Οι προγραμματικές δηλώσεις όπως και η σύνθεση του νέου κοινοβουλίου σκιαγράφησαν τους όρους και τις νέες ισορροπίες που δημιουργήθηκαν στο πολιτικό σύστημα μετά τις διπλές εκλογές του καλοκαιριού. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίστηκε ως παντοδύναμος και εν δυνάμει ανεξέλεγκτος πρωθυπουργός που άλλοτε θα βάζει φρένο στην ακραία ρητορική των ακροδεξιών κομμάτων και άλλοτε θα «αναγκάζεται» να κρατά τις ισορροπίες, υποκρινόμενος ότι οδηγήθηκε σε αναγκαίους συμβιβασμούς. Αλλοτε λοιπόν ο πρωθυπουργός θα μεταμορφώνεται σε φιλελεύθερο και εκσυγχρονιστή πολιτικό και άλλοτε θα «σκληραίνει» και θα μετακινείται προς τα ακροδεξιά. Είναι, βλέπετε, τα δικά του μεγάλα ποσοστά αλλά και το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα γέρνει προς τα δεξιά που του επιτρέπουν την εν λόγω πολιτική ευελιξία. Κρίσιμος, λοιπόν, ο ρόλος της ακροδεξιάς εντός του κοινοβουλίου για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Βέβαια, κοιτώντας το νόμισμα από την άλλη πλευρά, η ελληνική ακροδεξιά με ή χωρίς τη στήριξη του Ηλία Κασιδιάρη φαίνεται να έχει κάτσει στο πολιτικό τραπέζι και να διεκδικεί να κερδίσει τα μέγιστα. Η ατζέντα που θέτει είναι επιθετική και άκρως επικίνδυνη για δικαιώματα που χρειάστηκαν δεκαετίες για να λογίζονται ως κοινωνικά και πολιτικά κεκτημένα. Το «δικαίωμα του αγέννητου παιδιού» φαίνεται να είναι μόνο η αρχή. Τους ευνοεί άλλωστε και ο ακροδεξιός αέρας που φυσάει σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Σε αυτό το νέο πολιτικό σκηνικό ο Νίκος Ανδρουλάκης έδειξε από την αρχή τα όριά του. Το γεγονός ότι αξιοποίησε τον μισό χρόνο που είχε στη διάθεσή του αποτελεί προμήνυμα της στάσης που θα κρατήσει στο εγγύς μέλλον. Δεν θα τηρήσει στάση σκληρής αντιπολίτευσης απέναντι στη Νέα Δημοκρατία. Στο καλύτερο σενάριο θα δίνει μάχες απέναντι στην ακροδεξιά για να υπενθυμίζει στο ακροατήριό του ότι είναι συνεχιστής των δημοκρατικών παραδόσεων του ΠΑΣΟΚ. Ο ίδιος, όμως, φαίνεται πρόθυμος και διατεθειμένος να πει «ναι» σε πολλά μεγάλα και μικρά πολιτικά ερωτήματα που θα θέτει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Αλλωστε η αναθεώρηση του άρθρου 16 έχει ήδη πέσει στο τραπέζι από την πλευρά του πρωθυπουργού και ο Νίκος Ανδρουλάκης ήδη από την προεκλογική περίοδο δεν φάνηκε να διαφωνεί εμφατικά. Αμήχανος ομαδάρχης που έχει θέσει τον πήχη για τον εαυτό του στο να «καθαρίσει» το κόμμα από αντιπαραθετικές γραμμές.
Επιπλέον, με το ΚΚΕ να επιμένει σε μια στρατηγική που κατ’ ουσίαν ευνοεί τον εκάστοτε κυρίαρχο του πολιτικού παιχνιδιού, μένει μόνος του ο ΣΥΡΙΖΑ να δώσει τη μάχη απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό και τον σκοταδισμό.
Στη νέα πολιτική συγκυρία δεν υπάρχει περιθώριο για θολές διατυπώσεις και γραμμές. Η περίοδος διαδοχής στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να θεωρηθεί η καταλληλότερη ευκαιρία για μαζικοποίηση και γείωση του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία. Αν τηρηθεί ένας ελάχιστος πολιτικός πολιτισμός, οι μεγάλες κοινωνικές ομάδες που απομακρύνθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ πιθανόν να βρουν και πάλι το χαμένο τους ενδιαφέρον αν δουν να ξεδιπλώνονται διαφορετικά πολιτικά σχέδια μεταξύ των υποψηφίων για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ. Και, πλέον, πρέπει όλοι να αναλογιστούν ότι το βάρος της ευθύνης για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ δεν βαραίνει έναν αρχηγό που αποσύρθηκε αλλά τους ίδιους αποκλειστικά. Ολους και τον καθένα ξεχωριστά. Ανασυγκρότηση και αντιπολίτευση με ξεκάθαρες γραμμές που θα εκφράζονται εντός αλλά και εκτός κοινοβουλίου και θεσμών.
