Μεταπολιτευτικά η ΝΔ επέλεξε να πορευτεί κατά τρόπο που να μη δυσαρεστεί το όποιο ποσοστό του εκλογικού σώματος. Σήμερα απέμεινε να έχει «κορόνα στο κεφάλι της» τη θρόνου ανάμνηση. Κι αυτό ιδιαίτερα σε περιοχές όπου υπήρχαν παραδοσιακά δεσμοί των συντηρητικών ψηφοφόρων με το πάλαι ποτέ στέμμα. Κατά καιρούς δεν έλειψαν και οι υπόγειες διεργασίες προς όφελος συμφερόντων τμημάτων της αστικής τάξης ώστε πού και πού να πέφτει χρυσόσκονη περί γαλαζοαίματων εφεδρειών…
Στις 8 Δεκεμβρίου 1974 ο ελληνικός λαός τάχθηκε κατά της βασιλείας και υπέρ της αβασίλευτης μορφής του πολιτεύματος με ξεκάθαρο ποσοστό 69,2%. Ομως τα ηγετικά επιτελεία και οι πολιτευτές της συντηρητικής παράταξης δεν ξέχασαν τις αναλύσεις των αποτελεσμάτων της εποχής, οι οποίες είχαν εστιάσει στο 30,8% που τάχθηκε υπέρ της βασιλείας.
«Το σύνολο σχεδόν των υποστηρικτών της μοναρχίας προερχόταν από εκείνους που (τρεις εβδομάδες νωρίτερα) είχαν ψηφίσει ΝΔ» γράφει στο βιβλίο του «Των εκλογών τα πάθη» ο οµότιµος καθηγητής Εκλογικής Κοινωνιολογίας του τµήµατος Πολιτικής Επιστήµης και ∆ηµόσιας ∆ιοίκησης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστηµίου Αθηνών Ηλίας Νικολακόπουλος. Αλλωστε, η συντηρητική παράταξη υπήρξε από τον 19ο αιώνα ο πρόμαχος του στέμματος…
Μέχρι και σήμερα η ΝΔ κλείνει το μάτι σε όλους, στη λογική μάζευε κι ας είν΄ και ρώγες, ενώ παράλληλα, ευκαιρίας δοθείσης, οι κοσμικές στήλες κρατούν χώρο για τους γαλαζοαίματους. Τα τελευταία χρόνια τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν στα πηγαινέλα των Γλύξμπουργκ στην Ελλάδα. Οι συνομιλητές τους γίνονται θέμα σε στήλες εφημερίδων και σε ιστοσελίδες. Πόσο μάλλον όταν διαδραματίζονται σε περιόδους επικείμενων εκλογών.
Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν πέρασε απαρατήρητη η είδηση της συνάντησης του περιφερειάρχη Στερεάς Ελλάδας Κώστα Μπακογιάννη με τον γιο του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ Νικόλαο. Εξ αντικειμένου, λίγες ημέρες πριν από την επίσημη ανακοίνωση Μπακογιάννη για τη διεκδίκηση του δημαρχιακού θώκου στην πρωτεύουσα, το γεύμα των δυο προκάλεσε σούσουρο. Κυρίως όμως έδωσε αφορμή για να ανασυρθούν εικόνες από το απώτερο και πρόσφατο παρελθόν των σχέσεων της οικογένειας Μητσοτάκη με τους γαλαζοαίματους.
Στις εκλεκτικές συγγένειες με τους Γλύξμπουργκ έχει κεντρική θέση ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Η υπόθεση των Ιουλιανών , η ρήξη της Ενωσης Κέντρου με τα ανάκτορα, η λεγόμενη «αποστασία». Την πολιτική πορεία του σφράγισαν ανεξίτηλα τα γεγονότα μετά το βράδυ της 15ης Ιουλίου 1965, όταν επήλθε η ρήξη της κυβέρνησης της Ενωσης Κέντρου με το παλάτι – ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου πήγε στα ανάκτορα και υπέβαλε την παραίτησή του στον βασιλιά Κωνσταντίνο, ο οποίος πραξικοπηματικά αρνήθηκε να υπογράψει το βασιλικό διάταγμα με το οποίο ο πρωθυπουργός αναλάμβανε και το υπουργείο Αμυνας.
