Δύο παράλληλοι κόσμοι ξετυλίγονται τις τελευταίες μέρες στα Μέσα, είτε έντυπα είτε ηλεκτρονικά. Από τη μία γίναμε μάρτυρες του πολύνεκρου ναυαγίου στα ανοιχτά της Πύλου, στο οποίο εκατοντάδες πρόσφυγες –που δεν επέλεξαν να ζουν σε χώρες όπου το βιοτικό επίπεδο είναι χαμηλό ή που έχουν δεχτεί ιμπεριαλιστικές επιδρομές από τη Δύση– έχασαν τη ζωή τους από μια ανάλγητη πολιτική μιας Ευρώπης-φρούριο που δέχεται με ανοιχτές αγκάλες μόνο τους ειδικευμένους εργάτες που μπορούν να συμβάλουν ως φτηνό εργατικό δυναμικό στην οικονομία… Σε όσους επέζησαν δεν δόθηκε βήμα να πουν τι πραγματικά συνέβη, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ενώ μαντρώθηκαν σαν ζώα, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Σε όσους πέθαναν ή αγνοούνται δεν δόθηκε ποτέ χώρος σε ένα πρωτοσέλιδο για το όνομα και την ιστορία τους, στερήθηκαν την ανθρώπινη υπόστασή τους μετατρεπόμενοι σε έναν αριθμό…
Από την άλλη, πέντε πάμπλουτοι «εξερευνητές» οι οποίοι χάθηκαν σε ένα παρακινδυνευμένο παιχνίδι στο οποίο μπήκαν οικεία βουλήσει είχαν την άπλετη προσοχή των ΜΜΕ και των αρχών, οι οποίες έστηναν αυτί για να ακούσουν ακόμη και τον παραμικρό ήχο που παρήγαν από τα τρίσβαθα της θάλασσας. Το πρόσωπό τους έχει φιγουράρει στα πρωτοσέλιδα και οι ιστορίες και το όνομά τους παρουσιάζονται χωρίς κανένα πρόσκομμα, αφού δεν αποκαλύπτεται κανενός θεσμού το άσχημο πρόσωπο… Η επικαιρότητα είναι αμείλικτη και η πολιτική οικονομία των Μέσων αναζητά το μεγάλο «νέο» για να προσελκύσει κοινό. Το πώς όμως γίνεται αυτό κρίνει την ανθρωπιά αλλά και το βάθος της υποκρισίας.