Η ταπετσαρία του ελληνικού μπάσκετ είναι αίφνης πράσινη και ο ευρωφιναλίστ της περιόδου 2022-23, απόλυτος κυρίαρχος εντός των τειχών μέχρι πρότινος, βυθίζεται στην οπαδική εσωστρέφεια. Οι πρόσφατες ήττες του Ολυμπιακού, από τον Παναθηναϊκό και όχι μόνο, άνοιξαν το καπάκι της χύτρας και άφησαν να ξεχυθεί προς τα έξω ατμός καταπιεσμένος εδώ και μια διετία. «Τελειωμένος» ο Παπανικολάου, τσιγκούνα η διοίκηση που βολεύτηκε με Μήτρου – Λονγκ ενώ οι άλλοι πήραν τον Ναν, ξεπερασμένος ο Μπαρτζώκας που «έκανε τον κύκλο του», υπερτιμημένος ο Λαρεντζάκης, ω της γκρίνιας και της τοξικότητας. «Ευχαριστούμε και αντίο» παιανίζουν οι ασυμβίβαστοι των social media, που όλα τα βλέπουν ποδόσφαιρο. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει ήδη δει αυτό το έργο το 2014, ενώ τα τοτέμ του Φαλήρου (Σπανούλης, Πρίντεζης, Σλούκας) ουδέποτε κέρδισαν το δικαίωμα στο απυρόβλητο. Και η μίρλα είναι αδύνατο να μείνει έξω από τα αποδυτήρια όσο υπάρχουν Twitter και κινητά τηλέφωνα. Στην αληθινή ζωή, βέβαια, ο Ολυμπιακός υποφέρει από τους μετασεισμούς του Μουντομπάσκετ (όπου καταπονήθηκαν σε ακραίο βαθμό οι ακρογωνιαίοι λίθοι Γουόκαπ, Μιλουτίνοφ, Παπανικολάου), κουβαλάει την ευπάθεια παικτών που κάθε χρόνο βγάζουν μικροτραυματισμούς (Γουίλιαμς-Γκος, ΜακΚίσικ, Φαλ) και πάνω απ’ όλα δυσκολεύεται να αντικαταστήσει τους αναντικατάστατους Βεζένκοφ και Σλούκα. Πόσες ομάδες θα άντεχαν να χάσουν μεμιάς τον MVP της Euroleague και τον φυσικό ηγέτη τους; Μολαταύτα, ο Ολυμπιακός παραμένει στις παρυφές της εξάδας της Euroleague με θετικό ρεκόρ, μπαλώνει τα κενά του με καίριες κινήσεις μακράς πνοής (π.χ. Πετρούσεφ), ενώ έχει ένα τετράμηνο για να ανασυγκροτηθεί ενόψει των κρίσιμων επισκέψεών του στο φλεγόμενο ΟΑΚΑ. Τα δεύτερα ημίχρονα των αγώνων με Παναθηναϊκό και Ρεάλ, με τις παραλίγο ανατροπές από ντεσαβαντάζ 15-20 πόντων, απέδειξαν ότι το μέταλλο παραμένει ισχυρό, αν και λυγισμένο. Σπανίως αναδύθηκε μια ομάδα τόσο αισιόδοξη μέσα από κύμα ηττών.
