Έγινε viral το χαστούκι του άντρα του πολλά βαρύ στη γυναίκα (του) στο Καλλιμάρμαρο.
Έγινε και πολύ κουβέντα:
• Για κάποιον που βαράει δημόσια τη γυναίκα του
• Για κάποιον που τραβάει βίντεο το περιστατικό
• Για κάποιους που δεν έκαναν τίποτα, πέρα από ένα κράξιμο
Αυτό το χαστούκι το φάγαμε όλοι. Και θα συνεχίζουμε να το τρώμε όσο δεν αλλάζει η νοοτροπία. Αλλά και πώς να αλλάξει η νοοτροπία;
Είναι βέβαιο ότι μεγαλώνουν παιδιά που στην οικογένειά τους διαχωρίζονται σε «παιδιά» και κορίτσια.
Είναι βέβαιο ότι μεγαλώνουν παιδιά που μαθαίνουν «να κοιτάμε τη δουλίτσα, το σπιτάκι μας» και όχι να κοιτάμε τι γίνεται δίπλα μας και να βοηθάμε.
Οι περισσότεροι έχουν ασκηθεί στο άθλημα της ελεημοσύνης : προσφέρω κάτι που μου περισσεύει σε κάποιον που δεν έχει.
Κανείς δεν ασκείται στην τέχνη της αλληλεγγύης: στέκομαι δίπλα στον άλλον για να μπορεί να έχει!
Έχει διαφορά ε; Δεν νομίζετε!
Μεγαλώνουν παιδιά και συντηρούνται μεγάλοι που μαθαίνουν να κλείνουν τα μάτια σε περιπτώσεις όπως η ενδοοικογενειακή βία.
Πόσοι έχουμε πάρει τηλέφωνο την αστυνομία ή την πρόνοια και να πούμε το ονοματεπώνυμό μας καταγγέλλοντας τον πατέρα που δέρνει τη μάνα, ή και τα παιδιά του;
Πόσοι την πέσαμε στον «νταή» του λεωφορείου που μιλάει ή ασχημονεί εναντίον κάποιου – πάντα – πιο αδύναμου;
Γιατί δεν έχει επέμβει ακόμη η αστυνομία γι’ αυτόν που ξυλοκόπησε τη γυναίκα του στο Καλλιμάρμαρο; Μα προφανώς γιατί κανείς δε σκέφτηκε να κάνει μια επώνυμη καταγγελία.
(Μπορεί, και μακάρι, να έχει γίνει οπότε να με συμπαθάτε)
Γι’ αυτό λέω ότι χαστούκι είναι για όλους μας.
Δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών για όσα συμβαίνουν στον περίγυρο μας.
Τα χαστούκια δεν θα τα σταματήσει ο κάθε άθλιος που νομίζει ότι με τη δύναμή του μπορεί να επιβληθεί σε όποιον ανύμπορο βρεθεί στο διάβα του.
Το θέμα είναι να μάθουν οι νεότεροι ότι δεν λύνουμε με χαστούκια τα δικά μας ψυχολογικά ελλείμματα! Κι αυτό είναι πολύ δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο!
