τις 17:00
