Ομολογώ ότι το βίντεο που όλοι είδαμε με χτύπησε σαν γροθιά στο στομάχι. Σε βαθμό που άρχισα να σκέφτομαι αν θέλω να πραγματοποιήσω ένα προγραμματισμένο ταξίδι με αυτοκίνητο το επόμενο Σαββατοκύριακο. Η θέα της ανεξέλεγκτης βολίδας που εμφανίζεται θαρρείς από το πουθενά για να στείλει στον άλλο κόσμο τέσσερις ανθρώπους είναι απλώς συγκλονιστική.
Όπως συγκλονιστικό είναι και το ότι στην Ελλάδα, χάνονται κάθε χρόνο στην άσφαλτο σχεδόν 800 συνάνθρωποί μας, που θα ήταν περισσότεροι αν – λόγω κρίσης – δεν είχε μειωθεί η κίνηση των αυτοκινήτων (το 2008 π.χ. οι νεκροί ξεπερνούσαν τους 1400). Είναι περίπου σα να πέφτει ένα αεροπλάνο μια φορά το δίμηνο, αλλά οι στατιστικές της ασφάλτου φαίνεται δεν μας επηρεάζουν όσο οι αεροπορικές τραγωδίες.
Όμως αυτό το τροχαίο ήταν κάτι διαφορετικό. Εδώ υπάρχει μια εξαιρετικά δυνατή εικόνα που μπορεί κανείς να βάλει στοίχημα όχι για το πόσοι την είδαν, αλλά για το πόσοι δεν την είδαν… Αλλά το τι κατάλαβε ο καθένας από αυτήν είναι μια άλλη ιστορία.
Φταίει η ταχύτητα; Συνήθως η ταχύτητα από μόνη της δεν φταίει. Η ταχύτητα όμως πολλαπλασιάζει τις συνέπειες μιας μηχανικής βλάβης ή ενός λάθος χειρισμού ή μιας απροσεξίας ή τέλος πάντων του απρόοπτου που θα βρεθεί στο δρόμο σου. Και αλλιώς είναι να προσπαθείς να διατηρήσεις τον έλεγχο του αυτοκινήτου σου στα 60 χλμ./ώρα, αλλιώς στα 120 και αλλιώς στα 200 ή στα 250 χλμ./ώρα. Ακόμα και αν είσαι έμπειρος οδηγός αγώνων – που οι περισσότεροι δεν είμαστε.
Φταίει ο μύθος του υπερ-αυτοκίνητου; Ενδεχομένως. ΔΕΝ είναι τόσο ασφαλή όσο νομίζετε τα σύγχρονα supercars. Ναι, διαθέτουν απίστευτη ισχύ και δίνουν την αίσθηση ότι δεν ξεκολλάνε με τίποτα από το δρόμο, αυξάνοντας την αυτοπεποίθηση του οδηγού, όμως όταν αγγίξει κανείς τα όριά τους τότε τα πράγματα μπορεί να έχουν την εξέλιξη που όλοι είδαμε.
Το ζήτημα σε τελική ανάλυση δεν είναι το τι ακριβώς πήγε στραβά στο συγκεκριμένο δυστύχημα. Το θέμα είναι να σκεφτούμε, να θυμηθούμε τα βασικά. Και το βασικότερο όλων είναι ότι το αυτοκίνητο εξακολουθεί να μην είναι το πιο ασφαλές μέσο μετακίνησης που υπάρχει. Το λέει αυτό κάποιος που του αρέσουν τα αυτοκίνητα, και επανειλημμένως έχει κινηθεί με άκρως υπερβολική ταχύτητα, στο πλαίσιο της δουλειάς του έστω, είτε κυνηγώντας την επιβεβαίωση της τελικής ταχύτητας του κατασκευαστή σε κάποια δοκιμή είτε οδηγώντας γρήγορα αυτοκίνητα σε πίστα – ή και εκτός πίστας…
Το πως κανείς βρίσκεται στη θέση του οδηγού χωρίς να νομίζει ότι είναι θεός, είναι το μεγάλο ζητούμενο – το γνώθι σαυτόν, είναι απλώς το Α και το Ω. Το πως κανείς οδηγεί θέλοντας να πάει στη δουλειά του ή να κάνει μία βόλτα, χωρίς να πηγαίνει σε πόλεμο για να κατατροπώσει τους άλλους οδηγούς είναι επίσης ένα τεράστιο ζήτημα. Μπορεί κανείς να μιλά και να γράφει ατελείωτα για το ρόλο του οδηγού στο κομμάτι της οδικής ασφάλειας, για την παιδεία και την κυκλοφοριακή αγωγή, για την ουσιαστική εκπαίδευση των οδηγών. Γιατί όσο και να φτιάχνουν οι δρόμοι, όσο και να βελτιώνονται τα αυτοκίνητα το τιμόνι το κρατάει άνθρωπος.
Το γεγονός ότι στο ατύχημα εμπλέκονται και επώνυμοι, αφού ο οδηγός της μοιραίας Porsche ήταν γιος γνωστού επιχειρηματία, εύκολα μπορεί να οδηγήσει σε ρατσισμό. Όμως το πρόβλημα δεν είναι η κοινωνική προέλευση, γιατί αντίστοιχη ζημιά θα μπορούσε να γίνει με πολύ φθηνότερο αυτοκίνητο, που θα οδηγούσε οδηγός «χαμηλότερης» τάξης. Αφήστε που ο χάρος όπως είδαμε δεν είναι ρατσιστής…