Ο Κων. Μητσοτάκης με τη στάση του απέναντι στις αποφάσεις της Ενωσης Κέντρου, αν και βουλευτής της, στήριξε το παλάτι και έγινε συνεπίκουρος στη διάσπαση του κόμματος και στον σχηματισμό της βασιλοφρόνου κυβέρνησης. Σε αντίστιξη, στο βιογραφικό του (Ιδρυμα Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης) καταγράφεται ότι «αφού κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια να αποτρέψει τη παραίτηση του Γεωργίου Παπανδρέου», συμμετείχε στη κυβέρνηση που σχηματίστηκε από τα στελέχη της Ενώσεως Κέντρου που διαφωνούσαν προς την πολιτική της ρήξης με τον βασιλέα. Και η ροή της διήγησης συμπληρωνόταν ως εξής: «Η κυβέρνηση Στεφανοπούλου ανετράπη τον Δεκέμβριο του 1966, μετά από μυστική συμφωνία του τότε Βασιλέα Κωνσταντίνου με τους Γεώργιο Παπανδρέου και Παναγιώτη Κανελλόπουλο».
Πάντως οι φιλοβασιλικοί κύκλοι είχαν πολλά άλλα να προβάλουν από τον Κων. Μητσοτάκη. Μετά τη χούντα υπήρξαν αναλύσεις ιστορικών για τα δεξιά ανοίγματα της συντηρητικής παράταξης σε «αποξενωμένους φιλοβασιλικούς». Δεν ήταν μόνο, σύμφωνα με εκτιμήσεις, ότι η ΝΔ προσέλκυσε και φιλοβασιλικούς ψηφοφόρους με την ανάληψη της ηγεσίας της ΝΔ από τον Γιώργο Ράλλη το 1980. Θεωρήθηκε ότι άνοιξε γέφυρες» το unfair του Κων. Μητσοτάκη (1988), τότε που ως επικεφαλής της ΝΔ είχε απαντήσει σε δημοσιογραφική ερώτηση σχετικά με το δημοψήφισμα του ’74 καταλήγοντας ότι ήταν άδικο, ως προς τον τρόπο που έγινε, το να εκπέσει από τον θρόνο ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ. Κι αυτό ενώ στο βιογραφικό του συχνά πυκνά τονίζεται ότι ήδη από την περίοδο της Κατοχής είχε ταχθεί υπέρ της αβασίλευτης μορφής του πολιτεύματος.
Τα δάκρυα του Γλύξμπουργκ το 2017 για τον θάνατο του Κων. Μητσοτάκη είχαν κάνει τον γύρο του διαδικτύου, μαζί με αναφορές για στιγμές που τους είχαν φέρει πιο κοντά. Η διεκδίκηση από τους Γλύξμπουργκ περιουσίας που εμφάνιζε ο τέως σαν δική του έναντι του δημοσίου (Τατόι, Πολυδένδρι και Μον Ρεπό) ήταν μακρά. Ομως το 1992 επί κυβέρνησης Μητσοτάκη υπήρξε κάποια συμφωνία για την περιουσία. Από εκείνα τα χρόνια και μετά οι επισκέψεις του τέως στην Ελλάδα ξεκίνησαν συντονισμένα και πύκνωσαν σταδιακά – από 1974 η οικογένεια Γλύξμπουργκ είχε έρθει στην Ελλάδα μία φορά, τον Φεβρουάριο του 1981, για την κηδεία της μητέρας του, Φρειδερίκης. Η συμφωνία με την κυβέρνηση Μητσοτάκη περιλάμβανε τη δυνατότητα να βγουν εκτός χώρας κινητά αντικείμενα από τις επαύλεις και την εξοχική κατοικία – οι εφημερίδες της εποχής μιλούσαν δηκτικά για «ριφιφί» . «Ηταν το 1993, όταν η τότε κυβέρνηση επέτρεψε στον τέως βασιλιά να απομακρύνει 9 κοντέινερ με αντικείμενα, κάποια από τα οποία πωλήθηκαν το 2007 σε δημοπρασία των Christie’s» αναφέρει αργότερα η «Καθημερινή» (6.12.2015). Η περιπέτεια της δημόσιας περιουσίας και οι διεκδικήσεις Γλύξμπουργκ είχαν πολλούς σταθμούς ώσπου να ξεκαθαρισθεί το νομικό καθεστώς.
Οι κοσμικές εκδηλώσεις του τέως συν γυναιξί και τέκνοις βρέθηκαν πολλές φορές στο επίκεντρο του ειδησεογραφικού φακού, σε συνδυασμό με πλούσιο κοσμικό ρεπορτάζ. Ενίοτε μεταξύ των προσκεκλημένων τους ήταν και η Ντόρα Μπακογιάννη με τον Ισίδωρο Κούβελο, όπως το 2014 κατά τον εορτασμό της επετείου των 50 χρόνων του γάμου Κωνσταντίνου και Αννας-Μαρίας στον Ναυτικό Ομιλο Πειραιώς.
